น้องเมย์ สาวออฟฟิค ร้อนสวาท ตอนที่1

ตอนที่ 1

ทุกอย่างมันเริ่มต้นมาจากคืนนั้น ที่พวกพี่ๆที่บริษัท ได้ชวน เมย์ไปทานมื้อค่ำ เลี้ยงฉลองที่เมย์ทำงานกับพวกเค้าครบ 1 ปี ซึ่งในตอนนั้นเมย์อายุ 24 จะ 25 ในอีก 2 เดือน…

“จะดีเหรอค่ะ ที่พาเมย์มาเลี้ยงร้านหรูๆแบบนี้นะ ” สาวน้อยผมยาวหน้าหวาน วัย 24 ที่เอยกล่าว เขินๆอย่างเกรงใจ ท่ามกลางบรรดา เหล่าหนุ่มๆที่เป็นพี่ๆในบริษัทต่างยิ้มแย้ม ..

“ดีสิ เนื่องในวาระที่น้องเมย์คนสวยของพวกพี่ทำงานครบ 1 ปีไงครับ..” คำกล่าวของพี่ รอย ชายหนุ่มหน้าตาเซอร์ๆ ที่เป็น 1 ในเพื่อนร่วมงานที่บริษัทนั้นเอย…

“ใช่จะดื่มจะกิน เอาให้เต็มที่เลยนะ งานนี้พี่ชาติเค้าเลี้ยงน้องเมย์เต็มที่เลย ” เสียงของ พี่เจ๋ง ชายหนุ่มที่สวมแว่นที่เอยเสริมและปรายตามองไปยังชายที่มีอายุมากที่สุด ที่เป็นเหมือนพี่ใหญ่และหัวหน้าที่ทำงาน อย่าง พี่ชาติ ที่อายุ 40กว่าๆ แต่หน้าตานั้นเหมือน ชายวัยอายุ 30 กลางๆอยู่เลย…

“ใช่ พี่เลี้ยงเอง จะกินอะไร สั่งได้เต็มที่เลย…” พี่ชาติที่กล่าวอย่างยืนยัน ด้วยรอยยิ้ม ซึ่งนั้นทำให้สาวน้อยหน้าหวานคนสวยในกลุ่มคนเดียวเขินไม่น้อย นอกจากพี่ 3 คนที่ว่ายังมี พี่เลิฟ พี่ตอง ด้วย…

“ค่ะๆ งั้นเมย์ไม่เกรงใจนะค่ะ ” เมย์เอยตอบด้วยรอยยิ้ม ซึ่งเมย์เองก็ไม่ค่อยได้ดื่มน้ำสีๆที่ผสมแอกออล์ นี่ซักเท่าไร ตอนนั้นก็คิดว่านานๆที คงไม่เป็นไร แถม พี่ๆเหล่านี้ ก็คนกันเองคงจะไม่มีอะไรที่น่ากังวล หรือ น่ากลัว หรอก

เมย์คิดแบบนั้น โดยที่เมย์นั้นไม่รู้เลยว่า นั้นคือการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุด…
(ผิดตั้งแต่ไปดื่มกับ สิง สา รา สัตว์พวกนี้แล้วละ หนูเมย์ คนแต่ง กัด รับเชิญแล้วเผ่น..)

คืนนั้นเมย์ก็ดื่มน้ำสีๆ เหล่านั้นไปมากมายพอดู ก็ตามคำขะยักขะยอของพวกพี่ๆ ไม่ดื่ม มันก็ยังไงอยู่ ด้วยความที่ตัวเองเหมือนเป็นน้องนุชสุดท้องในแผนก ดื่ม ก็ดื่ม จนสุดท้าย เมย์ก็จำอะไรไม่ได้เลย..

ใช่จำอะไรไม่ได้แบบละเอียด นะค่ะ แต่พอรู้สึกตัวแบบลางๆ ว่ามีใครพยุงร่างของเมย์ไป ที่ไหนไม่รู้ ก่อนจะวูบไปอีกและมารู้สึกตัวอีกที ก็ ตอนที่ใครไม่รู้นั้นมาเอยพร่ำกระซิบข้างหูของเมย์ด้วย พร้อมกับความรู้สึกที่ยากบรรยายที่บังเกิดขึ้นกับเมย์ค่ะ ใช่เมย์จำอะไรไม่ได้ แต่รสรู้สึกนั้นมัน ดีอย่างมากๆ…

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเหมือนกับฝันที่แสนหวานดุจดั่งวิมาน แต่พอลืมตาตื่นขึ้นมาเท่านั้น วิมานที่ว่านั้นก็หายวาบไปทันตา….

