ตอน 1
‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น แล้วนี่มันที่ไหน?..’ ถ้อยคำเชิงถามของชายหนุ่มที่เอ่ยขึ้นทันทีที่รู้สึกตัว แล้วพบว่าเขาอยู่ภายในห้องที่มืดสนิทแห่งหนึ่ง...
‘แล้วทำไม...มันถึงเจ็บที่หัวขนาดนี้เนี่ย..’เค้าเอ่ยถามกับตัวเองต่อ อย่างรู้สึกเจ็บมากที่ศีรษะ และไม่กี่อึดใจหลังจากที่เขาได้เอ่ยอย่างสงสัยนั้น ห้องที่มืดสนิทนั้น ก็สว่างจ้าขึ้น พร้อมกับมีเสียงปลดล็อคบางอย่างที่ประตูห้องที่อยู่เบื้องหน้าของเขา..
และผู้ที่เข้ามาในห้องแห่งนี้ คือ หนุ่มแว่น หน้าตาดี ร่างสมส่วนไม่ผอมไม่อ้วนมาก ดูแล้วอายุน่าจะราวๆ 37-38 ปี ซึ่งชายคนดังกล่าวอยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาว...
“ได้สติแล้วเหรอ? ตรงตามที่คาดไว้เลย..”ชายหนุ่มเสื้อเชิ้ตขาวคนนั้น กล่าว พร้อมกับมองดูนาฬิกาที่ข้อมือของเขาไปด้วย ราวกับว่าเขาได้กะเวลาการได้สติของผมไว้แล้ว...
“คุณคือใคร??..” ผมที่จ้องมองเขานั้นก็ร้องถาม แล้วไม่ได้ร้องถามเปล่า ขยับร่างกายด้วย และนั้น ก็ทำให้ผมเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองถูกมัดมือไว้ แถมที่ขา ก็ถูกล่ามขึงไว้แบบขยับไปไหนไม่ได้ไกลด้วย..
โดยทางชายหนุ่ม เสื้อเชิ้ตขาว คนนั้นก็หันมามองเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปมุมห้อง ไปหยิบลากเก้าอี้มาตัวหนึ่ง แล้วนำมาวางตรงหน้าของผม..
“ผมเป็นใคร? มันไม่ใช่เรื่องสำคัญที่คุณควรจะรู้ตอนนี้หรอก จริงๆคุณควรสนว่า ผมจะทำอะไรกับคุณมากกว่า..” ชายหนุ่มเสื้อเชิ้ตขาวคนดังกล่าวเอ่ยตอบ หลังจากที่เขาได้ทำการนั่งยังเก้าอี้ตัวที่เค้าลากกมานั้น ซึ่งคำกล่าวของเขานั้นก็ทำให้ผมถึงชะงักไป และร้องถามตามคำแนะนำของเขา..
“งั้นคุณจะทำอะไรกับผม?...” ผมร้องถาม อย่างจ้องมองหน้าของเขา ซึ่งทางชายเสื้อเชิ้ตขาวนั้นก็จ้องมองตอบ และค่อยๆขยับปากตอบ..
“พูดคุย...ผมอยากจะพูดคุยกับคุณ แค่เฉพาะตอนนี้เท่านั้น..” คำตอบของเขาที่ทำให้ผมเอ่ยทวนอย่างสงสัย..
“พูดคุยงั้นเหรอ?..” ผมเอ่ยทวน ซึ่งเขาก็เหมือนจะไม่ได้สนใจถ้อยคำของผมสักเท่าไร หากแต่ทำการหยิบบางอย่างออกมาจากซองเอกสาร โดยผมก็ไม่แน่ใจว่า เขาพกซองเอกสารนี่มาตั้งแต่แรกมัย?
“ยังจำผู้หญิงเหล่านี้ได้มัย?...” เขาเอ่ยถาม พร้อมโยนรูป 4 ใบลงยังเบื้องหน้าของผม...
รูป 4 ใบ ที่ล้วน แต่เป็นรูปของ หญิงสาว หน้าตาดี ที่ทั้ง สวย น่ารัก...
“ผมจำไม่ได้...”
“ไม่เอาน่า...อย่าตอบไม่น่ารักแบบนั้นสิ นายต้องจำพวกเธอได้แน่ๆ ก็พวกเธอ..” เขา ชายหนุ่ม เสื้อเชิ้ตขาวที่กล่าวตอบ ด้วยน้ำเสียง ท่าทีที่ไม่เชื่อคำตอบของผม และนั้น ทำให้ผมต้องเอ่ยยืนกราน อย่างระเบิดอารมณ์ แบบไม่รอให้เขาพูดจบ
“ก็ผมจำไม่ได้จริงๆ อย่าว่าแต่พวกเธอจะเป็นใครเลย เอาแค่ตัวผม เป็นใคร? ผมยังจำไม่ได้เลย!!..” ผมเอ่ยอย่างระเบิดอารมณ์ออกไป อย่างเสียงดัง และนั้นทำให้ทาง ชายหนุ่ม เสื้อเชิ้ตขาวคนนั้น ถึงกับนิ่ง ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นเดินเข้ามาหาผม พร้อมกับจับใบหน้าของผมให้แหงกเงยขึ้น..
