FINAL FANTASY X-2
-Episode 3-
กลางท้องสมุทรแห่งหนึ่ง บนเรือบินเซลซีอุส (รู้สึกในเกมเป็นเรือที่สามารถล่องได้ทั้งบนทะเลและอากาศนะ) ซึ่งเรือลำนี้ก็เป็นเรือ ของกลุ่ม กัลวิงส์ ที่ทั้ง ยูนะ และ ริคุ สังกัดอยู่….
บิ๊บๆๆ….เสียงที่ร้องขึ้นจากคอมพิวเตอร์หลักของยาน และเสียงของมันก็ทำให้คนที่ได้ยินตกใจไม่น้อย เนื่องจากมันเป็นสัญญาณ ฉุกเฉิน…..
“สะ สัญญาณ…ฉุก…เฉิน…” เสียงของชายหนุ่มที่ไว้ทรงผมโมฮอร์ก ที่มีนามว่า บราเธอร์ซึ่งเป็นญาติห่างๆของ
ริคุ ซึ่งมาจากชนเผ่าอัลเบ็ดเหมือนกันนั้นได้เอยอย่างตะกุกตะกัก ซึ่งเขานอกจากเป็นญาติของริคุแล้วยัง เป็นหัวหน้ากลุ่มกัลวิงส์นี่ซะด้วย แต่อนิจังที่คนส่วนใหญ่ดันหลงเข้าใจว่า หัวหน้ากลุ่มกัลวิงส์คือ ยูนะ - -“
“ชินระ…” บราเธอ ที่เอยเรียก เด็กหนุ่มที่สวมหมวกใบใหญ่ปิดปังหน้าตาซึ่งเค้าก็เป็นเจ้าหน้าที่เทคนิคเก่งกาจของกลุ่มที่เข้าคีย์ เพื่อจะตอบคำถามของสัญญาณฉุกเฉินนี้….
“ว่าไง ของริคุเหรอ?” บราเธอร์ที่เอยถามต่ออย่างเข้าใจว่ามันคงน่าเป็นของริคุที่หายตัวไป เกือบ 2 เดือน…
“ไม่ใช่ ของยูนะ นะ….” คำตอบที่ทำให้ ชายผมทรงโมฮอร์ก ถึงกับอึ้ง และอุทานอย่างตกใจ…
“ขะ…ของ ยูนะ เรอะ…”
“ใช่…” ชินระเอยต่อ ถึงแม้จะมองไม่เห็นสีหน้าแต่ดูเหมือนว่าเค้าจะเครียดๆอะไรอยู่ มือไม้ที่ยังคีย์แป้นพิมพ์อย่างรวดเร็วและเอยสบ “ไม่ไหว ตามรอยที่มาของสัญญาณไม่ได้ มันหายไปแล้ว…”
คำเอยที่ยิ่งทำให้ บราเธอร์ตกใจหนัก….
“ว่าไงนะ…หมายความว่าไงนะ….”
“ก็หมายความที่พูดแหละ บางที ที่ๆยูนะอยู่ อาจจะมีสนามแม่เหล็กรุนแรงมากจนรบกวนสัญญาณ ก็เป็นได้ แค่ส่งสัญญาณออกมาได้นี่ก็ถือว่าโชคช่วยมากแล้วนะ” ชินระที่เอยอธิบายอย่างเรียบๆ ถึงแม้เค้าจะไม่มีท่าทีร้อนรนแต่ลึกๆเค้าก็เป็นห่วงไม่แพ้ใคร….
“ถ้าไม่รู้ที่อยู่ แล้วจะ ไปช่วยยังไงเนี่ย ม่ายยย ยูนะของชั้น…..” บราเธอร์ที่เอยครวญ อย่างเสียงดัง…
“ชั้นจะลองพยายามอีกทีละกันนะ แต่ คิดว่า ลองติดต่อไปที่ไพร์ก่อน ให้ไพร์ ช่วยตรวจสอบที่ๆยูนะอยู่ ก่อนจะหายตัวไปเผื่อจะมีเบาะแสอะไรบ้าง” คำแนะนำของช่างเทนิค ที่ออกทำให้ชวนสงสัยว่าใครเป็นหัวหน้ากันแน่
“นั้นสิ ใช่ ….ไพร์…” บราเธอร์ที่เอย อย่างนึกถึงสมาชิกสาวอีกคนขึ้นมา …..
“งั้นชั้นขอตรวจสอบต่อนะหัวหน้า เผื่อจะได้เรื่อง” ชินระที่เอยอย่างปิดท้ายก่อนจะหมุนร่างกลับไปที่คอมพิวเตอร์
ท่ามกลางเสียงตอบรับของบาร์เธอร์
“อะ เออ ฝากด้วยละ….” เสียงที่เอยตอบ ท่ามกลางจิตใจที่ออกเป็นห่วง 2 สาวที่หายตัวไป และนี่คงเป็นคืนที่ต้องทำงานโต้งรุ่งอย่างแน่นอนเพื่อที่จะตามหา ริคุและยูนะ…..
กลับมาที่ด้านของยูนะ…..
ร่างอรชรที่นอนแผ่หรา จากโดนควยของเวนอมที่ได้เล่นเธออย่างเต็มที่ในร่างของปีศาจ ซึ่งนั้นทำให้ ยูนะ ถึงกับสลบคาควยของมันเลย….
