ตอนที่ 14
‘ไม่จำเป็น….และก็เชิญตามสบายเถอะผมจะไม่มารบกวนอีกแล้ว..ลาก่อน..’
คำกล่าวของพี่เอกที่เอยออกมานั้น ซึ่งนันทกาก็ไม่ได้คิดว่านั้นคือ
คำพูดสุดท้ายของเขา ซึ่งหลังจากที่เขาได้เอยประโยคนี้จบ เค้าก็เดินออกไปจากห้อง
โดยที่เธอนั้น ก็ไม่ได้เห็นท่าทีที่แสนเจ็บปวดของเขา…
และเธอนั้นก็ไม่สามารถที่จะเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้ได้
เนื่องจากตัวของนันทกานั้นยังคงพัวพันกับเหล่าชายหนุ่มทั้ง 7 คนที่สนุกกันมาตั้งแต่เมื่อคืนนั้น
กว่าที่เหล่าชายหนุ่มทั้ง 7 คนนั้น
จะอิ่มหน่ำในการเย็ดกับเธอนั้นก็เกือบหมดวันและนอกจากเธอจะหมดแรงจากการถูกผลัดเย็ดตั้งแต่เมื่อคืนนั้น…
หัวใจของนันทกานั้นก็เหมือนแหลกสลายไปด้วย…..
“ยังอาลัยอาวรณ์มันอีกเรอะ
อีหญิง…” จ่าสมหมายที่เอยถามเมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาวที่ยังคงนอนอย่างน้ำตาไหลรินไม่หยุดนั้น
ก่อนที่เสียงโทรศัพท์มือถือของหล่อนจะดังขึ้น
แต่นันทกาก็ไม่ได้มีท่าทีจะขยับไปรับแต่อย่างใด จนจ่าสมหมายนั้นต้องเป็นคนไปรับแทน…
และสีหน้าของจ่าสมหมายจากที่เซ็งนิดๆกับท่าทีของหญิงสาวนั้น
ก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่ฉีกกว้าง…
“อีหญิง
โทรศัพท์นี้ของมึง เกี่ยวกับผัวของมึงนะ..” คำกล่าวของจ่าสมหมายที่เอยขึ้นหลังจากฟังบางอย่างจากปลายสายนั้น
แน่นอนว่า คำกล่าวนั้นก็ทำให้เธอที่นอนแน่นิ่งตั้งแต่หลังจากที่พวกมันเสร็จกิจ
นั้นก็ขยับและตรงมารับสายแทนอย่างรวดเร็ว….
และสิ่งที่เธอได้ยินจากปลายสายนั้น
ก็คือ ข่าวร้าย….
นันทกาที่ตรงมาที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
ทันทีที่ได้คุยกับพยาบาลทางโทรศัพท์ที่เป็นผู้โทรมานั้น
ก่อนที่เธอจะพูดอะไรไม่ออกกับ สภาพของชายคนรักที่นอนอยู่ใน ห้องICU อย่างไม่ได้สติ
อาการที่เข้าข่ายสาหัสโคม่าอย่างมาก
รายละเอียดจากที่นางพยาบาลที่โทรมานั้น
ก็บอกว่า พี่เอกของเธอนั้นได้ถูกรถชน จากปากคำของคนที่เห้ฯก็บอกว่า
พี่เอกมีอาการเซื่องซึ่ม ในมือถือกระป๋องเบียร์
ก่อนจะข้ามถนนและถูกรถชนอย่างไม่คาดคิด
ซึ่งผู้ที่ขับรถชนเค้านั้นก็มีอาการมึนเมาเช่นกัน….
