หนีตาย ไวรัส ลักกี้ (ตอนเดียวจบ..)

หนีตาย ไวรัส ลักกี้....

ณ.ที่ลานจอดรถ สถาบันวิจัยแห่งหนึ่ง...

“เพื่อนนาย มันไม่มีอะไร วิจัยรึไง...” น้ำฟ้าเอ่ยบ่นทางโทรศัพท์ ขณะพา ‘ลักกี้’ สุนัขพันธ์โกลเดนรีทิปเวอร์ มาส่งยังสถาบันวิจัยแห่งหนึ่ง ตามที่คู่สนทนาทางโทรศัพท์เป็นผู้ร้องขอ โดยคนที่เธอกำลังพูดคุยอยู่นั้น คือ เปา ผู้เป็นเจ้าของหมาที่เธอกำลังจูงอยู่นี่...

“ก็นะ มันออกเป็นคนแปลกๆๆ แต่ไม่ต้องห่วง หมอนั้นเป็นคนรักสัตว์มากคนหนึ่ง คงไม่ทำให้ ผัวสี่ขา ของฟ้า ตายหรอก..” ปลายสายที่เอ่ยตอบ ซึ่งนั้นก็ไปกระตุกต่อมหงุดหงิดของหญิงสาวที่เป็นคู่สนทนานิดๆ ก่อนที่เธอจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเคืองๆ

“อืมมมม...ไหนๆ เค้าเอามันไปวิจัย งั้นฟ้ายกลักกี้ให้เขาไปเลยดีมัย?...” น้ำฟ้าตอบ พร้อมกับมองหมาตัวที่เธอกำลังจูงมันอยู่นั้น อย่างหงุดหงิดหน่อยๆๆ



“โหยยย...ใจร้าย ใจคอจะทิ้งผัวหมา ได้ลงคอจริงๆเหรอ?...” เปาเอ่ยตอบ และนั้นก็ทำให้น้ำฟ้าที่สุดทนนั้น แว้กกลับไป...

“จะให้บอกสักกี่ที ว่า มันไม่ใช่ผัวฟ้า!!...” น้ำฟ้าเอ่ยตอบอย่างเคืองๆๆ ซึ่งน้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้น ก็ทำให้ลักกี้หันมามองเล็กน้อย หลังจากนั้น ทั้งเธอและเจ้าลักกี้ ก็ได้เข้าไปตึกวิจัย เพื่อเข้าพบ เพื่อนของเปาคนที่ขอยืมเจ้าลักกี้ ซึ่งชื่อเค้าออกจะยาวๆอ่านยากๆซะหน่อย..

แต่ดูเหมือนที่นี้ จะให้สมญานามเพื่อนของเปาคนนี้ ว่า ‘ดร.เพี้ยน’ ซึ่ง เธอ ก็ไม่แปลกใจกับสมญานามนั้น เพราะเค้าน่าจะเพี้ยนเข้าขั้น เพราะถ้าเป็นคนดีมีสติ คงไม่ตั้งหัวข้อวิจัย แปลกพิสดาร อย่าง ไวรัส กะ การเจริญพันธ์??

หลังจากสอบถามอยู่พักหนึ่ง ในที่สุด น้ำฟ้าก็พา เจ้าลักกี้ ไปพบกับ ดร. เพี้ยนจนได้ ซึ่งมันทำให้น้ำฟ้าค่อนข้างแปลกใจ เพราะภาพลักษณ์ของเขา กับสมญานามนั้น มันช่างดูย้อนแย้งมากๆ เพราะท่าทีของเขาออกเป็นคนสุภาพ ไม่ได้ออกเพี้ยนๆ ตามที่เธอจิตนาการไว้...

“นี่สินะ เจ้าลักกี้ ที่เจ้าเปา มันเล่านัก ว่า เป็นยอดพ่อพันธ์....” ดร.เพี้ยน ชายหนุ่มผมดำสั้น ที่สวมแว่นนั้นก็เอ่ยกล่าว อย่างเข้ามาดูและลูบหัว เจ้าลักกี้ สุนัขพันธ์โกลเดนรีทิปเวอร์ ก่อนที่เขาจะหันมาถามกับน้ำฟ้า...

“จริงหรือเปล่าครับ ที่มันสามารถหื่นได้ทั้งวันนะ...” คำกล่าวถามนั้น ก็ทำให้น้ำฟ้าถึงกับชะงักเล็กน้อย...

“อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เพราะยังไม่เคย......จะ...จับตาดูมันขนาดนั้นค่ะ..” น้ำฟ้าตอบ ด้วยสีหน้าระเรือแดงนิดๆ พร้อมกับทำการเล่นผมของตัวเองอย่างกลบเกลื่อนการเขินนั้น....

“เหรอครับ? เห็นเจ้าเปาบอกว่า คุณสามารถตอบคำถามเกี่ยวกับเจ้าลักกี้ได้หมด ผมก็นึกว่า...” ดร. เพี้ยนเอ่ยตอบ แน่นอนว่า ถ้อยคำนั้นก็ทำให้ น้ำฟ้า เริ่มส่งกระแสอาฆาต ถึงเจ้าของหมานั้นทันที....

“ก....ก็ไม่ได้ทั้งหมดหรอกค่ะ จริงที่ตอนนี้ ฟ้าเป็นคนดูแลมัน แต่ก็ยังไม่เข้าใจมันเท่าไรค่ะ...” น้ำฟ้าตอบ...

“เหรอครับ? ตัวใหญ่แบบนี้ เวลามันซน คุณฟ้าคงเหนื่อยแย่เลยสินะครับ?...”

“ค่ะ...หมดแรงทุกครั้งเวลาที่มันซน..”

“แล้วมันดื้อมัยครับ?..”

“ดื้อค่ะ เอาแต่ใจสุดๆด้วย...” ดร. เพี้ยนเอ่ยถาม โดยที่น้ำฟ้านั้นก็เอ่ยตอบกลับอย่างทันที...ซึ่ง ดร. เพี้ยนก็คงไม่รู้หรอกว่า ทุกคำตอบของเธอ “ล้วนมีนัยยะ” ทั้งสิ้น...

