กติกาการใช้บล็อคแห่งนี้

กติกาการใช้บล็อคแห่งนี้ ห้ามก็อปไปเผยแผ่ที่ไหน // อ่านแล้ว ตอบ "ขอบคุณ" สักนิด...เพื่อกำลังใจน้อยๆ

วันพุธที่ 27 มกราคม พ.ศ. 2559

เรื่องของเธอกับผม เรื่องที่ 2 ยาม (7)

เรื่องของเธอกับผม เรื่องที่ 2 ยาม (7)

หลังเหตุการณ์ในคืนนั้นผ่านพ้นไป การแก้ไขปัญหาที่เขาได้เสนอไปนั้นก็ไม่มีความคืบหน้าซะเท่าไร ไม่ใช่เพราะน้ำฟ้าไม่ให้ความร่วมมือ แต่เป็นเพราะจังหวะ เวลา ที่ในตอนนั้นมันไม่ว่างที่จะดำเนินการเช่นกันได้ หรือ พูดสั้นๆง่ายๆคือ ต่างคนต่างมีงานการทำกันยุ่งและเยอะนั้นเอง จึงทำให้ปฎิบัติการที่จะให้น้ำฟ้าย้ายมาอยู่ที่บ้านของเขาต้องชะลอออกไปก่อน...

และนั้นก็หมายความว่า น้ำฟ้าก็ยังคงพักอาศัยอยู่ที่คอนโดหรูเหมือนดั่งที่ผ่านมา..ซึ่งนั้นก็ทำเอาเขาอด หวง ห่วงไม่ได้ ถึงแม้เธอจะบอกกับเค้าว่า จะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบวันนั้น อีกก็ตาม...ซึ่งเธอก็พักอยู่ที่นั้น ต่ออีกราวๆเดือนกว่าๆ ก่อนที่เขาและเธอจะดำเนินแผนที่วางกันไว้อีกครั้งนั้นเอง...

ในขณะที่กำลังดำเนินการ เตรียมความพร้อมอยู่นั้น น้ำฟ้า ก็ได้โทรมาปรึกษาและถามเขา...

“แอค...ฟ้าบอกเรื่องที่ฟ้าจะย้ายออกกับพวกยามแล้วนะ..” น้ำฟ้าเอ่ยบอกกับชายหนุ่มของเธอผ่านทางโทรศัพท์มือถือ..

“แล้วพวกเขาว่าไงบ้าง?...” ชายหนุ่มถามกลับอย่างเรียบๆ และอดกลัวแทนไม่ด้..

“พวกเขาก็เสียดายนะสิ...” เธอตอบพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย อย่างไม่รู้สึกซีเรียส หรือกลัวเหมือนดั่งที่ชายหนุ่มกังวลเอาไว้เลย ก่อนที่เธอจะเงียบเล็กน้อย และเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ต่างจากเดิม...

“นอกจากเสียดายแล้ว...พวกเขาก็ขอรุมฟ้าเป็นครั้งสุดท้ายด้วย...” คำกล่าวเชิงถามอย่างเรียบๆนั้น ก็ทำให้ปลายสายถึงกับเงียบไปครู่หนึ่ง..

วันอังคารที่ 12 มกราคม พ.ศ. 2559

เรื่องของเธอกับผม เรื่องที่ 2 ยาม (6)

เรื่องของเธอกับผม เรื่องที่ 2 ยาม (6)

‘หวังว่ายังคงไม่กลับไปนะ...’ น้ำฟ้าที่เอ่ยในใจอย่างครุ่นคิด ด้วยท่าทีที่วิตกกังวลไม่น้อย ซึ่งเธอนั้นก็ยืนรอ แฟนหนุ่มของเธอยังสถานีรถไฟที่เขา ต้องอาศัยกลับทุกวัน...และการที่เธอมาดักรอเค้านั้น เพียงเพราะต้องการคุยเรื่องของเธอกับเขานั้นเอง เพราะนี่มันก็ 2 อาทิตย์แล้ว หลังจากวันนั้น วันที่เขาเข้ามาเห็นเธอที่หมดสภาพ พร้อมกับรู้ว่าเธอไม่อาจจะทำตามดั่งที่สัญญาให้กับเขาไว้ได้....

โดยที่น้ำฟ้านั้น ก็ไม่คิดจะกล่าวโทษ ทางฝั่งฝ่ายชายหนุ่มของเธอแม้แต่น้อย ที่เงียบหายไปตั้งแต่วันนั้น จริงๆก็ไม่เชิงเงียบหายไปซะทีเดียวหรอก ทีแรกเธอก็มีกังวลหน่อยๆว่า เขาจะมีการคิดสั้นมัย? ก็มีการส่งข้อความถามเขาไปเหมือนกัน ซึ่งข้อความที่ตอบกลับมานั้น นอกจากจะทำให้เธอโล่งใจแล้ว ก็ทำให้เข้าอกเข้าใจเขาเหมือนกัน....