“อะ อือออ….” เสียงที่เอยร้องอย่างได้สติ ร่างที่ค่อยๆยันตัวขึ้น อย่างมีท่าทีทั้งมึนและงง สายตาที่ชำเลืองมองดูรอบๆ กับสถานที่ ไม่คุ้นตา ก่อนที่สติของเธอเริ่มกลับคืนมาจนพอนึกออกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนกับตัวเอง
สีหน้าที่ระเรือแดงพร้อมกับ ก้มลงจ้องมองดูที่สภาพรูสวาทของตนเอง ซึ่งนั้นทำให้เธอถึงกับหน้าเสีย เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นมิใช่ฝัน แต่เป็นความจริง…
“ อ้าว พื้นแล้วรึครับ…” เสียงทักทายของเวนอม ชายร่างท้วม ที่เอยมองเธอด้วยรอยยิ้ม…
“แก…..” ยูนะเอยสบ ใบหน้าของเธอที่หันไปทางผู้ที่เอยทัก อย่างขบเขี้ยว….
“พื้นขึ้นมาก็ตีหน้ายักษ์และแยกเขี้ยวใส่เลยงั้นรึครับ เอาเถอะ ผมไม่ถือสา แต่ก็ขอเตือนท่านหน่อยว่า เพื่อนสาวชาวอัลเบ็ดของท่านยังอยู่ในเงื้อมมือของผมนะ ” ถ้อยคำที่เอยออกมาอย่างท่าทีสบาย แต่แฝงด้วยคำขู่ …
ถ้อยคำ ดั่งกล่าวที่ทำให้ยูนะจับจ้องอย่างแค้นๆ
“ นะ ในเมื่อชั้น ยอมแกแล้ว ละ แล้ว เมื่อไรนายจะปล่อยตัวริคุละ? …” เธอเอยปากทวงคำสัญญาแก่ อีกฝ่ายซึ่งนั้นทำให้อีกฝ่ายยิ้มๆ…
“ผมรักษาสัญญาแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะเกรงว่าขืนรีบปล่อยท่านอาจจะ มีลูกเล่นซ่อนไว้ก็ได้” เวนอมที่เอยอย่างระแวงระวังเล็กน้อย ซึ่งนั้นทำให้เธอไม่ชอบใจ กับการระวังตัวของมัน ที่ดีเกินไป ก็เธอกะไว้เหมือนกันว่า จะเล่นงานมันกลับทันทีที่ มันปล่อยตัวริคุ….
“อาจจะ สักอาทิตย์หรือไม่ก็ 2 อาทิตย์ อาจจะปล่อยตัวเพื่อนของท่าน ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับท่านว่าทำตัวเป็นเด็กดี แค่ไหน เลดี้ยูนะ..” เวนอมที่ค่อยๆเดินเข้ามาและเอย มือไม้ที่ชายคางของหญิงสาวขึ้น ซึ่งแววตาของเธอก็ฉายแววอย่างแค้นเคือง….
“ละ แล้ว ชั้นต้องทำอะไรบ้างละ?” เธอกัดฟันเอยถามมัน….
“ก็ง่ายๆ ทำตามที่ผมสั่งทุกอย่าง อย่างห้ามขัดขืนใดๆ เพราะตอนนี้ท่านเป็นของผม เป็นเพียงสัตว์เลี้ยงของผมเท่านั้น เข้าใจมัย? ” เวนอมที่เอยตอบพร้อมกับถามกลับ..
คำตอบที่ทำให้ดวงตาของเธอเบิกเล็กน้อยและเอยตอบรับ
“ขะ เข้าใจแล้วค่ะ….” ยูนะ ที่เอยตอบ อย่างมือไม้ที่วางไว้ที่ตักนั้นก็ก่ำแน่นขนัดท่ามกลางสายตา และรอยยิ้มของอีกฝ่ายที่ฉายความพึ่งพอใจ….
“เอาละ ก่อนที่จะรับประทานอาหารเราไปเดินเล่นกันหน่อย my pet ของผม” เวนอมที่เอยถาม แต่จริงๆแล้วมันเหมือนเป็นการสั่งต่างหาก เพราะเนื่องจากเธอนั้นไม่มีสิทธิที่จะปฏิเสธมัน….
“ค่ะ….”
“ไม่ใช่ ค่ะ เฉยๆ ‘ต้องค่ะ นายท่าน ‘ ” เวนอมแย้งซึ่งนั้น ทำให้ยูนะ เงยหน้ามองก่อนจะเอยตามที่มันต้องการ
“ค่ะ นายท่าน…” เธอเอย ภายในหัวที่คิดหาทางออก ในสถานการณ์อย่างนี้ อย่างเชื่อมั่น และมั่นใจ ว่าตัวเองต้องหนีจากที่นี้ออกไปให้ได้…..
.
.
.
.
“เลดี้ ยูนะ ท่านว่าสวนของผมสวยมัยละครับ….” เวนอมที่เอยถามขึ้น เมื่อมันพาหล่อนมาเดินชม สวนซึ่งเมื่อวานเธอก็ผ่านทางนี้มารอบหนึ่งแล้วแต่ไม่ได้ชื่นชมมากเท่าไรเนื่องจากเมื่อวานมีควย 2 อันคารูอยู่นั้นเอง…
“ก็… สวยค่ะ….” หญิงสาวที่หยุดการคลานตามอยู่ข้างกายของมันอย่างเอยตอบไปที ถึงแม้ จริงๆสวนแห่งนี้จะสวยก็ตาม แต่เธอนั้นไม่มีเวลาจะชื่นชมเสียเท่าไรเพราะเอาหัวไปคิดถึงแผนหลบหนีเสียมากกว่า….