“แล้ว....ดร. คิดจะทำอะไรกับมันเหรอค่ะ?...” น้ำฟ้าเป็นฝ่ายถามกลับบ้าง...และนั้นก็ทำให้ ดร. คนนั้นขยับลุกขึ้นยืนและเอ่ยตอบ...

“อันดับแรก คงเจาะดูดโฮโมน ในตัวของมันออกมาตรวจ วิเคราะห์ก่อนนะครับ...” ดร.เพี้ยนตอบ ก่อนที่เขาจะอธิบายต่อ เมื่อเห็นหน้าของหญิงสาว นั้นมีเครื่องหมายคำถาม...

“คืองี้ครับ คุณฟ้า คือ ผมค้นพบว่า ใน โฮโมน มันจะมี สาร 2-3 อย่างที่เกี่ยวข้องกับอารมณ์ทางเพศนะครับ..”

“อ้อออ...”

“แน่นอนว่า การค้นพบนั้น ทำให้ผมกำลังพยายามจะต่อยอดมันอยู่ครับ...” ดร.เพี้ยนกล่าวต่อ ก่อนจะแสดงท่าทีชักชวนให้น้ำฟ้าไปยังห้องข้างๆๆ ซึ่งน้ำฟ้าก็ไม่ได้ตอบอะไร หากแต่เดินตามอีกฝ่ายไปอย่างโดยดี...

“และนั้น ผมจึงได้รวบรวม สัตว์ทุกชนิด ที่ ค่อนข้างมีชื่อเสียง เรื่องการเจริญพันธ์ มาไว้ที่นี้นะครับ..” ดร. เพี้ยน กล่าว พร้อมกับเปิดห้องข้างๆให้ น้ำฟ้าได้เห็น ซึ่งภายในห้องข้างๆนั้น ก็เต็มไปด้วยกรงที่ขัง สัตว์ ขนาดเล็ก ขนาดใหญ่...

“พวกลิง และ กอลิล่า นี่ก็มีชื่อเรื่องนี้ด้วยเหรอค่ะ?...” น้ำฟ้าร้องถามด้วยความสงสัย หลังจากที่เฮมองเหล่าสัตว์ทดลองที่อยู่ในกรงขังนั้น ซึ่งพวกหนู กระต่าย แมว หรือ หมา เธอไม่ค่อยสงสัยซะเท่าไร.....

“อ้อออ นั้นเอาไว้ทดลองในขั้นตอนสุดท้ายนะครับ ซึ่งคุณฟ้าก็คงทราบว่า พวกลิง มันมีลักษณะทางกายภาพคล้ายคนอยู่ ” ดร. เพี้ยนตอบ ซึ่งน้ำฟ้าก็พยักหน้า เนื่องจากเธอเคยได้ยินมาบ้าง ก่อนที่เธอจะถามต่อ...

“ขอถามแบบตรงๆเลยนะค่ะ เป้าหมายการทดลองนี้ คือ อะไรค่ะ...” น้ำฟ้าร้องถาม และนั้นทำให้ทาง ดร. หยุดเดิน...
“ผมต้องการสร้างตัวยาที่มี ฤทธิ์พื้นฟูสมรรถนะทางเพศนะครับ...” ดร.เพี้ยนเอ่ยตอบ ซึ่งน้ำฟ้าก็ส่งเสียงเชิงเข้าใจ...

“อืมมมมมมมม...” น้ำฟ้าครางในลำคอ พร้อมกับไม่ได้ถามอะไรต่ออีก ซึ่งเธอก็เดินดูห้องดังกล่าวอีกสักเล็กน้อย และจึงค่อยขอตัวลากลับ แน่นอนว่า ก่อนจะกลับ ทาง ดร. เพี้ยน ก็ได้เอ่ยบอกเชิงย้ำแก่เธอไว้....

“ยังไง อีก 3 วัน ก็อย่าลืมมารับ เจ้าลักกี้ นะครับ...” ดร.เพี้ยน เอ่ยเชิงบอกกับน้ำฟ้า ซึ่งน้ำฟ้าก็ยิ้มหวาน...

“ค่ะ....แต่ถ้าต้องการจะกักตัวมันไว้ต่อ ฟ้าก็ไม่ว่านะค่ะ แถมดีกับฟ้าสักอีก..” น้ำฟ้าตอบ ซึ่งทาง ดร. เพี้ยน ก็ไม่ได้รู้ นัยยะแฝงของ น้ำฟ้าเลย ได้แต่ตอบ ตามประสาคนไม่รู้....

“ฮะๆๆ แสดงว่า มัน ทั้งซน ทั้งดื้อ มากสินะครับ..” ดร. เพี้ยนตอบ ซึ่งน้ำฟ้าก็ไม่ได้เอ่ยตอบอะไร ก่อนที่เธอจะลากลับ ในเวลานั้น เธอก็ไม่ได้ล่วงรู้เลยว่า การเอาเจ้าลักกี้ มาให้ ดร. คนดังกล่าวนั้น คือ จุดเริ่มของเรื่องราวอันระทึกขวัญ...

.

.

.

.

เวลา 22.30 น ของคืนก่อน วันที่จะไปรับ ลักกี้กลับมา...

“ค่ะๆ....” น้ำฟ้าที่เอ่ยขานและเดินมาหยิบโทรศัพท์มือถือที่กำลังส่งเสียงร้องดังกึกก้องไม่หยุด ก่อนที่ น้ำฟ้าจะแปลกใจ เพราะคนที่โทรมาหาเธอนั้น คือ ดร. เพี้ยน....

“คะ...คุณฟ้าครับ ผมขอโทษจริงๆครับ ผมทำให้เจ้าลักกี้ มัน.....อะ อ๊าคคคคคคคคคค!! ” ดร.เพี้ยนที่เอ่ยกล่าวขึ้นทันทีที่ น้ำฟ้า กดรับสาย ซึ่งทาง ดร. นั้นก็ยังเอ่ยพูดไม่จบดี ก็เอ่ยร้อง พร้อมกับมีเสียงเหมือนถูกอะไรบางอย่างโจมตี...

