เรื่องของเธอกับผม เรื่องที่ 1 อดีต (3)

เรื่องของเธอกับผม....

เรื่องที่ 1 อดีต (3)

“จุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่โหดร้าย?...” ผมที่เอ่ยทวน ถ้อยคำของน้ำฟ้าที่อยู่ข้างกายและเอ่ยเล่านั้น ซึ่งเธอก็ค่อยๆพยักหน้าพร้อมกับตอบผม...

“ใช่..การไปเที่ยวยังที่บ้านของเคท มันคือจุดเริ่มต้นนะ โดยที่เคทเองก็ไม่รู้อะไรเช่นกัน ว่าจะเจอเรื่องแบบนี้...” น้ำฟ้าตอบ พร้อมกับเอ่ยเล่าเรื่องราวของเธอต่อ....

มันเป็นการไปอิตาลีเป็นครั้งแรก โดยที่ แคทเธอรีน หรือ เคท นั้น เป็นคนออกค่าเดินทางให้กับชั้น(น้ำฟ้า) และลิซ่า..ซึ่งตอนลงจากเครื่องทุกคนก็คิดและคาดหวังว่า ถึงความสนุกสนานในการไปเที่ยวบ้านเพื่อนรายนี้ที่ควรจะเป็น..หลังลงจากเครื่องก็มีคนของบ้านเคท มารอรับอยู่...ด้วยรถยนต์ที่ลีมูซีนสุดหรูเลย...

“ชั้นบอกแล้วไงว่า ถ้าจะมารับก็ไม่ต้องเวอร์มาก..” เคทที่หันไปต่อว่าชายชุดสูทที่มารับเธอ ทันทีที่เธอเห็นรถที่มารับ ขณะที่ชั้น กับ ลิซ่า ต่างอึ้งทึ่ง และตื่นเต้นที่จะได้ขึ้นรถหรูที่ระดับดาราดัง นั่งกัน... 

“มันเป็นคำสั่งของนายท่าน คุณตาของคุณหนูนะครับ...ยิ่งพอคุณหนูบอกว่าจะพาเพื่อนมาด้วย...ท่านก็ยิ่งกำชับว่า ต้องรับรองให้ดี...” คำกล่าวตอบของชายชุดสูทดำ ที่เหมือนบอดี้การ์ดนั้น ก็ทำให้ เคทมีท่าทีไม่สบอารมณ์มากๆ เธอที่ดูเหมือนหงุดหงิด กุมขมับ ก่อนจะเดินมาเอ่ยขอโทษขอโพยกับพวกชั้น..

“แองเจิ้ล ลิซ่า ขอโทษนะ ดูเหมือนตาชั้นจะโอเวอร์ไปหน่อยนะ..” เคทเอ่ย ซึ่งดูจากสีหน้าเธอไม่พอใจมากๆเลย...

“อือออ ไม่เป็นไร จริงมัย ลิซ่า..” ชั้น(น้ำฟ้า) เอ่ย ตอบและหันไปทางลิซ่า ที่อยู่ข้างๆซึ่งเธอก็ตอบรับ...

“อือออ ใช่ ไม่เป็นไรหรอก..”

โดยที่ชั้น(น้ำฟ้า) ก็เข้าใจ ที่เคทโมโห นะ เพราะตลอดที่คบกัน เธอพยายามทำตัวให้เป็นคนธรรมดา ไม่ได้เป็นลูกคุณหนูไม่ได้อวดรวยอะไร...ขณะที่ชั้น และลิซ่าก็ต่างรู้เรื่องฐานะของ เคท ดี แต่ไม่นึกว่าเธอจะรวยขนาดมี ลีมูซีนคันยาวแบบนี้..

และไม่กี่อึดใจ ชั้นและลิซ่า รวมถึงเจ้าของรถอย่างเคท ก็ต่างขึ้นไปยังรถลีมูซีนหรูคันนั้น โดยที่ข้างในก็กว้างขวาง แถมมีทั้งเครื่องดื่มและของขบเคี้ยวทานเล่นด้วย...