“แล้วชอบมัยละ?” เวนอมที่เอยถามต่อ ซึ่งยูนะก็ไม่เอยตอบ ก่อนที่หล่อนจะหันไปมองกับ เสียงที่เอยดังขึ้น
“เดินตามมาให้เร็วๆหน่อย สิวะ….” เสียงของทหารนายหนึ่งที่เป็นลูกน้องของเวนอมที่เอยตะคอกอย่างไม่พอใจที่หญิงสาวที่คลานตามมันเยี่ยงสุนัข กลับคลานตามได้ช้านัก จนทำให้มันที่ตะคอกเสร็จก็กระตุก โซ่ที่ ส่วนปลายนั้นคล้องไว้ที่ปลอกคอของสาวเจ้า การกระตุกที่ทำให้ฉุดร่างของหล่อนจนล้มและครูดรูดตามพื้น…
“อ็าาาาาาา…..” เสียงที่เอยร้องอย่างเจ็บปวด จากร่างของตนเองที่ล้มตัวและขูดกับพื้นหิน….
“เลอบล็อง…” ยูนะที่เอยอุทานเมื่อเห็นหญิงสาวที่ถูกกระทำนั้น คือ คู่ปรับของเธอในการที่ไล่ล่าสเฟียส์…ร่างของหญิงสาวผมทองที่มีหุ่นอวบอึ๋มอย่างเร้าใจที่ค่อยๆขยับร่าง แหงกหน้าขึ้นและเอยอย่างน้ำเสียงสั่นๆ…
“ขอโทษค่ะ นะ นายท่าน….” เธอเอย โดยที่ช่วงบริเวณตาของเธอนั้นกลับถูกแทบคาดตาครอบสวมปิดไว้ไม่ให้เธอมองเห็นอะไร…สิ่งที่ลอดออกมาจากแทบคาดตานั้นมีเพียงแต่หยาดน้ำตาที่ไหลรินคงมาจากความเจ็บปวดที่ร่างอันเปลือยของเธอครูดลงกับพื้นเมื่อครู่แน่ๆ….
“แต่ชั้น กลั้นไม่ไหวแล้วค่ะ ขอปล่อยตรงนี้ได้มัยค่ะ ” หล่อนเอยต่ออย่างตัวสั่นๆ ซึ่งนายทหารคนนั้นก็ยิ้ม ก่อนเอยตอบอนุญาติ “เอออ….คลานตรงไปข้างหน้าอีกหน่อยก็ปล่อยได้แล้วละอีดอก…”
คำบอกที่เอยก่อนที่ร่างอันอวบจะกระทำตาม ร่างที่ขยับไปเล็กน้อยซึ่งอยู่ไม่ห่างจากแปลงสวน เรียวขาที่ค่อยๆยกขึ้น ในสภาพที่คล้ายเหมือนกับสุนัขที่กำลังปล่อยทุกข์เบา ก่อนที่สายธารสีเหลืองจะค่อยๆซึ่มไหลออกมาเป็นสายๆ ภาพตรงหน้าที่ทำให้ ทำให้ ยูนะถึงกับหน้าชา…
“เป็นอะไร ตกใจทำไมรึ เลดี้ ยูนะ…” เวนอมที่เอยถามอย่างอมยิ้ม…ซึ่งเธอก็หันไปมองหน้าของมันและเอยตอบ
“ทะ ทำไม ถึงป่าเถื่อนแบบนี้ละ? พะ พวกชั้นเป็นคนนะ…” เธอเอยถามอย่างเนื้อตัวสั่นด้วยความแค้นและอาย
“เป็นคน? ไม่ใช่ละมังเลดี้ ยูนะ ท่านนะ ไม่ใช่อีกแล้ว ท่านเป็นเพียงแค่สัตว์ ที่มีรูปร่างคล้ายคนเท่านั้น และเป็นแค่สัตว์ ก็ไม่จำเป็นต้องให้เกรียรติ มิใช่รึไง ครับ “ เวนอมที่เอยซึ่งนั้นก็ทำให้ยูนะ ขบกัดอย่างแน่นขนัด….
“ว่าแต่ท่านนะ อยากจะปลดทุกข์มังรึเปล่าละครับ” คำถามที่เอยออกมาตรงๆที่ทำให้สีหน้าของยูนะ ระเรือก่อนเธอจะเอยถามกลับ “ถ้าอยาก ชั้นก็ต้องทำอย่าง เลอบล็องใช่มัย?”
“ถูกต้อง ก็ตอนนี้ ท่านไม่ใช่คนนี่ครับเป็นแค่ สัตว์เลี้ยง4 ขาเพศเมีย….” เวนอมที่เอยย้ำถึงกับสถานะ ซึ่งนั้นทำให้หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่น ก่อนที่เธอจะขยับร่างไปทางแปลงดอกไม้เล็กน้อยและค่อยๆยกขาในท่วงท่าที่เหมือนเลอบล็องเมื่อครู่ สีหน้าที่แดงระเรืออย่างอับอาย ก่อนที่เธอจะหลับตาและปลดปล่อยสิ่งที่กักเก็บไว้ออกมา..