“ดร. ค่ะ ดร.....” น้ำฟ้าเอ่ยร้องเรียก แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากทางปลายสายนั้นอีกเลย ซึ่งมันก็ทำให้ เอครุ่นคิดอย่างชั่งใจพอสมควร เนื่องจาก ตอนนี้ เธออยู่บ้านตามลำพัง แถมสิ่งที่ได้ยินเมื่อกี้ มันก็บอกเป็นนัยๆว่า ที่สถาบันวิจัยนั้น เหมือนจะมีบางอย่างเกิดขึ้น...

การไปยังสถาบันวิจัยทั้งๆที่รู้ว่า มันมีอันตรายนั้น มันเป็นการกระทำที่ไม่ค่อยฉลาดเท่าไร แต่เธอก็อดเป็นห่วงเจ้าลักกี้ไม่ได้ จึงทำให้เธอตัดสินใจไปยังสถาบันวิจัยนั้น ณ ตอนนี้เลย....

1 ชั่วโมงต่อมา ที่สถาบันวิจัย.....
น้ำฟ้าที่ขับรถมาถึงยังสถาบันวิจัยนั้น ก็ได้ลงจากรถด้วยท่าที หวั่นนิดๆ เนื่องจากบรรยากาศยามดึกของที่นี้นั้น มันช่างเงียบ จนชวนขนลุกเอามากๆๆๆ....

“เอาละ....” น้ำฟ้ากลั้นใจเอ่ยกับตัวเอง พร้อมกับมุ่งหน้าไปยังตึกหลักของสถาบันวิจัยแห่งนี้ทันที โดยระหว่างทางจากที่จอดรถ ไปยังตึกดังกล่าว ทางน้ำฟ้า ก็รู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นเรื่อยๆ ราวกับมีอะไรบางอย่างคอยจับจ้องมองเธออยู่ ก็ไม่ป่าน..

ก่อนที่เธอจะต้องแปลกใจ เมื่อตัวตึกหลักนั้น มีสภาพเงียบ และมืดสนิท แต่ประตูหลักของตึกที่ เป็นประตูอัตโนมัตินั้น กลับยังใช้ได้???

“เออ...สวัสดีค่ะ มีใครอยู่มัยค่ะ..” น้ำฟ้าส่งเสียงร้องเรียก ทันทีที่เข้ามาในตัวตึกนั้น ซึ่งตรงบริเวณเคาท์เตอร์เบื้องหน้าของเธอนั้น มันควรจะมี หน่วยรักษาความปลอดภัยอยู่ แต่ในเวลานี้กลับไม่มีแม้แต่คนเดียว???

“ไม่เป็นไร มันคงไม่มีอะไรหรอกมัง..” น้ำฟ้ากล่าวกับตัวเอง และยังคงดึงดันเดินผ่าน ยังเคาท์เตอร์ไปยังตัวลิฟท์ เพื่อขึ้นไปยังห้องทดลองของ ดร.เพี้ยน...โดยเธอก็เดินผ่าน อย่างไม่ทันสังเกตว่า ตรงด้านหลังเคาท์เตอร์นั้น ได้มีร่างของหน่วยรักษาความปลอดภัย นอนจมกองเลือดอยู่!!!

“ไม่เป็นไร ไม่มีอะไร...” น้ำฟ้าที่ยังคงเอ่ยปลอบตัวเอง หลังจากเข้าลิฟท์ โดยลิฟท์นั้น ก็ได้พุ่งขึ้นไปยัง ชั้นที่ 8 ที่เธอกดสั่งไว้นั้น ก่อนที่ น้ำฟ้าจะสะดุ้งเล็กน้อย กับ เสียงเตือนของลิฟท์ที่ดังขึ้น ทันทีที่ ได้เคลื่อนถึงยังจุดหมายที่เธอเลือกไว้นั้น...

“บ้าจริง...” น้ำฟ้าสบเบาๆ ให้กับความตกใจของตนเอง และค่อยเดินออกมาจากลิฟท์ตัวนั้น โดยสภาพแวดล้อมของชั้นนี้ ก็ไม่ต่างจากชั้น 1 เลย คือ ทั้งเงียบ และมืดสนิท...

“.........ถ้าจำไม่ผิด คือตรงไปแล้วเลี้ยวขวาสินะ...” น้ำฟ้าค่อยๆเอ่ยอย่างทวนความจำ ถึงที่ตั้งห้องทดลองของ ดร. เพี้ยน ก่อนที่เธอจะเดินไปยังทิศทางที่เธอเอ่ยไว้ และในระหว่างที่ น้ำฟ้า เดินไปยัง ห้องทดลองนั้น เธอก็เหมือนได้กลิ่นอะไรบ้างอย่าง??? แถมมันเป็นกลิ่นที่เหมือนเธอจะรู้จักด้วย เพียงแต่นึกไม่ออก ว่า กลิ่นดังกล่าวนั้น มันคือ กลิ่นอะไร??

“ถึงแหละ...” น้ำฟ้าเอ่ยร้อง เมื่อเธอได้เดินมาถึงจุดหมาย ถึงแม้ภายในหัวของเธอยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องกลิ่นที่คละคลุ้งไปทั่วนี้อยู่ก็ตาม....และ ขณะที่เธอจะทำการเปิดประตูห้องทดลองนั้น ก็เหมือนได้ยินเสียงบางอย่างที่เล็ตลอดออกมาด้วย..

โดยเสียงบางอย่างนั้น มันก็เหมือนเสียงครางเบาๆ และด้วยความที่มือของเธอไวกว่าความคิด จึงทำให้เธอเปิดประตูเข้าไปก่อน จะคิดหาคำตอบในข้อสงสัยพวกนั้นได้ และนั้น ก็ทำให้ น้ำฟ้า ถึงกับชะงัก และตกใจกับภาพตรงหน้าของเธอ..

และภาพที่อยู่เบื้องหน้าของเธอนั้น คือ สภาพของห้องทดลองที่ดูเละเทะ แถมเหล่าสัตว์ทดลองที่ควรอยู่ในกรงขังนั้น ก็กลับมีอิสระ อยู่ข้างนอก แต่สิ่งที่น่าตกใจที่สุด คือ ตรงบริเวณพื้นตรงกลางของห้องนั้น ก็มี ร่างของหญิงสาว 3 คน กำลังถูกสัตว์ทดลองพวกนั้น ยำยี แถมพื้นบริเวณนั้น ก็เจิดนองไปด้วยน้ำควย....

“ชะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยชั้นด้วย...” หญิงสาว 1 ใน 3 ที่กำลังติดเป้งกับสุนัขตัวใหญ่ตนหนึ่งนั้น ก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลือทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นมา และได้เห็น น้ำฟ้า ซึ่งเธอยังคง ยืนอึ้ง กับสิ่งที่เห็นอยู่...

แต่การร้องขอความช่วยเหลือ ของหญิงสาวคนนั้น กลับสร้างงาน ให้กับ น้ำฟ้า เมื่อเหล่า สัตว์ทดลอง ที่มี ทั้ง สุนัข ลิง ม้า ต่างหันและรับรู้การมีอยู่ของเธออย่างทันที โดยสภาพของพวกมันแต่ละตนนั้น ก็บงบอกแบบชัดเจนว่า ไม่ปกติ.....

“เออ....ขอโทษที่มารบกวนค่ะ..” น้ำฟ้ากล่าว พร้อมกับปิดประตู และออกวิ่งทันที...

ใช่...เธอออกวิ่ง หมายจะไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุด อย่างไม่มีเวลามาคิด หาคำตอบว่า มันเกิดอะไรขึ้น หรือ กล่าวโทษตนเอง ที่เหมือนรนหาที่ ซึ่งไม่กี่วินาทีที่เธอได้วิ่งออกจากจุดที่ยืนเมื่อกี้ ประตูห้องทดลองนั้น ก็ถูกพัง โดย กอลิล่า ตัวใหญ่...

“โฮกกกกกกกกกก...” เสียงคำรามดังของกอลิล่า ตนนั้นที่เปล่งออกมา ก่อนที่มันจะขยับไล่กวดตามร่างของน้ำฟ้า และไม่เพียงแค่มันที่ออกมาจากห้องนั้น แต่สัตว์ทดลองชนิดอื่นๆ ก็เช่นกัน...โดยน้ำฟ้าที่วิ่งสุดชีวิตนั้น ก็กลับไปถึงยังหน้าลิฟท์ แต่โชคร้ายที่ลิฟท์นั้น ได้กลับไปยังชั้น 1 แล้ว....

“โกหกใช่มัย...” น้ำฟ้าร้อง....ก่อนจะหันกลับไปมองทางด้านหลังอย่างหน้าเสีย เพราะเธอไร้ซึ่งทางหนีแล้ว ขณะที่เหล่าสัตว์ทดลอง ที่ไล่ตามเธอนั้น ก็ค่อยๆเปลี่ยนทีท่าจากไล่กวดมา เป็นค่อยๆเข้าไปหา ราวกับรู้ว่า ทางเธอนั้น หมดซึ่งทางหนีแล้ว....

และในขณะที่น้ำฟ้ากำลังเข้าตาจนอย่างสุดๆนั้น...อยู่ๆก็มีเสียงเห่าของสุนัขตนหนึ่งดังขึ้น และนั้นก็ทำให้พวกสัตว์ทดลองที่กำลังเข้ามาหา น้ำฟ้า ต่างหยุดชะงัก และพากันหันหลังเดินกลับ จนทำให้ น้ำฟ้าได้เห็นร่าง สุนัขตนนั้น ที่ยืนอยู่ด้านหลังพวกมัน...

“ละ...ลักกี้เหรอ?...” น้ำฟ้าเอ่ยร้อง ถึงแม้เธอจะมองเห็นไม่ชัด เพราะมืด แต่จากรูปร่างตรงหน้านั้น มันน่าจะใช่ เจ้าหมาหื่นแตกของเธอ.....

“ลักกี้...” น้ำฟ้าเอ่ยเร้องเรียก สุนัขที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอนั้น ก่อนที่เจ้าสุนัขตนนั้นจะแสดงท่าทีที่ไม่ต่างจากสัตว์ทดลองอื่นๆๆ คือ ดวงตาของมันส่องประกายสีแดงอย่างเห็นชัดเจน....

“ไม่จริงใช่มัย?...” น้ำฟ้าร้อง เมื่อเห็นสีดวงตาของลักกี้ ที่ไม่ต่างจากสัตว์ทดลองตนอื่นๆ...

“กรรรรรรร...” ลักกี้ที่ส่งเสียงขู่ ก่อนจะออกตัวพุ่งเข้ามาหา น้ำฟ้า ซึ่งในจังหวะนั้น ที่น้ำฟ้าก็ได้สังเกตเห็นว่า มีประตูห้องๆหนึ่งเปิดอยู่ จึงทำให้เธอตัดสินใจ พุ่งไปยังที่ห้องดังกล่าว พร้อมกับทำการปิดประตูใส่ ลักกี้ที่พุ่งมานั้นอย่างทันที...

“เอาไงต่อดีละ....” น้ำฟ้าเอ่ยเชิงถาม ขณะออกแรงดันตัวเพื่อรั้งประตูไว้ เพื่อไม่ให้ ทางลักกี้พังประตูเข้ามาได้ เพราะหลังโดนเธอผิดประตูใส่ มันยังคงออกอาการพุ่งใส่ประตูอย่างตลอดเวลา...

ไม่กี่อึดใจหลังจาก น้ำฟ้า ร้องถามกับตนเองนั้น เธอก็เหมือนจะได้เห็นทางรอดของตนเอง...และทางรอดนั้น คือ การปีนขึ้นไป บน ท่อระบายอากาศ และดูเหมือนจะมีคนหลบหนีด้วยวิธีนี้ด้วย...เพราะตรงใต้ช่องที่ขึ้นไปนั้น ได้มีเก้าอี้ตั้งวางอยู่พอดี

“เอาไง...ก็เอากัน..” น้ำฟ้าเอ่ย พร้อมกับตัดสินใจหลบหนีขึ้นไปยังท่อระบายอากาศนั้น และมันก็ทำให้เธอหลบหนีจากการไล่ตามของเจ้าลักกี้ได้......

“เอาไงต่อดีละ จะไปทางไหนดี...” น้ำฟ้าร้องถามกับตัวเอง ว่าจะไปทางไหน ระหว่าง ซ้าย หรือ ขวา ก่อนที่เธอจะตัดสินไปทางขวามือ ซึ่งเธอก็คลานอยู่ในท่อระบายนั้น อยู่พอสมควร ก่อนจะพบทางลง ซึ่งมันก็พาเธอไปยังห้องๆหนึ่ง....