แน่นอนว่าทันทีที่นันทกาได้ฟังนั้น
ก็ทำให้เธอโทษตนเองทันที
คงเป็นเพราะตัวเองที่ทำให้เค้าดื่มของมึนเมาจนไม่ได้สติและถูกรถชนแบบนี้….และจากอาการที่ทราบทางโทรศัพท์นั้น
ก็ค่อนข้างรุนแรงไม่น้อย
สมองได้รับการกระทบกระเทือนจนต้องรับการผ่าตัดอย่างเร่งด่วน…
นันทกาที่จ้องมองสภาพของเขา
อย่างรู้สึกผิดมากๆที่เธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้เค้าเป็นเช่นนั้น
และเธอก็ทำการคุยกับหมออย่างทันที เมื่อหมอนั้นได้มาพบกับเธอ ซึ่งเธอก็ยินยอมให้มีการผ่าตัด
ถึงแม้หมอจะออกตัว ว่าการผ่าตัดนั้นมีความเสี่ยงหลายอย่าง ซึ่งอาจจะไม่สำเร็จ หรือ
สำเร็จก็ยังต้องเฝ้าดูอาการ และไม่รับประกันว่า ถึงจะผ่าตัดสำเร็จ
คนไข้จะกลับมาเป็นดั่งปกติอีกด้วย…
ใช่ถึงตัวของหมอจะเอยแบบนั้น
แต่นันทกาก็ยอมให้มีการผ่าตัดที่มีความเสี่ยงนั้น ดีกว่า
ที่จะปล่อยให้เค้าค่อยๆตายแบบนี้…และช่วงสายๆของวันนั้น ร่างของเอก
ชายคนรักของนันทกาก็ได้เข้าห้องผ่าตัดอย่างทันที
โดยที่มีร่างของนันทกานั้นนั่งรออยู่หน้าห้องผ่าตัด …
พร้อมกับนั่งนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา…..
‘เค้าคงเจ็บปวดมากสินะ
ใช่คงเจ็บปวดมากเลยละ เพราะเค้าไม่มีใคร และมีเราที่เหมือนเป็นญาติคนเดียวนี่นะ..’
นันทกาที่นั่งครุ่นคิดอย่างรู้สึกผิด
เพระาอีกฝ่ายนั้นไม่มีญาติแต่อย่างใด และเธอที่เป็นคนรัก
คนที่เขาไว้ใจกลับเป็นคนหักหลังเขาอย่างโหดร้าย
ถึงแม้เธอจะไม่ตั้งใจที่จะทำอย่างงั้นก็ตาม…
‘ยังไงก็ตาม
หญิงขอให้พี่เอกปลอดภัยด้วยเถอะค่ะ ขอร้องละสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย..’ หญิงสาวที่เอยอ้อนวอนร้องขอในใจอย่างลุ้นถึงผลของการผ่าตัดที่กำลังดำเนินการอยู่นั้น….
หลายชั่วโมงต่อมา….
การผ่าตัดนั้นประสบความสำเร็จ
แต่ใช่ว่าจะมีแนวโน้มไปทางที่ดี ยังต้องรอดูผลอย่างใกล้ชิด
ซึ่งหมอก็แนะนำให้นันทกากลับบ้านไปอาบน้ำ อาบท่าซะก่อน….เนื่องจากเธอนั่งเฝ้าเกือบตลอดทั้งวัน…
“ไง….สรุปว่าหมอนั้นมันตายยังจ๊ะ…น้องหญิง..” จ่าสมหมายที่เอยรออยู่ที่ห้องของเธอนั้นก็เอยปากทัก ก่อนที่มันก็จะต้องชะงัก เมื่อสายตาของหล่อนที่จ้องมองนั้น ก็ทำให้ชายวัย 38 ถึงกับผงะเล็กน้อย….เพราะสายตาของหล่อนนั้น ได้กลับเป็นหญิงสาวคนเดิม ก่อนที่มันจะได้ทำการสั่งสอนนั้นเอง…
.”ชิ…เอาเถอะ…จะปล่อยไปสักพักก่อนก็ได้วะ…”
จ่าสมหมายที่เอยกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์และเสียวแวบๆ กับสายตาของหล่อนนั้น
ซึ่งนันทกาก็เข้าไปในห้องเพื่ออาบน้ำ อาบท่า
เปลี่ยนชุดและกลับไปเฝ้าชายคนรักของเธออีกครั้ง…
และในช่วงนั้น
จ่าสมหมายและพรรคพวกของมันนั้น ต่างก็ปล่อยให้ นันทกานั้นเฝ้าแฟนหนุ่มของเธอ
อย่างเต็มที่ โดยไม่เข้ามาหาเธอแต่อย่างใด และพวกมันก็คิดว่า ยังไงเสีย
เธอก็เหมือนเป็นลูกไก่อยู่ในก่ำมือของพวกมัน..
