‘ไม่ใช่ ฝนไม่ได้กลัวอายหรอก คือ ฝน ฝนรู้สึกว่า
ฝนนะ ชอบที่จะถูกกระทำแบบนี้แล้วนะ นัด…’ คำพูดของฝนนั้นก็ทำให้ผมถึงกับอึ้งอย่างพูดอะไรไม่ออก
นอกจากร้องขอ ให้ผมได้อยู่คนเดียวตามลำพัง…
คำพุดของเธอที่ทำให้ผมรู้สึกว่าโลกทั้งใบนั้นมันถล่มลงมาก็ไม่ป่าน…ทุกอย่างนั้นจบสิ้น ทุกอย่างนั้นไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย
ดำเนินตามรอยเดิมทั้งหมด มีเพียงคนที่เปลี่ยนไปเท่านั้น..
ผมก็ต้องยอมรับว่าคำพูดของฝนนั้นทำให้ผมถึงกับเสียศุนย์ไปต่อไม่ถูก
ไม่รู้ควรจะทำอย่างไรดีด้วย…
แต่ในขณะที่ผมไม่รู้จะทำไงต่อดี
หลังจากได้ยินคำพูดของฝนนั้น ฝนก็ยังคงถูกรุมเย็ด โดยเหล่าชายหนุ่มที่เป็นพวกพ้องของนายชาติบ้าง
นายชาติชักชวนมาบ้าง จนมันจะกลายเป็นภาพที่ชินชาไปเสียแล้ว
ซึ่งทุกอย่างนั้นเหมือนกับตอนของพี่แอนไม่มีผิด…
พวกมันที่นึกจะกระทำกับเธอ อย่างไร้ก็ได้
โดยที่ไม่สนใจผม และไม่เกรงใจผมเลย ราวกับว่าผมไม่มีตัวตนอยู่ในบ้าน
ทั้งๆที่เดินไปเดินมาอยู่ในบ้านนั้น….บ้านที่เคยแสนสุข
แต่ทุกวันนี้มันเหมือนเป็นซ่องของพวกมันไปแล้ว…