“ที่ไหนเนี่ย....” น้ำฟ้าเอ่ยกล่าว หลังโดดลงมาจากช่องระบายนั้น...

“ค คุณฟ้าเหรอครับ..” เสียงเชิงทักทายที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เหมือนเจ็บหนักนั้น ก็ทำให้น้ำฟ้าหันไปมองทางต้นเสียง ก่อนจะตกใจ เมื่อคนที่เอ่ยทักเชิงถามนั้นคือ ดร.เพี้ยน นั้นเอง...

“ดร.!!!...” น้ำฟ้าร้อง พร้อมกับตกใจ เมื่อสภาพของเขาค่อนข้างเจ็บหนักพอสมควร และจากที่ดูเหมือนจะเสียเลือดมากแล้วด้วย.....

“บอกฟ้าที ว่ามันเกิดอะไรขึ้น...” น้ำฟ้าร้องถาม ในสิ่งที่เธออยากรู้มากที่สุด โดยทาง ดร.เพี้ยน นั้น ก็นิ่งไปครู่ ก่อนจะตอบคำถามนี้...

“มันเกิดจากความใจร้อนของผมเองนะครับ...” ดร. เพี้ยน ค่อยๆ ตอบ ซึ่งน้ำฟ้าก็มีท่าที งงๆ ก่อนที่ทาง ดร. เพี้ยน นั้น จะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เธอฟัง ทุกอย่าง มันเริ่มจาก การดีใจจนเนื้อเต้นของเขา เมื่อเห็นผลตรวจฮอร์โมนของเจ้าลักกี้ ซึ่งในฮฮร์โมนของเจ้าลักกี้นั้น ก็มีสารที่เกี่ยวกับการเจริญพันธ์สูงแบบที่เค้าไม่เคยเห็นตัวเลขระดับนี้มาก่อน...

และนั้นจึงทำให้เค้า ดำเนินการทดลองในขั้นตอนต่อไป อย่างทันที....

“ขั้นต่อไป? ที่ ดร. บอกว่าเป็น วัคซีน นะเหรอ?...” น้ำฟ้าร้องถาม....

“.......ถ้าพุดให้ถูกมันไม่ใช่ วัคซีนหรอกครับ ถ้าพูดให้ถูก มันคือ ไวรัส ชนิดหนึ่ง...” ดร.เพี้ยนตอบ และนั้นก็ทำให้น้ำฟ้ามีท่าทีตกใจ...

“ไวรัสเหรอค่ะ...” น้ำฟ้าเอ่ยทวน ขณะที่ ดร.เพี้ยน ก็ไออย่างสำลัก อย่างมีท่าทีทรมานและเจ็บหนัก ก่อนจะเอ่ยตอบ..

“ครับ..ผมตั้งใจออกแบบให้มัน เป็น ไวรัส ที่กระตุ้นความต้องการทางเพศ แต่ดูเหมือนมันจะมีข้อผิดพลาด...” ดร.เพี้ยนตอบพร้อมกับมีท่าทีทรมานมากขึ้น จนน้ำฟ้าขยับเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง แต่ถึงกระนั้นก็ยังเอ่ยถาม....

“ข้อผิดพลาดเหรอ?...”
“ครับ ข้อผิดพลาด เหมือนผลของไวรัส มันมีบางอย่างที่ผมคาดไม่ถึงอยู่ด้วย..” ดร.เพี้ยนตอบ...

“หมายถึง อาการคลุ้มคลั่ง ที่ฟ้าเห็นเมื่อกี้นะเหรอ?...”

“ครับ....ไวรัส ทำให้พวกสัตว์คลุ้มคลั่ง และมันจะดุร้ายมากๆ หากอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย...” ดร.เพี้ยนตอบ ซึ่งน้ำฟ้าก็ไม่สงสัยในข้อนี้ เพราะดูจากสภาพของ ดร. เพี้ยน ก็น่าจะตามที่เขาว่า....

“แล้วถ้าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงละ?..” น้ำฟ้าร้องถาม ทั้งๆที่เธอก็พอจะเดาๆได้บ้าง...

“......ถ้าเป็นผู้หญิงแบบคุณฟ้า มันไม่ทำร้ายหรอกครับ มันก็แค่จับคุณฟ้าไปผสมพันธ์ก็เท่านั้น...” คำตอบนั้น ก็ทำให้น้ำฟ้ากลืนน้ำลายเล็กน้อย..

“คำถามสุดท้าย...ดร. ทำอะไรกับ เจ้าลักกี้ ค่ะ..” น้ำฟ้าเอ่ยถาม ซึ่ง ดร. เพี้ยน ก็ถึงกับนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยตอบ...

“.......ผมให้มันเป็นหนูทดลองตัวแรกครับ...ในตอนั้นผมไม่คิดว่า ไวรัส ของผมจะส่งผลแบบนี้ อย่างมาก ก็คงทำให้มันมีอารมณ์ทางเพศมากขึ้น เพราะไหนๆมันก็ได้ชื่อว่า พ่อพันธ์อยู่แล้ว ก็คงไม่เป็นไร...” คำกล่าวตอบของ ดร.เพี้ยนนั้น ก็ทำให้ น้ำฟ้าแสดงท่าทีไม่พอใจ โดยเฉพาะคำว่า ‘ไม่เป็นไร’ เพราะถ้าไม่มีเหตุการณ์นี้ คนที่จะได้รับผลกระทบจากการที่ เจ้าลักกี้ ถูก ฉีดไวรัส นั้น ก็คือ เธอ นั้นแหละ...

ถึงจะไม่พอใจแต่ น้ำฟ้าก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรออกมา เพราะทางนั้น เค้าไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอ กับเจ้าลักกี้.....

“ดร. ....” น้ำฟ้าเอ่ยเรียก เมื่อเห็นท่าทีของ ดร.เพี้ยนดูแปลกๆไป ก่อนที่เธอจะชะงัก เมื่อพบว่า เค้าได้สิ้นใจไปแล้ว โดยยังคงทิ้งปริศนาไว้หลายอย่าง อย่างน้อยๆ ก็เรื่องการแพร่ระบาดของไวรัส จนทำให้สัตว์ทดลองติดกันหมด ไหนจะเรื่องที่ลักกี้ สามารถทำตัวเหมือนเป็น จ่าฝูง พวกติดเชื้อนี่ได้อีก...