ไว้รอแฟนหนุ่มของเธอสิ้นใจแล้วค่อยมาเล่นสนุกกับเธออีกครั้งก็ไม่สาย…
หลังจากการผ่าตัดไปได้
1 อาทิตย์ พี่เอกของเธอนั้นก็สิ้นใจลง ซึ่งนันทกาก็ทำใจไว้อยู่แล้ว
เพราะหลังจากวันผ่าตัดเป็นต้นมา อาการของเขาก็มีแต่แย่ลงๆ จน 2-3วันสุดท้ายที่เค้าอยู่ได้นั้นเป็นเพราะใส่เครื่องช่วยหายใจ…แน่นอนถึงจะทำใจไว้อยุ่แล้ว
แต่ไม่วายที่นันทกาจะเสียใจกับการจากไปของเขา…
และในงานศพของพี่เอกที่เธอเป็นคนจัดการนั้น
ก็แทบไม่มีใครรู้สาเหตุการประสบอุบัติเหตุนี้จริงๆสักคน
ส่วนใหย่ๆเพื่อนๆของพี่เอกก็คิดว่า ทะเลาะกับเธอหนักไปหน่อยและก็ต่างปลอบ
นันทกาว่าอย่าคิดมาก
ซึ่งนั้นก็ไม่ได้ช่วยทำให้นันทกาที่รู้อย่างเต็มอกนั้นได้ชื้นใจแม้แต่น้อย….
นันทกาที่นั่งกับพื้นข้างเตียง….หลังจากกลับมาจากงานเผาชายคนรักของเธอนั้น เธอก็นั่งอย่างเหมอลอย…พร้อมกับคิดถึงเรื่องเก่าๆที่เคยสวีทกับแฟนหนุ่มของเธอ ไปเที่ยว กิน เล่นด้วยกัน…..
ใช่เธอรักเค้ามาก….แต่สุดท้ายเธอก็ทำผิดต่อเค้า….
“ว่าแล้ว…ต้องกำลังคิดมากอยู่แน่ๆ…ให้พวกพี่ช่วยกำจัดความเศร้ามัยจ๊ะน้องหญิงจ้า..” จ่าสมหมายที่เอย ซึ่งคนที่ตามหลังมัน คือจ่าชิด และจ่าศักดิ์…หญิงสาวที่หันไปมอง ซึ่งเธอมองหน้าของชายวัย 38 ก็ยิ่งแค้นใจ..
ใช่ทุกอย่างเริ่มจากมัน….มันทำให้เธอเป็นแบบนี้….เป็นแบบนี้…นันทกาที่เอยในใจภาพเก่าๆก็ผุดขึ้นตั้งแต่ถูก จ่าสมหมายข่มขืน…จนถึงถูกรุมโทรม….
“กลับไปซะ….” เธอเอยด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว..ร่างที่ค่อยๆยืนขึ้นสายตาที่จ้องมองอย่างโกรธแค้น…ขณะที่อีกฝ่ายก็ยังคงเดินเข้ามาหาพร้อมกับเอย…กับเธอ…หมายที่คืนนี้ …
“อย่าไล่กันแบบนี้สิ….พวกพี่อุตสามาเพื่อปลอบใจน้องหญิงนะเนี่ย ไงคืนนี้ก็….” จ่าสมหมายเอย…มือที่หมายเอื้อมไปสัมผัสร่างของเธอ ก่อนที่ทั้งมัน และ อีก 2 จ่าจะอึ้ง…เมื่อหล่อนคว้าข้อมือของจ่าสมหมายและบิดเพื่อสร้างความเจ็บปวด….และพร้อมกับถีบส่งกลับไปทาง ที่จ่าอีก 2 นายอยู่…
“ชั้นบอกว่าให้กลับไปไง…และไม่ต้องมาที่นี้อีก…ต่อไปนี้ชั้นจะไม่เป็นของเล่นให้พวกแกอีกแล้ว..” หล่อนเอยประกาศก้าว….แน่นอนว่าจ่าสมหมายก็เอยร้องอย่างไม่พอใจทันที…
“ว่าไงนะ… ” จ่าสมหมายเอย พร้อมกับลุกขึ้นหมายจะเอาเรื่อง ซึ่งเวลานี้หญิงสาวนั้นฉุนขาดเต็มที่…ร่างอันอรชรที่โน้มตัวไปคว้าปืนที่ซุกไว้ที่เตียงขึ้นมาเล็งเหล่าชายทั้ง 3 และเอยอย่างไม่กลัว….