“อย่าบอกนะว่า การที่ชั้นใช้ท่อนเหล็กฟาดเข้าที่หัวนาย มันทำให้นายความจำเสื่อม..” เขาเอ่ยพร้อมกับควักหยิบไฟฉายเล็กๆออกมา..
“นี่คุณเป็นคนทำร้ายผมเหรอ?..” ผมร้องถาม ในขณะที่โดนอีกฝ่ายใช้ไฟฉายส่องตรวจสอบที่ดวงตาทั้ง 2 ของผม
“ใช่...ก็เพื่อพานายมาที่นี้ง่ายๆ ก็เลยต้องฟาดไปทีนะ..” เขาตอบอย่างยอมรับออกมา..
“ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร?...” ผมถามเขาต่อ...
“เพื่ออะไรเหรอ?..” เขาทวนอย่างกระตุกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยอย่างขยายความ..
“ถ้าคุณจำเรื่องราวทั้งหมดได้ คุณก็จะรู้คำตอบ เรื่องนั้นเอง..” เขากล่าวต่อ พร้อมกับเหมือนประเมินอาการผมไปด้วย ก่อนที่เขาจะลุกขึ้น และกล่าวเชิงบอกกับผมต่อ...
“ในเมื่อจำอะไรไม่ได้แบบนี้ การพูดคุยของเรา คงต้องเลื่อนไปก่อน จากที่ดูน่าจะไม่นานความจำน่าจะกลับมา เอาเป็นว่า ตอนนี้ ค่อยๆ นึกทบทวนไปก็แล้วกัน เพราะผมเชื่อว่า คุณไม่มีทางลืมพวกเธอได้หรอก..” เขาเอ่ย พร้อมกับจ้องมองยังที่ผม ซึ่งผมก็จ้องมองเขาเช่นกัน
ก่อนที่ ชายหนุ่ม เสื้อเชิ้ตสีขาวคนนั้น จะเดินออกไปจากห้องแห่งนี้ ทิ้งให้ผมอยู่ในห้องแห่งนี้ ที่ไม่มีอะไรเลย หลังจากถูกทิ้งไว้ตามลำพังอยู่พักหนึ่งได้ ผมก็เริ่มพยายาม นึกทบทวนให้ออกว่า ตัวเองเป็นใคร? เคยไปทำอะไรไว้บ้าง? แต่สุดท้ายก็ยังนึกอะไรไม่ออกแม้แต่อย่างเดียว...
“บ้าเอ๊ยยยย..” ผมสบ ด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งเจ็บแผลที่หัว ทั้งเจ็บใจที่นึกอะไรไม่ออก ก่อนที่ผมเหลือบไปมอง รูปภาพของหญิงสาวที่ชายคนนั้นทิ้งไว้ รูปภาพ 4 ใบ ของหญิงสาว 4 คน...
ยิ่งผมมองรูปของพวกเธอ ก็ยิ่งมีความรู้สึกคลับคล้าย คลับคลา เหมือนเคยเห็น เคยรู้จัก พวกเธอทั้ง 4 คนนี้...จนกระทั้งผมได้เอ่ยชื่อๆ หนึ่งออกมา หลังจากจ้องมอง ภาพที่อยู่ทางซ้ายมือสุด ซึ่งเป็นภาพของหญิงสาวที่อยู่ในชุดนิสิตนักศึกษา
“เมย์...”
ใช่...อยู่ๆ ผมก็เอ่ยชื่อนั้นขึ้นมา อย่างไม่เข้าใจ และไม่แน่ใจด้วยว่า ชื่อที่เอ่ยออกมา ใช่ชื่อของหญิงสาวคนนี้จริงๆมัย?
แต่ไม่กี่อึดใจ อยู่ๆ เรื่องราวของเธอ หญิงสาวที่อยู่ในรูป ทางซ้ายมือสุดนั้น ก็ค่อยๆ ผุดขึ้นมา....
เธอ ชื่อเมย์ เป็นนิสิตแพทย์ ของมหาลัยชื่อดัง เป็น หญิงสาว หน้าตาดี ร่างเล็ก จิตใจดี....
เหมาะ และควรค่าแก่การถูกผมทำลายมากๆๆๆ.........
To....be....
รอติดตามครับท่าน
ตอบลบรับประกันคุณภาพ รอติดตามเหมือนกันครับ
ตอบลบ