“.........” น้ำฟ้ามองยังร่างอันไร้วิญญาณของ ดร.เพี้ยน อยู่ครู่ ก่อนจะตัดสินใจ และตั้งใจที่จะเอาชีวิตรอดไปจากที่นี้ให้ได้

“??...โกหกใช่มัย....” น้ำฟ้าเอ่ยร้อง...เมื่อพบว่า สัญญาณโทรศัพท์มือถือของเธอนั้น ขาดหายไป...ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้มันยังคงมีอยู่เลย...และนั้นก็ทำให้ หนทางหนีอย่างมักง่าย อย่างการขอความช่วยเหลือ นั้น ก็ถูกปิดลงอย่างทันที...

“เอาไงต่อดีละ....” น้ำฟ้าถามกับตัวเอง ซึ่งเธอก็รู้คำตอบนั้นดีอยู่แล้ว...

ในเมื่อติดต่อขอความช่วยเหลือไม่ได้ หนทางที่เหลืออยู่นั้น คือ การเผชิญหน้า กับ พวกมัน เพื่อหาทางหลบหนี..

“ไม่เป็นไรน่า....มันเป็นแค่สัตว์เอง..” น้ำฟ้าเอ่ยกล่าวกับตัวเอง ก่อนจะค่อยๆออกจากห้องที่เธอหลบซ่อนตัวอยู่นั้น ซึ่งเธอก็พบว่า ตรงบริเวณทางเดินนั้น ไร้ซึ่ง ร่างของเหล่าสัตว์ทดลอง พวกนั้น...แต่เธอก็ยังได้ยินเสียงพวกมัน จากที่ไกลๆอยุ่...

น้ำฟ้าที่มองซ้ายมองขวา พร้อมกับครุ่นคิดว่าจะเอาไงต่อ จะตรงกลับไปทางเดิม เพื่อไปที่ลิฟท์ หรือไปอีกทาง เพื่อลงบันได เพราะถ้าไปที่ลิฟท์ มีความเป็นไปได้ ที่พวกสัตว์จะรออยู่ที่นั้น..แน่นอนว่า น้ำฟ้าก็เลือกที่จะลงไปทางบันได แต่ในขณะที่เธอหันจะเดินไปทางนั้น เธอก็กลับเปลี่ยนใจอย่างไม่รู้อะไรให้ดลใจ ให้เธอต้องกลับไปช่วยเหลือ หญิงสาวทั้ง 3 นั้นก่อน.

และโชคดีของน้ำฟ้าที่ดูเหมือน พวกสัตว์ติดเชื้อนั้น จะไม่ได้อยู่ที่ห้องนั้นแล้ว คงออกตามหาตัวของเธออยู่ละมัง....

“ไม่เป็นไรนะค่ะ..” น้ำฟ้าร้องถาม พร้อมกับขยับเข้ามาหายังหญิงสาว คนที่ขอความช่วยเหลือกับเธอเมื่อกี้ ซึ่งก็ได้นอนอยู่ที่พื้นอย่างหมดแรง...

“อื้ออออออ...” สาวคนดังกล่าวครางอย่างค่อยๆรู้สึกตัว และมีท่าทีที่ดีใจไม่น้อย ที่เห็น น้ำฟ้า

“ไม่เป็นไรใช่มัยค่ะ?...” น้ำฟ้าถามย้ำ ซึ่งทางสาวคนดังกล่าวก็พยักหน้าเชิงตอบ ก่อนที่น้ำฟ้าจะถามต่อ...

“แล้ว 2 คนนั้นละ??...” น้ำฟ้าถาม ถึงหญิงสาว 2 คนที่นอนอยู่ใกล้ๆกับหญิงสาวคนนั้น...

“ยะ ยังไม่ตายค่ะ น่าจะยังสลบอยู่ เพราะพวกเราถูกพวกมัน เย็ด ตั้งแต่บ่าย นะค่ะ...” หญิงสาวคนนั้นตอบอย่างอายๆ ซึ่งคำตอบนั้น ก็ทำให้ น้ำฟ้า ชะงัก ก่อนจะชะงักมากขึ้นในถ้อยคำถัดมาของเธอ..

“โดยเฉพาะเจ้า โกลเดนฯ ตัวนั้น ปีศาจชัดๆๆ..” หญิงสาวคนนั้นกล่าวต่อ ขณะที่ น้ำฟ้า ก็ทำหน้าไม่ถูกพร้อมกับสงสัย ว่า โกลเดนฯ ที่หญิงสาวพูดถึงนั้น ใช่ เจ้าลักกี้ รึไม่......แต่ถ้า “ใช่” เธอก็ไม่แปลกใจซะเท่าไร...

“ยังไงตอนนี้เราควรไปจากที่นี้กันก่อน...” น้ำฟ้าเอ่ย ก่อนจะชะงัก เมื่อสีหน้าของหญิงสาวคนนั้น ก็มีทีท่า ซีดเผือก แน่นอนว่าในวินาที ที่น้ำฟ้าเห็นสีหน้าของผู้หญิงคนนั้น เธอก็รู้ทันทีเลยว่า มีบางอย่างอยู่ทางด้านหลังของเธอ...ก่อนที่เธอจะกลั้นใจหันกลับไปมอง ก็พบว่า สิ่งที่อยู่ทางด้านหลังของเธอนั้น คือ เจ้ากอลิล่ายักษ์ นั้นเอง...

“............” น้ำฟ้าที่หันหานั้น ก็จ้องมองอย่างพูดอะไรไม่ออก ยิ่ง เจ้ากอลิล่า ตนนั้นได้ฉีกยิ้มด้วยท่าทีที่หื่นกระหายให้กับเธอด้วยแล้ว ก่อนที่เธอจะตัดสินใจ วิ่ง เพื่อหนีจากมัน แต่นั้นก็ช้าเกินไป เมื่อมันได้ตวัดแขนเข้าจับยังที่เสื้อของเธอ ก่อนออกแรงดึงเหวี่ยงจนร่างของเธอกระเด็นไปอีกทาง.....