“ที่นี้มันที่ไหนนะ..ละ แล้วทำไม…” เมย์ที่เอยกล่าวด้วยสีหน้าที่ดูตกใจอย่างมาก เมื่อเธอตื่นมาพบว่าตัวเองนั้นอยู่ บนเตียงที่ไหนไม่รู้แถม สภาพของตนเองก็ยังเปลือยเปล่าอย่างหมดจด…

ใช่จากสภาพของตนเอง และสถานที่นั้นก็ทำให้เมย์รู้ตัวชนิดไม่ต้องให้มีใครเอยตอบ ซึ่งในเวลานั้นก็ไม่มีใครมาให้คำตอบแก่เธออยู่แล้วด้วย เพราะมีเพียงเธออยู่คนเดียวในห้องแห่งนั้น…

เธอ ถูกลักหลับ หรือ พูดบ้านๆคือเธอ ถูกข่มขืน!!

ใช่ในเวลานั้นมันเล่นทำให้เมย์นั้นทำอะไรไม่ถูกเลย เนื้อตัวที่มีร่องรอยถุกยำยี ถูกขบดูดเป็นจ้ำๆโดยเฉพาะที่ยอดอกทั้ง 2 ข้างเยอะเป้นพิเศษ และที่สำคัญ เมย์ยังถูกเย็ดแบบสดๆและแตกในด้วยค่ะ เพราะที่ร่องของเมย์ยังมีหลักฐานเป้ฯน้ำข้นเหนียวขาวที่มีอยู่เต็มรูอย่างเป้ฯหลักฐาน….

เมย์ใช่เวลานั่งอึ้งทำอะไรไม่ถูกอยู่นาน ก่อนที่จะลุกขึ้นแต่งตัวพาตัวเองกลับบ้าน หรือ คอนโด ที่เมย์อยู่กับแฟน ใช่พอถึงเมย์ก็ล้มลงฟุบปล่อยโฮ อย่างบ้าเสียใจอย่างหนัก …เพราะตอนนั้นมันมีอะไรหลายอย่างประดังเข้ามาในหัวของเมย์…

อึ้งที่ตัวเองถูกข่มขืน ใครข่มขืน ที่สำคัญ ตัวเองจะติดโรคมัย แล้ว ถ้าพี่เอกรู้ละ? ใช่เรื่องต่างๆกังวลและประดังเข้ามานั้นก็ทำให้เมย์นั้นแทบเป็นบ้า……และทำให้ค่อนวันนั้นเมย์ใช้เวลาไปกับการร้องไห้ ซึ่งวันนั้น เมย์ก็ไม่ได้ไปทำงานค่ะ..ถึงมีพวกพี่ๆจะโทรมาถาม เมย์ก็บอกไปว่า เมย์แฮงค์จากเมื่อคืน….

พอเมย์ร้องไห้จนพอ ก็กลับมาตั้งสติ คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก สิ่งที่พอจำได้ก็อย่างที่เขียนไว้ข้างบน ว่า ตัวเองรู้สึกเหมือนถุกใครพยุงพาไป แต่เป็นใครก็จำไม่ได้ ใช่จำไม่ได้เลยแม้แต่น้อย…

ตอนแรกเมย์ก็ไม่อยากคิดหรอกว่า คนที่ข่มขืนเมย์ คือ 1 ในพวกพี่ๆ ที่ทำงานของเมย์เอง บางทีเมย์อาจจะขอตัวและพยายามกลับบ้านเองและโดนคนอื่นสอยไประหว่างทางก็ได้ เมย์คิดแบบนั้น….

แต่ถึงจะตั้งสมมติฐานไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะมันไม่ได้ทำให้เมย์สบายใจเลย ใช่พอไม่สบายใจมากๆเค้า เมย์ก็ตัดสินใจ ลองโทรถาม พี่ คนที่เมย์ ไว้ใจที่สุด พี่เจ๋ง…..