“เชิญทานของพวกนั้น ได้ตามสบายเลยนะครับ อีกสักพักกว่าเราจะไปถึง..” ชายชุดสูทที่มาดเหมือบอดี้การ์ดนั้นก็เปิด กระจกที่กั้นระว่างส่วนคนขับกับส่วนที่พวกชั้นอยู่ พร้อมกับเอ่ยบอก โดยที่พวกชั้นต่างก็พยักหน้า ก่อนที่รถหรูคันดั่งกล่าวนั้นจะขับเคลื่อนตรงไปยังจุดหมาย ซึ่งก็คือ บ้านของเคท...

“มีรถแบบนี้ แสดงว่า คุณตาของเคท คงรวยมากสินะ..” ลิซ่าที่ร้องถาม พร้อมกับทำการแกะของขบเคี้ยว ซึ่งชั้นเองก็เช่นกัน

 “อืออออ ก็รวยแหละ..และก็ไม่ได้รวยอย่างเดียวด้วย..” เคท ตอบ ก่อนที่จะนิ่งอย่างครุ่นคิดตัดสินใจอะไรบางอย่างและเอ่ยต่อ..

 “บอกพวกเธอไว้ก่อนเลยดีกว่า เพราะไง เดี๋ยวบางทีพวกเธอก็คงถามกัน จริงๆตาของชั้นไม่ใช่แค่ รวย แต่เป็นผู้มีอิทธิพล ระดับบิ๊กๆของที่นี้ด้วย....” คำกล่าวถัดมาของเคท ก็ทำให้ ชั้น (น้ำฟ้า) และลิซ่า ถึงกับทำตาปริบๆ

ก่อนจะเริ่มเข้าใจกลายๆแล้วละว่า ทำไม สาวสวยที่ดูเหมือนคุณหนูเรียบร้อยอย่างเคท ถึงได้มีบางเวลาที่ดุดัน เข้มแข็งผิดกับรูปลักษณ์ของเธอ ที่แท้ก็ เป็นลูกหลาน ผู้มีอิทธิพล หรือ พูดง่ายๆว่า มาเฟีย นี่เอง...

“อย่าคิดว่าเป็นเรื่องดีนะ มันไม่ดีเลย ชั้นนะอยากอยู่แบบคนธรรมดา ที่ไม่มีใครคอยตาม คอยสอดส่องเป็นพรวน..” เคทที่เอ่ยต่อ ด้วยท่าทีเซ็งๆ แต่ไม่วายที่ชั้นจะเอ่ยถาม…

“แต่ตอนอยู่กับพวกเรา ก็ไม่เห็นมีใครตามเธอเลยนี่..” น้ำฟ้า หรือ ชั้นที่ร้องถาม…

“เธอไม่รู้อะไร แองเจิ้ล พวกของตาชั้นอยู่ห่างๆ โดยที่พวกเธอไม่รู้ตัว จำไอ้ผู้ชายที่เจอที่ผับที่เข้าใจว่า เธอเป็นสาวบริการได้มัย? นี่ชั้นก็เพิ่งรู้ว่า หลังจากถูกชั้นไล่ไป หมอนั้นยังโดนพวกการ์ดของตาชั้นเล่นงานต่ออีก...” เคทตอบ ซึ่งมันก็ทำให้ชั้นและลิซ่า ถึงกับอึ้งพูดไม่ออก ก่อนที่ พี่ชายชุดสูทสีดำที่เป็นคนขับรถนั้น ก็เอ่ยกล่าวขึ้นมา ราวกับได้ยินสิ่งที่เราคุยกัน..

“ที่นายท่านสั่งให้พวกผมติดตาม ดูก็เพราะเป็นห่วงคุณหนูนะครับ...”