“อ๊าาาาาาาา!!..” น้ำฟ้าเอ่ยร้อง พร้อมกับหมดสติไปแทบทันที ท่ามกลางสายตาของเจ้ากอลิล่า ที่จ้องมองและขยับอย่างเดินเข้าไปหาเธอที่หมดสติลงนั้น....

“อื้ออออออออออ...” น้ำฟ้าครางอย่างค่อยๆรู้สึกตัวอีกครั้ง...แถมไม่ได้รู้สึกตัวอย่างธรรมดา หากแต่รู้สึกตัวเพราะ เหมือนกำลังโดนใครเลียรูหีของตัวเองอยู่!! โดยที่ลีลาการเลียนั้นมันเป็นลีลาที่เธอคุ้นเคยมากๆ....

“อื้ออออออออ ลักกี้เหรอ?...” น้ำฟ้าคราง พร้อมกับร้องถาม โดยเธอนั้นก็อยู่ในสภาพที่นอนคว่ำอย่างโก้งโค้ง ซึ่งทีแรกเธอก็เหมือนจะปล่อยผ่าน ให้เจ้าจอมแสบมันกระทำเหมือนดั่งทุกครั้งที แต่ทันทีที่เธอนึก และจำได้ถึงสถานการณ์ในเวลานี้...
และเป็นที่น่าเสียดายที่เธอดันนึกช้าเกินไป!! เพราะจังหวะที่เธอนึกออก และเตรียมจะขัดขืนนั้น อีกฝ่ายที่น่าจะเป็นลักกี้(มัง) ก็ได้โดดขึ้นขี่ยังบันท้ายของเธอซะก่อน....แถมยังเสียบควยเข้าไปในรูหีของเธออย่างทันทีอีกด้วย...

“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!...” น้ำฟ้าเอ่ยครางลั่นอย่างสะท้านให้กับการสอดใส่อันเร็วแรง และแม่นยำนั้น ก่อนที่เธอจะสะดุ้งสะท้านอีกรอบ เมื่อทางนั้นเริ่มขยับซอยลำควยใส่ต่ออย่างทันที....

“อื้ออออออออออออออ!!! ม ไม่นะ หยุดนะ หยุด.....” น้ำฟ้าที่สะท้านด้วยสีหน้าที่เสียวซ่านนั้น ก็กลั้นใจเอ่ยร้องห้าม แต่แน่นอนว่า ทางนั้นก็ไม่สนใจยังคงกระทุ้งกระแทกรูหีของเธออย่างไม่หยุด ถึงแม้ลีลาและท่วงท่ามันน่าจะใช่ ลักกี้ มากๆก็ตาม แต่มันก็มี บางอย่างที่ทำให้ น้ำฟ้าไม่แน่ใจ ว่า ตัวที่กำลังเย็ดเธออยู่นั้น ใช่.....เจ้าลักกี้จริงๆนะเหรอ?...

บางอย่างที่ว่านั้น ก็ คือ ขนาด ลำควยของมันนั้นเอง เพราะควยที่กำลังกระทุ้งเธอไม่ยั้งนั้น มันมีขนาดใหญ่ และยาวกว่าของเจ้าลักกี้....

“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาา อาาาาาาาาาาาาาาาา อาาาาาาาาาาาาาาาา อาาาาาาาาาาาาาาาา..” น้ำฟ้าเอ่ยปากร้องครางอย่างสะท้านด้วยความเสียวจากการเย็ดอันรรุนแรงนั้น ก่อนที่ข้อสงสัยของเธอจะได้รับการคลี่คลาย เมื่อเธอเหลือบไปเห็นบานกระจกที่อยู่ข้างหน้าที่กำลังสะท้อน สภาพของเธอในเวลาที่ไม่ต่างจากสัตว์เพศเมียที่โดนเพศผู้ขึ้นขี่อยู่นั้น...

และเจ้าตัวที่ขึ้นขี่เย็ดหีของเธออยู่นั้น ก็คือ เจ้าลักกี้ จริงๆ .....

โดยเจ้าโกลเดนรีทิปเวอร์ ตัวแสบของเธอในเวลานี้นั้น ก็มีสภาพท่าทีที่เปลี่ยนไปหน่อยๆ แน่นอนว่า มันยังคงขยับซอยควยใส่รูหีของน้ำฟ้าอย่างไม่ยั้ง.....

“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาา ละ ลักกี้หยุดนะ หยุด.....” น้ำฟ้าคราง พร้อมกับพยายามสั่งมันทันทีที่ รู้ว่าเป็น เจ้าลักกี้ ที่กำลังเย็ดเธออยู่นั้น แต่มันก็เหมือนไม่สนในถ้อยคำของเธอ และคงกดกระหนำลำควยใส่อย่างไม่ยั้งต่อไป....

ใช่....มันไม่สนต่อถ้อยคำนั้นของเธอเลย ซึ่ง น้ำฟ้าเองก็ไม่แปลกใจเท่าไร เพราะเธอก็รู้ เนื่องจาก มันไม่เคยมองเธอ เป็นนายของมัน หากแต่มันมองเธอ เป็นเพียง ขี้ข้าเพศเมีย ที่มีหน้าที่ต้องคอยแอ่นหีให้มันเย็ด ตามที่มันต้องการ...

“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาา าาาาาาาาาาาาาาาา!!!” น้ำฟ้าร้องครางอย่างเสียงหลง อย่างสะท้าน ทันทีที่ มันได้ยัดต่อมลูกหมากของมันเข้ามา หลังจากที่มันได้ขยับซอยควยใส่อยู่ร่วมๆ 10-15 นาทีได้...และการที่มันยัดต่อมลูกหมากเข้ามานั้น ก็ทำให้ร่างของน้ำฟ้าถึงกับสั่นสะท้าน พร้อมกับรู้ตัวดีว่า จากนี้จะเกิดอะไรกับเธอต่อ....