“อ้าว น้องเมย์มีอะไรเหรอ? หายปวดหัวรึยัง? ” เสียงของพี่เจจ๋งที่เอยทักอย่างเป็นกันเอง จนเมย์ฟังแล้วก็เชื่อว่าไม่น่าใช่พี่เค้าแน่ๆ …
“อะ อือมมม หะ หายแล้วค่ะ พี่เจ๋ง เออ เมย์มีเรื่องถามพี่หน่อยค่ะ..” เมย์ที่เอยตอบและมีท่าทีลังเลอยู่บ้างก่อนจะเอยถามออกไป…

“เรื่องอะไรละ ถามมาได้เลย อ้อ ตอนนี้พี่ว่างพอดีเพิ่งทำงานเสร็จนะ ฉะนั้นคุยได้สบาย…” ชายหนุ่มที่เอยและมองดูเผื่อหัวหน้าเดินออกมาถึงแม้เค้าจะทำงานเสร็จตามที่โว ไว้ก็เถอะ…

“เมื่อคืนเมย์กลับยังไงค่ะ…” คำถามของหยิงสาวที่ทำให้อีกฝ่ายเงียบไปเล็กน้อย…
“ทำไมเหรอ? มีอะไรเหรอ? ..” คำตอบที่เป็นคำถามที่ถุฏยิงสวนกลับมาอย่างน้ำเสียงเป็นห่วง..
“อะ เออ คือ เมย์ทำของหายนิดหน่อยนะค่ะ เลยอยากรู้ เผื่อของที่ว่าจะตกอยู่ในรถของพี่ที่มาส่งเมย์นะค่ะ ” เมยืที่เอยตอบ อย่างกระท่นกระแทนเล็กน้อย…

“อืมมม งั้นก็แย่หน่อยละ น้องเมย์ ไม่มีใครไปส่งน้องเมย์นะครับ น้องเมย์บอกว่า ตัวเองกลับไหวนะครับ…” คำตอบของพี่เจ๋งก็เหมือนทำให้ เมย์รู้สึก ทั้ง 2 อย่าง ในใจขึ้นพร้อมๆกัน..

คือรู้สึกดี ที่คนที่ทำเมย์นั้น ไม่น่าใช่ พวกพี่ๆ แต่ที่รู้สึกแย่ คือ ตัวเองถูกใครข่มขืน และนั้นทำให้กังวลอะไรอีกหลายอย่างขึ้นอีกมากมาย….

“อะไรเหรอ? ที่หายไปนะ น้องเมย์…” นายเจ๋งที่เอยถามอย่างเป้นห่วง ซึ่งในตอนนั้นสีหน้าของเมย์กำลังแสดงถึงความกังวลและเครียดก่อนจะได้สติกับเสียงย้ำของพี่เค้า..

“อะ เออ …ต่างหูค่ะ ต่างหู คู่สุดรักของเมย์หล่นหายนะ พี่เจ๋ง..” เธอตอบปด กลับไปอย่างรวดเร็ว เมื่อได้สติ…
“งั้นเหรอ?” ชายหนุ่มเอย ก่อนจะเอยต่อ “งั้นเดี๋ยวคืนนี้พี่จะไปดูที่ร้านนั้นให้นะ..”

“ค ค่ะ….ค่ะ….ฝากด้วยนะค่ะ พี่เจ๋ง ไง เดี๋ยว เมย์ก็จะไปดูแถวๆห้อง ด้วยละกันค่ะ ถ้าเจอไม่เจอจะโทรมาบอกพี่เจ๋งอีกรอบนะค่ะ ” หนูเมย์ที่เอยตอบ ซึ่งชายหนุ่มที่เป็นคู่สนทนานั้น เอยด้วยรอยยิ้ม (ตามประสาหนุ่มที่คุยกับสาวสวย)
“จ้า ….ขอให้เราหาเจอนะ ไงเจอไม่เจอก็โทรมาละ ” เค้าตอบและเอยย้ำ ก่อนที่ทางหญิงสาวจะตอบรับและวางหูไป สีหน้าของเมย์นั้นก็แสดงถึงความซีเรียสอย่างมาก…ส่วนชายหนุ่มที่วางหูไปนั้น…

“น้องเมย์โทรมาเหรอ?..” เสียงที่เอยถามของชายวัย 40 อย่างพี่ชาติที่เดินมายังล็อคทำงานของนายเจ๋ง..
“อะ ครับพี่….น้องเค้าโทรมาถามว่าเมื่อคืนกลับกะใครนะครับ เห็นว่าต่างหู น้องเค้าหล่นหายนะ..” คำตอบที่ทำให้ชายวัย 40 มีท่าทีประหลาดๆ นิดๆ..

“แล้วพี่ชาติมีอะไรกับผมรึเปล่าครับ..” เจ๋งที่เอยถามซึ่งนั้นทำให้ ชาติเหมือนได้สติ
“อ้อ…แก้งานนะไอ้น้องรัก แก้ตามที่พี่วงไว้ แล้วเอามาส่งพี่ใหม่นะ..” ชาติที่เอยอย่างยิ้มแย้มและวางเอกสารไว้บนโต๊ะ ท่ามกลางเสียงตอบของลูกน้องคนนี้…

“ครับพี่…”