“พาไปเดินตั้งไกล คงจะหิวแย่ละสิครับ ” เวนอมที่เอยทักเมื่อมันมาถึงที่โต๊ะอาหารอันหรู ภายในห้องแห่งหนึ่ง ท่ามกลางสีหน้าของยูนะที่ก้มหน้าด้วยความรู้สึกอับอายอันน่าอดสู….
หล่อนแทบจะไม่ได้ฟัง สิ่งที่อีกฝ่ายเอยเลย ก่อนที่จะได้สติเมื่อลูกน้องของมันเอาอาหารมาเสริฟ์ แก่เธอที่นั่งอยู่ที่พื้น….นักล่าสเฟียร์สาวหรืออดีตนักอัญเชิญผู้กอบกู้โลกที่ถึงกับชะงักทันทีที่เห็น อาหารที่มันจะให้เธอทาน…
ชะ ชาม ข้าวหมา? กับ อาหารหมา….ยูนะที่ถึงกับอึ้งเมื่อเห็น ทั้ง 2 สิ่งที่เป็นการตอกย้ำ สถานะยามนี้ของตนเอง
เป็นอย่างดี….
“ไม่หิวรึ? เลดี้ยูนะ ” เวนอมที่เอยถามอย่างยิ้มๆ คำถามที่ทำให้หญิงสาวหันไปมองหน้สของมัน ก่อนที่หล่อนนั้นจะหันกลับมามองยังชามอาหารของตนเอง พร้อมกับเอยรำพึงรำพัง ในใจ ถึงสถานะของตนเองยามนี้…
‘ตอนนี้ เราเป็นสุนัข ไม่ใช่คน เป็นสุนัข….’ ยูนะที่คิดอย่างชอกช้ำซึ่งเธอไม่สามารถจะปฏิเสธหรือขัดขืนอีกฝ่ายได้
เธอคิด และค่อยก้มลงทานอาหารที่ไม่น่าพิสมัย เสียเท่าไรอย่างจำใจ…ท่ามกลางสายตาของเวนอมที่จ้องมองหญิงสาวที่ในที่สุดก็ยอมทานอาหารนั้น ด้วยรอยยิ้ม….
และนั้นเป็นอะไรที่แสนอดสูมากสำหรับตัวของยูนะ เนื่องจากมันนั้นให้เธอทำทุกอย่างเยี่ยงสุนัขแทบทั้งหมด ใช่ ทั้งกิน การเดิน การทำธุระส่วนตัว…ยูนะที่ต้องจำใจทำ อย่างสีหน้าระเรือแสนอับอาย….
นั้นเป็นสิ่งที่เธอต้องทำ ในยามกลางวัน….แต่ในยามค่ำคืนนั้น…สิ่งที่เธอจะต้องทำนั้นต่างออกไป….
“พะ พร้อมแล้วค่ะ นายท่าน ดะ ได้โปรดเย็ด สัตว์เลี้ยงจอมร่านตัวนี้ด้วยเถอะค่ะ…” เสียงของยูนะที่เอยร้องอย่างน้ำเสียงสั่นๆ ใบหน้าที่แดงก่ำอย่างอับอาย หล่อนที่เอยพร้อมกับอยู่ในสภาพท่าที่เชื่อได้ว่าถ้าใครเห็นก็ตกใจ..
เพราะอดีตนักอัญเชิญสาวผู้กอบกู้โลก อย่างยูนะ กำลังนอนถ่างขาแหกหีอยู่นะสิ!!
“หึๆ…ใช้ได้…แต่ยังไม่ดีพอ แต่สำหรับครั้งแรกนั้นถือว่าพอผ่าน…” เวนอมที่เอยพร้อมกับเดินเข้าหาหญิงสาวที่นอนแหกหีให้แก่มัน…ร่างอันท้วมของมันที่เข้าคร่อมซึ่งนั้นทำให้สีหน้าของเธอนั้นระเรือหนักกว่าเดิมเล็กน้อย…
“จำไว้ให้ดีละ กลางวันท่านนะเป็นสุนัขเพศเมีย ส่วนกลางคืนท่านเป็นอีตัวที่ต้องคอยบำเรอข้า เลดี้ยูนะ….”
เวนอมที่เอยบอกย้ำถึงสถานะของหญิงสาวซึ่งนั้นทำให้ยูนะขบกัดริมฝีปากอย่างแค้นๆ สายตาที่จ้องมองทั้งโกรธและอับอายก่อนจะเอยตอบรับด้วยความจำยอม…
“ค่ะ นายท่าน เข้าใจแล้วค่ะ..” คำตอบที่ทำให้อีกฝ่ายนั้นยิ้มและก้มลงจูบปากของหญิงสาว ยูนะที่ชะงัก ก่อนที่หล่อนจะไม่แสดงท่าทีขัดขืนยอมให้มันจูบปากโดยดี พร้อมกับต้องทนยอมร่วมหลับนอนกับอีกฝ่าย…
และก็ไม่ใช่แค่ทนยอม? เท่านั้น แต่หล่อนยังต้องก่ำกลืนเป็นทนยอมขยับร่างอรชรเข้าเป็นฝ่ายรุกเพื่อสร้างความสุขให้แก่มันให้สมฐานะของกระหรี่ อีกด้วย….
มันคืนวันอันแสนจำยอม แต่ทว่าเธอนั้นก็ใช่ว่าจะยอมมันตลอดไปหรอก ใช่ ไม่มีวัน อย่างแน่นอน..
