“ทำลายเหรอ? เมื่อกี้เราพูดว่า ทำลายเหรอ?..” ผมเอ่ยถามกับตัวเอง หลังจากที่นึกอะไรเกี่ยวกับ หญิงสาวที่อยู่ในรูป ที่ ชายเสื้อเชิ้ตขาวปริศนาคนนั้นทิ้งไว้ให้ ถึงแม้ตอนนี้จะนึกออกเพียงบางส่วน แถมยังนึกออก แค่คนเดียวเท่านั้น คนเดียวจาก 4 คนที่ชายปริศนานั้นทิ้งภาพของพวกเธอไว้ให้...
“เมย์...” ผมเอ่ย ซึ่งน่าจะเป็นชื่อของหญิงสาวที่อยู่ในรูปทางซ้ายมือสุดนั้น...และจากที่ผมเริ่มที่จะจำได้นั้น เธอเป็นหญิงสาวที่ผมได้เจอ รู้จัก เมื่อราวๆ 2-3 ปีก่อนหน้านี้…
ครั้งแรกที่ได้เจอเธอนั้น คือเป็นตอนระหว่างที่เดินทางกลับบ้าน ซึ่งวันนั้นผมก็ได้แวะเข้าไปในสวนสาธารณะ และได้เห็นเธอที่กำลังให้อาหารแก่เหล่าสุนัขจรจัด ที่อยู่ในบริเวณนั้น ก่อนจะรู้ว่า เธอมักมาให้อาหารแก่พวกมันเป็นประจำ ทุกวัน ประดุจดั่งเป็นนางฟ้าของพวกมันเลย ก็ว่าได้..
รอยยิ้ม ความใจดี ที่ดูสวยงามนั้น มันเป็นเหมือนตัวกระตุ้นที่ทำให้ผมอยากรู้จักเธอ ทั้งๆที่ ทีแรกผมไม่ได้ มีความคิด หรือ รู้สึกอะไรแบบนั้นเลย และด้วยความที่ถูกกระตุ้นนั้น ก็ทำให้ผมเริ่มคิดถึงแผนการที่จะเข้าไปทำความรู้จักเธอ แน่นอนว่า แผนนั้นก็เป็นไปด้วยดี ประกอบกับเธอเป็นคนอัธยาศัยดี เข้ากะคนง่าย ไม่ค่อยระวังตัว ก็ยิ่งทำให้ทุกอย่างง่ายเข้าไปอีก..
หลังจากรู้จักเธอ ไปได้ระยะ ผมก็เริ่มแผนการขั้นต่อไป ด้วยการล่อลวงเธอให้มาที่บ้านของผม...
“ดะ เดี๋ยวนะ ล่อลวงเหรอ?...” ผมที่เอ่ยออกมา อย่างสงสัย และไม่เข้าใจตัวเอง ว่า ทำไม? ถึงมีคำที่ดูไม่ปกตินี้ ผุดออกมาได้ ก่อนที่จะกลับไปครุ่นคิด ถึงเรื่องของ ‘เมย์’ ต่อ...
“แล้วจากนั้นละ?...” ผมเอ่ยกล่าวกับตนเองอย่างครุ่นคิด ถึงเรื่องราวถัดจากนั้น แต่ก็นึกอะไรไม่ออกเลย...
และในระหว่างที่ผมพยายามนึกให้ออกอย่างหนักนั้น อยู่ๆก็มีภาพลางๆผุดขึ้นมา...
ภาพของหญิงสาวที่อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า อย่างมีน้ำตานองหน้า ซึ่งก็ได้พูดกับเขาว่า...
“ทำไมต้องทำกับxx....อย่างงี้ด้วย..”
!!!!!