“ชั้นรู้ แต่มันก็มากเกินไปนะ เล่นจับตาทุกฝีก้าวแบบนี้นะ..” เคทที่เอ่ยโต้ตอบ...ขณะที่ชั้นก็เข้าใจความรู้สึกของเคทนะ เพราะตอนเด็กๆชั้นก็เคยแบบนั้น เคยมีคุณปู คุณตาที่กำลังเห่อ คอยเฝ้าดูติดตาม เอาใจ จนรู้สึกแปลกๆ...หลังจากนั้นเราก็ยังคงพูดคุยอะไรเรื่อยเปื่อยในรถคันหรูนี้ไปเรื่อยๆ...

“อีกนานมัย? กว่าจะถึงนะ..” ลิซ่าที่เอ่ยถาม หลังจากที่เรานั่งอยู่ในรถ มากว่า เกือบชั่วโมง...

“ก็น่าจะอีกสัก 20 นาทีแหละลิซ่า บ้านของตา ชั้นอยู่นอกเมืองนะ..” เคทที่เอ่ยตอบ...ก่อนที่บรรยากาศทุกอย่างจะดูเปลี่ยนไป ซึ่งมันก็มาชัดเจนก็ตอนที่ คนขับชายชุดสูทนั้นได้เอ่ยบอกกับเคท...

“คุณหนูครับ ช่วยบอกเพื่อนคุณหนูด้วยว่า โปรดหาที่จับให้แน่นๆด้วยครับ?..” ถ้อยคำดั่งกล่าวนั้นก็ทำให้ ทุกคนตกใจไม่น้อย

“หมายความว่าไง มีอะไร?..” เคทที่เอ่ยถามกลับทันที...

“รู้สึกเหมือนว่า รถคันข้างหลังเรา จะขับตามเรามาตลอดเลยครับ.” คำกล่าวตอบที่ทำให้สีหน้าของเคทดูเปลี่ยนไป ขณะที่ลิซ่านั้นก็เอ่ยกล่าวเหมือนเป็นการมองในแง่ดี...

“คิดมากไปเปล่า นี่มันทางเส้นเดียวนะ คันข้างหลังจะขับตามมาก็ไม่แปลกนี่..” ลิซ่าเอ่ย ขณะที่เคทนั้นก็ครุ่นคิด ก่อนจะหันกลับมาหาทั้งชั้นและ ลิซ่า พร้อมกับเอ่ยอย่างที่คนขับวานให้บอก..

“แองเจิ้ล ลิซ่า คาดเข็ดขัด หาที่จับให้มั่นๆนะ..” เคทที่หันกลับมาเอ่ยบอกกับพวกเราด้วยสีหน้าที่จริงจัง จนเราต้องทำตามที่เธอบอกอย่างว่าง่าย และ เราก็รู้สึกได้ถึงความเร็วของรถที่เพิ่มขึ้นอย่างทันตา...

“มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?..” ชั้นที่ร้องถามด้วยความอยากรู้...

“ไม่รู้ แต่ถ้าจากสิ่งที่ชั้นเคยเจอมา เราน่าจะถูกตามโดย พวกคู่อริของคุณตาชั้น..” เคทที่เอ่ยตอบ อย่างคาดเดา ซึ่งมันก็ทำให้ชั้นและลิซ่า ตกใจมากๆ ไม่ทันที่ ชั้นหรือ ลิซ่า จะเอ่ยถามต่อ ก็มีบางอย่างเข้าปะทะเข้ากลางรถอย่างจัง จนทำให้รถหรูที่เรานั่งนั้นถึงกับพลิกคว่ำตกเข้าข้างทาง ซึ่งก็พลิกไม่รู้กี่ตลบ ก่อนที่จะหยุดนิ่ง....