************************จบตอน***************************************
FINAL FANTASY X-2 -Episode 4-
ที่เรือบินเซลซีอุส….
“นี่มันหมายความว่าไงนะบาร์เธอร์” หญิงสาวผมขาวเทาที่จัดทรงมัดให้ตั้งขึ้นที่เดินเเข้ามายังห้องควบคุมยานอย่างฉับๆ และเอยถามด้วยน้ำเสียงที่ร้อนใจ…
“กะ ก็หมายความตามที่เราส่งข้อความเรียกเธอนั้นแหละ ไพน์ ” คำตอบที่ทำให้ใบหน้าของหญิงสาวไม่พอใจ..ก่อนเอยโวย “แล้วมันหมายความว่าไง นี่ไม่ใช่แค่ริคุ แต่นี่ ยูนะก็หายตัวไปด้วยพวกนายทำอะไรอยู่นะ ทำไมถึงปล่อยให้…”
หญิงสาวที่เป็นสมาชิก คนที่ 3 ของทีมที่มักออกไปไหนมาไหนกับริคุและยูนะก็เอยโวย…
“ใช่ตอนนี้เราถึงได้พยายามหาที่อยู่อย่างเต็มที่ไง..” ชินระ เด็กหนุ่มที่สวมหมวกปิดหน้าปิดตาเอยสวนขัดการโวยของ ไพน์..
“ชินระ?” หญิงสาวที่หันควับไปมองเด็กหนุ่มที่อยู่ด้านบนของห้องควบคุมที่วุ่นอยู่หน้าคอม…ก่อนร่างที่สวมชุดสีดำจะขยับขึ้นไปหาและเอยถาม “แล้ว ได้เรื่องยังละ…”
เด็กหนุ่มที่กำลังกดคอมก๊อกแกร็กก็ถึงกับหยุดและเอยตอบตรงๆ “เสียใจด้วยยังไม่ได้เรื่องสักเท่าไร…”
มันช่างเป็นคำตอบแสนตรงและทำให้อีกฝ่ายอึ้งไม่น้อย…
“มะ หมายความว่าไงนะ ”
“หมายความที่พูดแหละ ดูเหมือนว่าจุดที่ยูนะ ยิงสัญญาณมาจะ มีคลื่นแม่เหล็กหนาแน่นมาก จึงทำให้ยากแก่การตรวจสอบ…แต่ชั้นก็พยายามอยู่..” เด็กหนุ่มเอยพร้อมกับขยับนิ้วพิมพ์ที่แป้นอีกครั้ง…
“ละ…แล้ว แล้วยูนะ หายตัวไปกี่วันแล้วนะ..” ไพน์ที่หันกลับมาเอยถามแด่ ชายทรงโมฮอร์ค ‘บราเธอร์’
ซึ่งนั้นทำให้เขามีท่าทีอึกอัดๆก่อนจะค่อยๆปริปากตอบ….
“2 อาทิตย์แล้ว…”
“2อาทิตย์!! แต่นายกลับเพิ่งแจ้งชั้นเมื่อ 2 วันก่อนเนี่ยนะ..” หญิงสาวอุทานและมีท่าทีโกรธมากขึ้น..
“นั้นเพราะเราพยายามลองตรวจสอบที่อยู่ของยูนะก่อนนะสิ อย่าเพิ่งโกรธสิไพน์” อีกฝ่ายที่เอยตอบด้วยน้ำเสียงกลัวๆกับท่าทีของอีกฝ่าย…ซึ่งแสดงออกชัดเจนว่าโกรธมาก ใช่เธอทั้งโกรธและเป็นห่วงเพื่อนสาว ที่ตอนนี้หายตัวไป ถึง 2 คนแล้ว!!
ตัดมาทางด้านของยูนะ
“อืออออ….อ็าาาาา อาาาาาา….” เสียงครางใสๆที่เอยร้องระงมภายในห้องนอนขนาดใหญ่ ร่างอรชรของหญิงสาวที่อยู่บนร่างของชายร่างท้วมที่กำลังขยับสับส่าย ด้วยลีลาที่เริ่มเข้าที่เข้าทางจนทำให้อีกฝ่ายพึ่งพอใจ
หลังจากสอนสั่งและให้หล่อนปรนิบัติรับใช้มันในฐานะกระหรี่มาอาทิตย์กว่าๆแล้ว….
สายตาของเวนอมที่จ้องมอง ใบหน้าของหญิงสาวที่ระเรือแดงอย่างเสียวซ่าน ใช่ใบหน้านั้นที่ยิ่งทำให้มันรู้สึกดีขึ้น และเชื่อว่าชายอีกหลายคนถ้าเห็น แล้วคงรู้สึกอิจฉามันเป็นแน่แท้ ….
ที่มันเชื่อมั่นแบบนั้น เป็นเพราะหญิงสาวที่กำลังร่อนสะโพกขย่มควยของมันนั้น คือสาวงามที่มีชื่อเสียง ในโลกนี้ นักล่าสเฟียส์สาว หรืออดีตนักอัญเชิญ ผู้กอบกู้โลก อย่าง ยูนะ นั้นเอง….