“เมื่อกี้นี้มัน....” ผมถามกับตัวเอง หลังจากได้เห็นภาพอันเลือนรางนั้น..และผมก็นึกอะไรไม่ออกอีก ถึงจะพยายามนึกมากแค่ไหนก็ตาม จนกระทั้งเวลาผ่านไป ไม่รู้นานแค่ไหน ชั่วโมง? 2 ชั่วโมง หรือมากกว่านั้น กันนะ?? คือรู้สึกตัวอีกที ทางชายปริศนา เสื้อเชิ้ตขาวคนนั้นก็ได้กลับเข้ามาในห้องแห่งนี้อีกครั้ง และคราวนี้เค้าก็มา พร้อมกับ ข้าว และน้ำ
“พอจะนึกอะไรออกบ้างรึยัง?...” เขาเอ่ยถาม พร้อมกับวางข้าว และขวดน้ำ ลงตรงหน้าของผมนั้น ซึ่งผมก็จ้องมองเขาเล็กน้อย ก่อนจะตอบคำถามนี้...
“อื้อออออ แค่บางส่วนนะ..”
“โฮ่...บางส่วน? บางส่วนที่ว่า มันเรื่องไหนเหรอ?..” เขาถาม พร้อมกับขยับไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิมที่วางอยู่ตรงหน้าของผมนั้น
“......เรื่องของเธอคนนี้..” ผมนิ่งเล็กน้อย แล้วถึงค่อยเอ่ยตอบ พร้อมกับชี้ไปยังรูปของเมย์..
“อืมมม...ไหนลองเล่ามาให้ฟังหน่อยว่า คุณนึกเรื่องของเธอคนนี้ ได้ขนาดไหน?..” ชายปริศนา เสื้อเชิ้ตขาวคนนั้น เอ่ยถาม ด้วยท่าทีที่ดูสบายๆ แน่นอนว่า ผมยังคงจ้องมองหน้าของเขา เล็กน้อย แล้วถึงค่อยเอ่ยตอบเขา..
“ไม่มากเท่าไร..เท่าที่นึกออกในตอนนี้ คือ เธอ มีชื่อว่า ‘เมย์’ เป็นนิสิตแพทย์ ปี 3 เป็นแฟนที่ผมเคยคบหา เมื่อราวๆ 2-3 ปีก่อน..” ผมตอบ และทันทีที่ผมตอบจบ ทางหนุ่มแว่น ปริศนา เสื้อเชิ้ตขาวคนนั้น ก็ถึงกับหัวเราะออกมาอย่างเสียงดัง ชนิดที่ทำให้ผมมองหน้าของเขาอย่างไม่พอใจเลย...
“ฮะๆๆๆๆๆๆ ถ้านั้น เป็นคำที่ใช้เรียก ‘เหยื่อ’ ของนายละก็...โอเค นะ...” เขาที่หัวเราะเสียงดัง ก็กลั้นใจเอ่ยกล่าวออกมา ซึ่งการหัวเราะและถ้อยคำของเขาก็ทำให้ผมไม่พอใจอย่างมาก แต่ในความไม่พอใจนั้น มันกลับให้ผมเห็นภาพบางอย่างที่แวบเข้ามาในหัวของผม..ภาพลางๆของหญิงสาวที่น่าจะเป็นคนเดิมกับคนก่อนหน้านี้ แต่ไม่ว่าจะก่อนหน้านี้ หรือ ตอนนี้ ผมก็ไม่เห็นหน้าของเธออยู่ดี...
“อย่านะ อย่าทำกับxx อย่างงั้นเลยนะ xxขอร้องละ..” หญิงสาวคนดังกล่าวเอ่ย ซึ่งเธออยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ตามร่างกายเหมือนมีร่องรอย ถูกทำร้าย ที่สำคัญที่ช่วงคอของเธอ เหมือนถูกสวมใส่ปลอกคอหมาด้วย..
“เป็นอะไรไปละ..” หนุ่มแว่น ปริศนา เสื้อเชิ้ตขาวคนนั้นร้องถาม และการถามของเขา ก็ทำให้ผมที่ชะงัก จากการเห็นภาพที่แวบเข้ามานั้น ถึงค่อยได้สติ..
“ไม่มีอะไร..” ผมตอบ...อย่างขยับมือไม้ทั้ง 2 ที่ถูกมัดนั้น เข้ากุมขมับ...