“อื้ออออออออออออออ อ๊าาาาาาาาาาาาาาาา อาาาาาาาาาาาาาาาา อาาาาาาาาาาาาาาาา..” น้ำฟ้าร้องครางอย่างระงมอีกครั้ง หลังจากที่เจ้าลักกี้ได้ลงจากบันท้าย อย่างหันเอาบันท้ายของมัน ชนกับบันท้ายของเธอ ก่อนที่มันจะระดมยิงน้ำกามร้อนๆเข้าไปในรูหีของเธอ....

“อื้อออออออออออ ร้อน นี่มันร้อนเกินไปแล้วนะ ทั้งร้อน ทั้งเยอะมากๆด้วย...” น้ำฟ้าที่สะท้านนั้นก็ร้องบอก อย่างทั้งเสียวและทรมานกับน้ำควยร้อนๆที่กำลังหลั่งราดเข้ามาจนทำให้ท้องของเธอวูบวาบไปหมดแล้ว....

“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาา ไม่ไหวแล้ว จะเสร็จแล้ว จะเสร็จแล้ว...” น้ำฟ้าที่เอ่ยร้องบอกออกมา ด้วยท่าทีที่เสียวซ่าน ก่อนที่เธอจะสะท้านอย่างเสร็จสมจากการโดนน้ำควยของเจ้าลักกี้ ที่ปล่อยเข้ามาอย่างไม่หยุดนั้น แน่นอนว่า น้ำฟ้าก็ไม่ได้แค่ เสร็จแค่ครั้งเดียว หากแต่เสร็จไม่รู้กี่ครั้ง ขณะกำลังติดเป้งอยู่กับมัน.....

“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาา.....ไม่ไหวแล้ว ฟ้าไม่ไหวแล้ว....” น้ำฟ้าเอ่ยร้องบอก แทบจะทันทีที่เธอหลุดจากการติดเป้งกับมัน ซึ่งระหว่างที่ติดเป้งกับมันอยู่ร่วมๆ 30-40 นาทีนั้น เธอก็เสร็จติดๆกันไป มากกว่า 10 ครั้ง ซึ่งนี่ก็เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ ที่โดนมันเย็ดเพียงครั้งเดียว ก็ทำให้เธอหมดแรงแบบนี้....

และทีแรก น้ำฟ้าก็นึกว่า เธอจะโดนเจ้าลักกี้จับเย็ดต่ออีกครั้ง เพราะปกติ กว่ามันจะหยุด หรือ พักยกยาวๆกับเธอ คือต้องเย็ดเธอสัก 2-3 รอบก่อน...แต่เพราะอะไรไม่ทราบ อยู่ๆเจ้าลักกี้เหมือนจะรับรู้ถึงอะไรได้ มันถึงได้เดินออกไป ทิ้งให้เธอที่หมดแรงหมดสภาพนั้น นอนหอบครางอย่างตัวสั่น....แน่นอนว่า ทาง น้ำฟ้า ก็ไม่คิดที่จะ หาคำตอบนั้นอยู่แล้ว...

เธอรู้อย่างเดียวว่า ต้องใช้โอกาสนี้ เพื่อจะหนีไปจากตรงบริเวณนี้....และในจังหวะที่เธอรอเวลาให้ตัวเองหายเหนื่อยนั้น อยู่ๆก็มีอะไรบางอย่าง จับเธอให้นอนหงาย และนั้นก็ทำให้น้ำฟ้าถึงกับตกใจสุดๆ เพราะสิ่งที่มันจับพลิกร่างของเธอนั้น ก็คือ เจ้ากอลิล่า ยักษ์นั้น....

“ม ไม่จริงใช่มัย?...” น้ำฟ้าเอ่ยร้องอย่างหน้าเสีย ยิ่งพอเธอเห็น ลำควยของเจ้ากอลิล่า ที่กำลังแข็งโด่อย่างเห็นชัดๆด้วยนั้น

“มะ ไม่นะ ไม่.....” น้ำฟ้าเอ่ยร้อง ขณะที่เจ้ากอลิล่า ได้ขยับคร่อมบนร่างของเธอ ก่อนที่สีหน้าของเธอจะแสดงถึงความหวาดหวั่นมากขึ้น ทันทีที่รู้สึกถึงลำควยของมันที่กำลังจ่อยังที่รูหีของเธอ....

“มะ ไม่นะ!!!!!....” เธอเอ่ยร้องอย่างสุดเสียง....

. 
   
.

.

.

“แล้ว....หลังจากนั้นละ?...” แอค ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าของหญิงสาวนั้น ก็ร้องถาม...

“ก็...สะดุ้งตื่น จนทำให้แอค ตกใจ จนต้องร้องถามนี่ไง...” น้ำฟ้าตอบ ซึ่งชายหนุ่มก็ทำท่าทีเข้าใจ ก่อนจะมีทีท่าหัวเราะออกมา จนทำให้น้ำฟ้าต้องเอ่ยโวยใส่...

“ไหนสัญญา ว่า จะไม่หัวเราะไง!!!...” น้ำฟ้าส่งเสียงดุๆ โกรธๆๆ กับท่าทีของเขา...

“โทษทีๆๆ ก็ไม่นึกว่า ฟ้าจะฝันได้ พึลึกแบบนี้นี่...” ชายหนุ่มตอบ อย่างยิ้มๆ ซึ่งนั้นก็ทำให้ทางหญิงสาวถึงกับ งอนค้อนใส่..

“รู้งี้ไม่น่าเล่าให้ฟังเลย...” น้ำฟ้าบ่น....

“แต่หลังจากฟังเรื่องราวนี้ แอค สรุปอะไรได้อย่างหนึ่งนะ..” แอค เอ่ยกล่าวขึ้น โดยทางน้ำฟ้าก็มีท่าทีเหมือนจะตั้งใจฟังในถ้อยคำถัดจากนั้น...

“สรุปอะไรได้???...” น้ำฟ้าร้องถามก่อนที่เขาจะเอ่ยต่อ...

“สรุปว่า ฟ้า เป็นคนที่หมกมุ่นสุดๆ ยังไงละ..” ชายหนุ่มของเธอเอ่ยต่อด้วยรอยยิ้ม และนั้นก็ทำให้ทางหญิงสาวถึงกับหน้าแดงอีกรอบ ก่อนจะเอ่ยโวยใส่อย่างสุดเสียง....

“คนบ้า!!!!!!”

***** จบเหอะ.....******