“อืออออ….อ็าาาา อาาาา….” เสียงร้องของยูนะ ที่เอยร้องอย่างเสียวซ่าน ในใจ ที่รู้สึกอับอายนิดๆ ถึงแม้ตัวของเธอจะเริ่มชินชากับสถานะยามนี้ของตนเองก็ตาม….เพราะในช่วง 10-12 วันที่ผ่านมาเธอก็ใช้ชีวิต เป็นเหมือนวัฏจักร วนเวียนไปมา….ยามกลางวัน ต้องทำตัวเป็นสุนัข ยามค่ำคืนตนกลายเป็นอีตัวที่ร้อนร่าน รับทุกท่วงท่า…
“อะ อืออออ…อืออออ…อ็าาาาา อาาาาาาาาาา…” ยูนะที่เอยร้องครวญอย่างดังขึ้นเรื่อยๆ สะโพกที่สั่นไหว ก่อนที่ร่างของเธอจะสะท้าน ใบหน้าของเธอจะแหงกขึ้นและเอยร้องสุดเสียงอย่างถึงจุดหมาย….
“อ็าาาาาา อาาาาาาา….” เสียงที่เอยร้องอย่างเสียวๆ กับร่างอรชรอันขาวที่กระตุกอย่างสั่นเทา ท่ามกลางใบหน้าที่แสนยิ้มแย้มของ เวนอม….
“เริ่มขย่มได้เหมือนอีตัวไปทุกทีๆแล้วนี่ เลดี้ ยูนะ..” คำเอยของเวนอมที่เอยขึ้น…แน่นอนว่าสำหรับเธอที่รับฟังนั้นมันไม่ใช่คำชมอย่างแน่นอน ริมฝีปากที่เม้มอย่างแค้นๆ มือที่วางอยู่บนต้นขาเพื่อเท้าเป็นแกนยันร่างในการขย่มก็ค่อยๆก่ำอย่างแน่นขนัด
ถ้าไม่ติดที่เพื่อนของเธอนั้นอยู่ ในก่ำมือของมันละก็……เธอคงไม่ยอมอดสูเยี่ยงนี้อย่างแน่นอน…
เธอคิดพร้อมกับไฟแค้นในใจที่ลุกโชก อย่างทำอะไรไม่ได้ ก่อนที่ประตูของห้องจะถูกเปิด พร้อมกับร่างของชายกำยำ นับ 10 ที่เดินเข้ามา ซึ่งนั้นทำให้เธอหันไปมองอย่างมีสีหน้า งงๆ….
ขณะที่อีกฝ่ายนั้นยิ้มๆ และปริปากเอยขึ้น…
“นั้นคือคู่นอนของท่านในคืนนี้เลดี้ ยูนะ…” คำกล่าวที่ทำให้หญิงสาวหันขวับกลับไปนอน ชายที่เธอคร่อมตัวอยู่ทันที..สีหน้าที่ระเรือและเอยตะกุกตะกักกับสิ่งที่ได้ยิน…
“วะ ว่าไงนะ….”
“ผมบอกว่า พวกนั้นเป็น คู่นอนที่ท่านต้องปรนิบัตในคืนนี้ไงละครับ…” คำย้ำที่ทำให้เธอถึงกับอึ้งครั้นจะปริปากเอยแย้งรึ ค้าน อีกฝ่ายก็เอยต่อ “นี่เป็นข้อแลกเปลี่ยน ถ้าท่านยังอยากจะไปเยี่ยมเพื่อนของท่าน..”
คำเอยที่สกัดคำค้านหรือคำต่อรองนั้น ได้ผล เพราะนั้นทำให้ยูนะถึงกับไม่ปริปากเอยต่อรอง และการที่อยากไปเยี่ยมนั้นก็เป็นความต้องการของเธอที่เคยร้องขอมันไปก่อนหน้านี้ แต่มันก็ได้ตอบเธอว่า ‘จะลองเอาไปคิดดู’
ใช่เมื่อมันเล่นไม้นี่ ยูนะก็ได้แต่มองหน้าของมัน โดยที่อารมณ์ภายในใจนั้นรู้สึกแค้นๆไม่น้อย ดูได้จากมมือไม้ที่ก่ำแน่น ท่ามกลางรอยยิ้มของอีกฝ่ายที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรแม้แต่น้อย….แถมยังเอยถามหล่อนกลับอีกต่างหาก
“ตกลงมัยครับ…” คำถามที่สาวน้อยผมยาวถึงบ่าสีดำที่นั่งอยู่บนร่างของมัน นั้นมิเอยตอบ แต่เจ้าหล่อนนั้นขยับร่างลุกขึ้นจากการนั่งคร่อมบนร่างของผู้ถาม พร้อมกับเดินไปทางเหล่าชายหนุ่มกำยำ พวกนั้นที่เป็นลูกน้องของ
เวนอม ซึ่งแต่ละคนก็เปลือยเปล่า แถมยังมีลำควยทั้งใหญ่ทั้งยาวกว่า 7 นิ้วขึ้นไปแทบทุกคน…
ยูนะที่เดินเข้าไปหาในสภาพที่เปลือยร่างที่โทรมไปด้วยเหงื่อจากการร่วมรัก เธอที่เดินไป และกวาดสายตามองเหล่าชายกำยำพวกนั้นที่ต่างจ้องมองเธออย่างหื่นกระหาย สายตาอันหื่นนั้นที่ทำให้ตัวของสาวน้อยรู้สึกหวิวๆและอายนิดๆ ก่อนที่จะสะดุ้งกับมือไม้ที่เอื้อมเข้ามาบีบจับที่สะโพกขาวกลมของเธอ….