“เคท ลิซ่า...” ชั้นที่เอ่ยเรียก และเป็นคนเดียวที่ยังมีสติอยู่ ส่วน 2 คนนั้น เหมือนจะสลบไปอย่างทันที เกิดการปะทะเมื่อกี้ ขณะที่ชั้นเองก็มึนๆ และมีเลือดออกที่ศีรษะเล็กน้อยด้วย..หลังจากที่ชั้นร้องถาม ไม่กี่อึดใจก็มีเสียงปืนดังขึ้น 1 นัด...ซึ่งมันก็ทำเอาชั้นตกใจไม่น้อย ก่อนที่ประตูตรงที่บริเวณที่เรานั่งนั้นจะถูกเปิดออก สิ่งสุดท้ายที่ตัวชั้นเห็น คือ ร่างของชายคนหนึ่งที่ชะโงกเข้ามามองดู ก่อนจะแสยะยิ้มและเอ่ยขึ้นมาว่า...

 “มีคนของ “เทสทารอสซ่า” อยู่ด้วยจริงๆ... ” เทสทารอสซ่า คือ ชื่อสกุล ของ แคทเธอรีน หรือ เคทนั้นเอง...

 ใช่ ชั้น ได้ยินเพียงแค่นั้น ก่อนที่สติของชั้นจะหมดลง.....

.

.

.

.

“อือออออออ....อืออออออ..” เสียงร้องของชั้นที่เอ่ยขึ้น อย่างค่อยๆได้สติ ก่อนที่จะต้องตกใจ เมื่อพบว่าตนเองได้นั่งอยู่ที่พื้น โดยมือไม้ทั้ง 2 ถูกมัดและชูอยู่เหนือหัว ซึ่งไม่เพียงแค่ ชั้น(น้ำฟ้า) ที่อยู่ในสภาพเช่นนั้น หากแต่ ทั้งลิซ่า และ เคท ที่อยู่ข้างๆก็อยู่ในลักษณะเดียวกัน...

“เคท ลิซ่า...” เสียงเรียกของชั้น ที่ทำให้พวกเธอค่อยๆรู้สึกตัว ก่อนจะมีท่าทางตกใจไม่แพ้กับชั้น...ตกใจที่อยู่ในสภาพแบบนี้ ในที่ๆมืดทึบ เหมือนโกดังที่ไหนสักแห่ง...

“นี่มันอะไรกัน..”ลิซ่าที่เอ่ยร้องออกมาด้วยความตกใจ ขณะที่เคทนั้นก็เหมือนตกใจเพียงเดี๋ยวเดียว ก่อนที่เธอจะดูนิ่งและเยือกเย็นเอามากๆในสถานการณ์ที่ตื่นตระหนกแบบนี้...

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา..” ลิซ่าที่ยังเอ่ยเชิงถามอย่างโวยวาย..จนเคทต้องหันไปเอ่ยเชิงให้เธอเงียบ..

“เงียบก่อนลิซ่า..” เคทที่หันไปเอ่ย ก่อนที่ทั้งชั้นและลิซ่า ก็ต่างได้ยินเสียงบางอย่าง เสียงเหมือนมีใครกำลังเดินตรงมายังที่นี้ ตรงประตูที่อยู่เบื้องหน้า และไม่กี่อึดใจ ประตูบานดั่งกล่าวก็ถูกเปิด พร้อมกับร่างของชายกำยำ 3-4 คนที่เดินเข้ามา...

“อ้าวๆ ได้สติกันแล้วเรอะ แบบนี้ก็ค่อยโล่งใจหน่อย ที่ยังไม่ตาย...” ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าที่เอ่ยกล่าวด้วยท่าทีที่ดีใจที่เห็นพวกเราได้สติไม่เป็นไร โดยที่สายตาของเคทนั้นก็จ้องมองยังคนๆนั้นอย่างไม่กระพริบตา...

“เป็นแกจริงๆด้วย คันนาวาโร่...นี่แกต้องการอะไร ใช้ชั้น เครื่องมือกับคุณตางั้นเหรอ?..” เคทที่เอ่ยเชิงถามกับชายคนดั่งกล่าวที่เป็นชายชาวอิตาลี ร่างสูงใหญ่ อายุราวๆ 40 ไม่ก็ 40 กว่าๆ ซึ่งเคทเหมือนจะรู้จักหมอนั้นในระดับหนึ่ง และถ้อยคำของเคท ก็ทำให้ชายที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้านั้น ก็ต้องทึ่ง...