“แล้วจำอะไรได้อีกละ..”หนุ่มแว่น ปริศนา เสื้อเชิ้ตขาวคนนั้นถามต่อ ซึ่งผมก็มองเขา แล้วค่อยเอ่ยตอบ
“ไม่มีแล้ว ที่จำได้มีเพียงแค่นี้แหละ..” ผมตอบ และนั้นก็ทำให้เขาถึงกับนิ่งไปครู่..
“อยากรู้มัยว่า ในตอนนี้ เธอคนนี้ เป็นยังไงบ้าง?...” เขาที่นิ่งไปครู่นั้น ก็ร้องถาม แน่นอนว่าคำถามนั้น ก็ทำให้ผมชั่งใจเล็กน้อย ก่อนที่ผมจะตอบด้วยความอยากรู้...
ถึงแม้ผมจะยังจำเรื่องราวของเธอไม่ได้หมด แต่ผมก็อยากรู้สถานะของเธอ ที่ มีจิตใจดีงาน เหมือนนางฟ้าคนนั้น...
“เธอตายแล้ว...ตายเมื่อประมาณปลายปีที่แล้วได้มัง?...” หนุ่มแว่น เสื้อเชิ้ตขาวคนนั้นตอบ และคำตอบนั้น ก็ทำให้ผมเห็นภาพบางอย่างที่ผุดขึ้นมาอีกครั้ง เป็นภาพของเมย์ที่ได้ผูกคอตาย อยู่ในห้องแห่งหนึ่ง และตัวผมก็อยู่ที่นั้น ยืนมองภาพนั้น ด้วยรอยยิ้มที่แสนชั่วร้าย!!
“เธอผูกคอตาย...” ผมเอ่ยขึ้น....
“ใช่....อยากรู้เหตุผลมัยละ?...” ชายหนุ่ม ผู้สวมแว่น ใส่เสื้อเชิ้ตขาว รายนั้นตอบ และถามต่อ ซึ่งผมก็ได้แต่จ้องมองหน้าของเขา อย่างไม่ได้เอ่ยตอบอะไรออกไป ก่อนที่เค้าจะหยิบภาพชุดใหม่ออกมาวางบนพื้น...
โดยภาพที่เขาคนนั้น หยิบออกมาวางนั้น ก็มีด้วยกัน 5 ใบ ซึ่งล้วนแล้ว แต่เป็นภาพของสาวคนหนึ่ง ถึงแม้ในภาพทั้ง 5 ใบนั้น จะไม่มีภาพไหนถ่ายติดเห็นหน้าของเธอก็ตาม แต่ไม่รู้ว่าทำไม? ผมกลับรู้ได้ทันทีว่า หญิงสาว ในภาพเหล่านั้น คือ เมย์ นิสิตแพทย์ปี 3 คนนั้น...
“บางที...นี่อาจจะเป็น สาเหตุที่ทำให้เธอฆ่าตัวตายนะ..” หนุ่มแว่นปริศนา เสื้อเชิ้ตขาวนั้น เอ่ยกล่าว..
“บางทีเหรอ? หมายความว่าไงนะ..” ผมร้องถามด้วยความสงสัย...
“ก็หมายความว่า ทางนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน คนที่จะตอบคำถามนี้ได้ดีที่สุด ก็คือตัวของนายเองนั้นแหละ...” ชายหนุ่มปริศนา เสื้อเชิ้ตขาวคนนั้นตอบ..ซึ่งผมก็จ้องหน้าของเขา อยู่ครู่ แล้วถึงค่อยก้มหน้าลงไปดูภาพทั้ง 5 ใบนั้น..
“ค่อยๆ นึก และคิดไปนะ...ยังไง ก็ยังมีเวลาอีกเยอะ...” ชายปริศนาคนนั้นเอ่ย พร้อมกับเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผมอยู่ตามลำพังอีกครั้ง..
น่าติดตาม น่าติดตาม รีบมาต่อนะครับ ขอบคุณครับ
ตอบลบขอบคุณครับ น่าติดตามมากครับ รอตอนต่อไปครับ
ตอบลบ