“อะ!!” เธอที่เอยร้องขึ้น พร้อมกับมือไม้อีกจำนวนนับไม่ถ้วนก็เข้าตามจับ บีบ ลูบ สัดส่วนของเธอตามมือแรกที่กล้าประเดิมนั้น เสียงที่ค่อยๆเอยร้อง ใบหน้าที่เริ่มแดงระเรือกับมือไม้ที่บีบจับและแยงรูสวาทของเธอ…
“อือออ อย่าาา มันเสียวค่ะ อย่าทำแบบนี้ อ็าาาา…” หล่อนที่เอยเสียงร้อง มือทั้ง 2 ข้างของหล่อนก็ไม่รู้ถูกมือของใครจับดึงให้ไปรูดลำควยที่แข็งโด่.. ซึ่งนั้นทำให้เธอนั้นได้แต่ส่งเสียงร้องและขยับร่างสับส่ายไปมาอย่างเสียวๆ….
ก่อนที่เสียงครางจะดังขึ้น และร่างก็แทบทรุดลงกับพื้น หลังจากโดนมือหลากหลายนั้นสัมผัสจนเธอน้ำแตก…
“อือออ….อืออ….” เสียงครางที่เอยเบาๆอย่างอ่อนล้านิดๆ ก่อนที่สีหน้าระเรือนั้นจะตกใจอีกครั้งกับท่อนควยที่ประชิดที่ใบหน้าของเธอพร้อมกับเสียงที่เอยสั่ง “อมควยกูซะสิอีกระหรี่…”
คำสั่งที่เอยที่ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ที่สั่งและค่อยก้มกลับมามองยังท่อนควยนั้น ซึ่งเธอก็มิปริปากตอบอะไร ก่อนจะจับสัมผัสท่อนเนื้อนั้นและขยับปากเข้าไล่เลียตามที่มันสั่ง…
“อือออ…อือออ…” เสียงทีเอยร้องเบาๆ ขณะที่หล่อนนั้นใช้ปากขบดูดลำควยไปมา ก่อนที่จะมีชายอีกหลายคนยื่นท่อนควยและเอยสั่งให้เธอกระทำบ้าง
“อมให้กูด้วยสิอีดอก…”
“ของกูด้วย…”
เวนอมที่ขยับร่างให้มาอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน ก็จ้องมองดู ทาสสาว ของมันที่กำลังสลับดูดท่อนควยของลูกน้องของมัน ยูนะที่หันไปดูดควยอันที อันนี้ที ตามที่พวกมันป้อนใส่ปาก พร้อมเอยส่งเสียงร้องระงมอยู่ในลำคอ
ก่อนที่ท่อนควยของพวกมันนั้นก็เริ่ม ขับพ่นน้ำกามสีขาวออกมา ราดที่ใบหน้าบ้าง ใส่ปากของเธอบ้าง ตามเรือนร่างของเธอบ้าง จนร่างอรชรอันขาวนวลนี้ก็เลอะเยิ้มไปด้วยน้ำกาม…
“อือออ อ็าาา…” ยูนะที่เอยร้องอย่างสีหน้าระเรือ ใบหน้าที่หวานนั้นก็เคลือบด้วยน้ำกามอย่างเยิ้มๆ ไม่เพียงแค่ใบหน้า แต่ที่ในริมปากของเธอนั้นก็มีน้ำกามอยู่จำนวนไม่น้อยเช่นกัน….
“คงไม่ต้องให้บอกนะ ว่าควรทำอะไรต่อนะ อีกระหรี่…” ชายคนหนึ่งที่เอยขึ้นพร้อมกับเอาหัวควยที่มีน้ำควยเยิ้มๆไถเช็ดที่แก้มระเรือของยูนะ..ซึ่งเธอนั้นก็หลับตาและจำใจให้มันไถเช็ดละเลงน้ำควยเล่นก่อนจะเอยตอบสั้นๆอย่างอ่อนหวาน
“ค่ะ ..” ใช่เธอเอยและรู้ตัวว่าคืนนี้คงเป็นงานหนักสำหรับเธอไม่น้อย..เลย….
.
.
.
“เยี่ยมมันได้ตามสบายนะ ” เสียงของชายผู้กำลังไขประตู ห้องขังที่เอยบอกแก่ยูนะ ซึ่งยูนะก็พนักหน้าเชิงรับทราบ ก่อนที่เธอจะเข้าไปในห้องขังนั้น ซึ่งทางเข้าสำหรับเธอคือประตูเล็กๆเหมือนประตูหมานั้นเอง…
“ริคุ” ยูนะที่เอยเรียกเบาๆเมื่อเห้นร่างของเพื่อนสาวที่นอนอยู่ภายในห้องขังที่มืดทึบๆ ที่มีไฟสลัวๆ…ซึ่งนั้นทำให้คนที่ถูกเรียกก็ค่อยๆลืมตาตื่นและตกใจไม่น้อยเมื่อเห็น ว่าคนที่มาเยี่ยมนั้นคือใคร?