“ขนาดอยู่ในสภาพนี้ ไม่มีท่าทีกลัวซะนิดเลยนะ...คงต้องพูดว่า สมกับเป็น คนของ ‘เทสทารอสซ่า’ ก็คงได้มัง.. ว่าแต่นั้น เพื่อนๆมึงเหรอ? แล้วไม่คิดจะแนะนำกู ให้เพื่อนๆมึงรู้จักหน่อยเหรอ?..” ชายคนนั้นเอ่ยตอบ โดยไม่คิดจะตอบคำถามของเคทแต่อย่างใด แน่นอน ว่าถ้อยคำนั้น ก็ทำให้ทั้งชั้นและลิซ่า ชำเลืองมอง ไปยังที่เคท ก่อนที่เคทจะเอ่ยบอกกับพวกชั้น...

“หมอนี่ ชื่อ คันนาวาโร่ เป็น หัวหน้ากลุ่มมาเฟีย คู่อริของตาชั้น...” เคทตอบ และคำตอบของเคทนั้นก็ทำให้ ทั้งชั้นและลิซ่า ต่างเข้าใจ และพอเดาถึงวัตถุประสงค์ ของอีกฝ่ายได้ในระดับหนึ่งในทันที...จึงทำให้ทั้งชั้นและ ลิซ่า ต่างหน้าเสียกันทันทีที่ได้ยินว่า อีกฝ่าย เป็นคู่อริของ ตระกูลเคท ซึ่งการล้างแค้นของพวกมาเฟีย มันธรรมดาซะที่ไหนละ..

“ไม่ต้องกลัวนะ แองเจิ้ล ลิซ่า เราไม่เป็นไรหรอก อีกเดี๋ยวพวกคุณตาชั้นต้องมาช่วยเราอย่างแน่นอน..” เคทที่เอ่ยต่อราวกับรู้ถึงความหวาดกลัวของพวกเรา...ซึ่งมันก็จริงอย่างที่เธอรู้สึกนั้นแหละ...

“หัดเอาอย่างเพื่อนมึงซะบ้างนะ พอมึงแนะนำปุ๊บ ก็ออกอาการทันที..” คันนาวาโร่ ชาย วัยน่าจะราวๆ 40 กว่าๆที่เอ่ยกล่าวเหมือนตอกย้ำกับท่าทีอาการของชั้นกับลิซ่า...

“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับเพื่อนของชั้น ปล่อยพวกเขาไป..นี่เป็นปัญหาระหว่าง เทสทารอสซ่า กับแก...” เคทที่เอ่ยกล่าวขึ้น ด้วยสีหน้าน้ำเสียงอย่างไม่แสดงความหวาดกลัวใดๆ มันเป็นสายตาที่เด็ดเดียวจนชวนน่าหลงใหล แต่ทว่า...

เผียะ!!! เสียงฝ่ามือที่ตวัดเข้าตบยังที่ใบหน้าของเคท จนใบหน้าของเธอหัน ซึ่งคนตบก็ไม่ใช่ใครอื่น นาย คันนาวาโร่นั้นเอง

“กูละเกลียดสายตาแบบนี้ที่สุด...สายตาแบบนี้ของเทสทารอสซ่า ที่เห็นที่ไร ต้อง ก็รู้สึกเจ็บที่แผลเก่าขึ้นมาทุกที..” คันนาวาโร่ที่เอ่ย หลังทำการตบหน้าของเคทนั้น ซึ่งเขาเอ่ย พร้อมกับขยับมือไม้จับยังที่ใบหน้าของตนเอง และประกอบกับจุดที่เค้าขยับตัวเล็กน้อยนั้นได้ไปอยู่ตรงจุดที่มีแสง จึงทำให้เห็นว่า บนใบหน้าของเขามีบาดแผลที่ซีกซ้าย ใช่มี รอยแผลตั้งแต่ที่คิ้วข้างซ้ายตวัดลงมาที่ดวงตา คิดว่า ดูจากบาดแผลและดวงตา คาดว่าตาข้างซ้ายของเขาคงบอดด้วย...