“ชั้นจะไม่กลัวอีกแล้ว นายจะเอารูป หรือวีดีโอนั้นไปประจานชั้นก็ได้..ชั้นไม่สนใจอีกแล้ว แต่ชั้นก็จะได้แฉความเลวของแกด้วยดูสิว่าใครมันจะพังกว่ากันนะ” คำพูดของนันทกาที่ประกาศกร้าวซึ่งนั้นทำให้ พวกมันถึงกับทำอะไรไม่ถูก…และที่ถึงกับคับแค้นใจมากที่สุดคงไม่พ้นจะเป็นจ่าสมหมายที่รู้สึกเหมือนถูกฉีกหน้า…
เดิมทีที่เค้าให้แฟนของเธอรู้ความจริงเพื่อจะรั้งให้เธอเป็นนางบำเรอของพวกมันไปตลอดแต่ผลมันกลับผิดคาด
มันกลายเป็นว่ามันดันไปแตะสิ่งที่ไม่ควรแตะของหล่อนไปซะนี่…
แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าจ่าสมหมายจะยอม
เพียงแค่นั้น
“กล้าขึ้นเสียงไล่กู
จำเอาไว้นะอีหญิง เรื่องในวันนี้ สักวันกูจะเอาคืน..” จ่าสมหมายที่เอยแค้นที่เสียหน้าในคืนนี้..
แน่นอนว่าคำกล่าวที่แข็งกร้าวของนันทกาในคืนนั้น
ก็เหมือนเป็นการปลดแอกของตัวเอง ทำให้ชีวิตของเธอกลับมาเป็นเหมือนดั่งเดิม…แต่มันก็ไม่เหมือนเดิมซะแล้ว
เพราะนันทกานั้นไม่มีคนที่รักที่สุดนั้นเอง…
ซึ่งนันทกาก็ใช้ชีวิตเป็นเจ้าของร้านไอศครีมไปวันๆ
บางช่วงบางจังหวะก็ยังไม่วายที่ออกอาการของคนซึ่มเศร้า…ก่อนที่ในวันธรรมดาที่แสนธรรมดา
วันหนึ่งนั้น…
“เชิญค่ะ…”
นันทกาที่เอย และหันไปทางประตู
เมื่อเสียงกระดิ้งที่คล้องประตูนั้นดังขึ้นทุกครั้งที่คนเข้ามาที่ร้าน
ก่อนที่เธอนั้นจะชะงักเมื่อคนที่เดินเข้ามานั้นคือ ผู้กองหนุ่ม
ผู้เป็นหัวหน้าหน่วยที่ทำให้เธอต้องไปสืบและเจอเรื่องบ้าๆทั้งหมดนี้…
“มีอะไรรึค่ะ
ผู้กอง ” นันทกาที่เอยถามอย่างจ้องมอง ซึ่งผู้กองหนุ่มนั้น
ก็ค่อยๆเดินและลงนั่งตรงหน้าของเธอก่อนเอยกล่าวตอบ
“ผมต้องการความช่วยเหลือจาก
คุณนะ หมวด…” เค้าทีเอยกล่าว ก่อนที่จะเอยบอกกับหล่อนว่า
เขาต้องการหล่อนมาร่วมทีมเพื่อทำการจับไอ้นัท นักค้ายาที่หายหัวไปเกือบครึ่งปีนั้น
ซึ่งตอนนี้สายของเขานั้นก็รายงานว่าได้พบเห็นมันกลับมาที่พื้นที่นี้แล้ว…
แน่นอนว่า
เขาอยากให้เธอเป็นนกต่อ เป็นสายให้อีกครั้ง…
“ถ้างานนี้สำเร็จ
นอกจากหมวดจะทำเพื่อประเทศแล้ว
ผมยังได้ขอให้ทางผู้ใหญ่ให้รับหมวดกลับเข้ามาดำรงตำแหน่ง หากหมวดต้องการ….” เค้าทีเอยกล่าวบอกถึงผลพ่วงจากการขอร่วมมือนั้น
ขณะที่นันทกานั้นก็ครุ่นคิดและก็เอยตอบโดยใช้เวลาตัดสินใจไม่นาน…
“ตกลง
ค่ะ ผู้กอง….ชั้นจะทำค่ะ..” นันทกาที่เอยตอบ ด้วยสายตาที่มุ่งมั่น
ใช่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะไอ้นัท นักค้ายานั้น เพราะถ้าไม่มีมัน
เธอก็ไม่ต้องไปแฝงกายและเรื่องแย่ๆทั้งหมดก็จะไม่เกิดขึ้น…ใช่เธอตัดสินใจและการไล่ล่าไอ้นัท
นักค้ายาที่เป็นต้นเหตุของทุกอย่างนั้นกำลังจะเริ่มขึ้น…
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น