“เอาละนังเด็กเมื่อวานซื่อ...กูจะบอกให้ก็ได้ว่ากูจับมึงมาทำไม..กูจับมึงมาเพื่อให้ตาแก่เทสซารอสซ่า ได้เจ็บปวดไง..จากนี้กูจะค่อยๆส่งรูปที่กูกระทำอะไรหลายๆอย่างกับมึง ส่งไปให้ตาแก่นั้นดู..” คันนาวาโร่ เอ่ยกล่าวต่อ พร้อมกับคว้ากระชากคอเสื้อของเคทดึงเธอเข้าไปหาและเอ่ยกล่าวใกล้ๆอย่างระยะประชิด...

“ช่างเป็นแผนการที่ต่ำช้า ชั้นต่ำที่สุด เท่าที่เคยได้ยินมาเลย..” เคทเอ่ยโต้ตอบอย่างไม่หวาดกลัวเช่นเดิม ซึ่งอีกฝ่ายก็แสยะยิ้มให้กับคำตอบโต้นั้น

“ขอบคุณที่ชม...แต่แรกเริ่มแผนมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ...แต่ไม่นึกว่าการลักพาตัวคุณหนูของเทสทารอสซ่า จะได้ของดีติดไม้ติดมือมาอีก 2 ...ซึ่งมันทำให้ แผนต้องเปลี่ยนไปหน่อย..” คันนาวาโร่ที่เอ่ยต่อ โดยที่เค้าก็ปล่อยคอเสื้อของเคท และขยับเดินตรงไปหายังพวกชั้น (น้ำฟ้า,ลิซ่า)

“มะ หมายความว่าไง..” เคทที่หันไปมองและร้องถาม ก่อนที่คันนาวาโร่ นั้นจะยิ้ม และเอ่ยตอบ...

“ก็หมายความว่า นอกจากกระทำกับมึงแล้ว ก็ยังกระทำกับเพื่อนของมึงด้วยไง โดยเฉพาะอีสาวเอเชียนี่ หน้าตาใช้ได้เหมือนกันนะ..” คันนาวาโร่ เอ่ย อย่างค่อยๆหันมามองที่ชั้น และขยับมือไม้เข้าจับยังที่ใบหน้าของชั้น ด้วย ท่ามกลางเสียงร้องของเคทที่เอ่ยอย่างอาฆาต...

“อย่าแตะต้องเพื่อนของชั้นนะ....” เคทเอ่ยด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ดูน่ากลัวมากๆ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายหวาดกลัวแม้แต่น้อย...คันนาวาโร่ที่แสยะยิ้ม และขยับออกจากร่างของชั้น...

“หึ...เอาละขอทักทายเบาๆเพียงแค่นี้ละกัน ขอตัวไปส่งเทปอันแรกให้ตาแก่นั้นได้ดูก่อน..” ถ้อยคำของนายคันนาวาโร่ ก็ทำให้พวกชั้นหันและเพิ่งสังเกตว่า ได้มีการบันทึกวิดีโอเอาไว้ด้วย...

“และระหว่างนั้น ก็ขอให้มึงและเพื่อนมึง ทำใจไว้ล่วงหน้าด้วยละ ถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้....” นั้นคือถ้อยคำสุดท้ายของนายคันนาวาโร่ ก่อนที่เขากับพรรคพวกจะเดินออกไปกันจนหมด ทิ้งให้พวกชั้นต้องรู้สึกหวาดกลัวกับถ้อยคำดั่งกล่าว ก่อนที่มันจะเป็นช่วงเวลาที่เหมือนฝันร้ายที่ยาวนาน ร่วม ปีกว่า!!

To....be....