“ยูฟี่…” ริคุเอยร้องอย่างตกใจ เมื่อผู้ที่เข้ามานั้นคือยูนะ…
“นี่เธอมาได้ไง ” ริคุที่เอยถามต่อก่อนจะชะงักเมื่อเห็นสภาพร่างของเพื่อนสาวอย่างชัดๆ ซึ่งเป็นคำตอบถึงสิ่งที่ถามไปได้อย่างดี บนร่างของยูนะที่เต็มไปด้วยร่องรอยของการร่วมรักที่เธอต้องทนให้บริการ เพื่อที่จะได้มาเยี่ยมเพื่อนรักของเธอ…
“เธอก็ถูกมันจับมางั้นเหรอ?” คำถามที่ ยูนะนั้นตอบโดยการพยักหน้า ซึ่งนั้นก็ทำให้สีหน้าของริคุนั้นกำลังเศร้าแต่ยูนะ ก็เอยปลอบขึ้นมาทันทีว่า “ไม่ต้องห่วงนะ ไพน์ต้องมาช่วยเราแน่..”
คำเอยที่ทำให้เหมือนสร้างความหวังของริคุขึ้นนิดๆ
“นั้นนะสินะ ” ริคุที่เอยอย่างเชื่อมั่นตาม ที่ยูนะเอย ขณะที่ในใจจริงๆนั้นยูนะก็กังวลไม่น้อยว่าจะมาช่วยจริงมัย? เนื่องจากเธอส่งสัญญาณไปร่วมสัปดาห์กว่าแล้ว?….รึว่าที่นี้จะมีอะไรบางอย่างทำให้สัญญาณส่งไม่ถึง?
ยูนะคิดซึ่งเธอก็ไม่อยากคิดในเชิงเลวร้ายเท่าไร และเธอเองที่จริงก็มีแผนสำรองอยู่บ้างแล้ว แต่มันออกจะเสี่ยงเกินไปก็เท่านั้น….
“ยูฟี่ แล้วนี่เป็นเพราะชั้นรึเปล่า ที่เธอถึงถูกจับมาได้นะ ” ริคุที่เอยถาม ซึ่งก็เรียกสติจากยูนะที่ครุ่นคิดอยู่นั้น
“ไม่หรอก…ชั้นพลาดเองแหละ” เธอตอบแบบโกหก ก่อนที่สายตาของยูนะจะจ้องมองและเอยถามขึ้นอย่างสงสัย
“อะ เออ…ริคุ หะ..หีของเธอเป็นไงบ้างละ..” เธอที่เอยอย่างอึดอัดกับคำหยาบตรงๆที่เอยซึ่งก็ทำให้ริคุถึงกับหน้าแดง กับคำถามของยูนะ ที่สงสัย เพราะเมื่อหลาย10วันก่อน เพื่อนเธอให้กำเนิดหมาป่าปีศาจ ‘โคโยตี้’ ถึง 3 ตัว
“เอะ เอ๋…” ริคุที่หน้าแดงเล็กน้อย ก่อนที่ยูนะจะเอยอธิบาย..
“วันแรกที่ชั้นถูกจับเป็น มันให้ชั้นดูเธอที่คลอดโคโยตี้นะ ” คำอธิบายที่พอทำให้ ริคุพอเข้าใจและเอยตอบคำถามนั้นอย่างหน้าแดงๆ
“อือ…ก็ยังไม่ดีขึ้นนะ” ริคุที่เอยอย่างหน้าแดงระเรือ…พร้อมกับอ้าขาให้เพื่อนสาวของเธอดูสภาพหีของเธอที่ยังคงบานอ้า แคมปลิ้นดำนิดๆ “2วันแรกหลังคลอดพวกมันนะ ชั้นนะหลับเป็นตายทั้งเจ็บและระบม…”
ริคุที่เอยอย่างเศร้าๆ ซึ่งยูนะที่กำลังจ้องมองหีของเพื่อนเธอ ซึ่งหล่อนก็กลืนน้ำลายเล็กน้อย ใช่คิดเป็นตัวเองก็เสียววาบเหมือนกัน…ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นและเอยถาม…
“พวกมันทำอะไรเธอบ้างละ….” ยูนะที่เอยถามต่อ ถึง 2 เดือนที่เพื่อนของเธอหายไป…ซึ่งริคุที่เจอคำถามนั้นก็นิ่ง…หล่อนที่กำมือเล็กน้อย..ก่อนจะเอยตอบ… “พวกมัน….ให้ชั้นเป็นเมียเจ้าพวกโคโยตี้นะ…”
คำตอบที่ทำให้ยูนะเสียววาบ…ใช่เพราะเธอรู้ดีว่าโคโยตี้ คือหมาป่าปีศาจสายพันธุ์หนึ่ง….ซึ่งรูปลักษณะไม่ต่างหมาป่าทั่วไปแต่นิสัยดุร้ายและป่าเถื่อน…”นี่เธออย่าบอกนะว่า…เธอมีอะไรกับพวกมัน…”
คำถามของยูนะที่เอยหลุดปากออกมาด้วยความตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ซึ่งเพื่อนสาวของเธอก็พยักหน้าและเอยตอบ
“อือ…มันบอกว่าพอดีมีลูกค้าอยากได้..โคโยตี้ไปเลี้ยง…และประจวบมันกำลังหาแม่พันธ์ก็เลย…”
“ก็เลยเอาเธอเป็นแม่พันธ์เหรอ?..” ยูนะที่เอยด้วยน้ำเสียงกึ่งตกใจ..ขณะที่ริคุก็พยักหน้าและตอบ…
“อือ….ชั้นเป็นเมียของเจ้าโคโยตี้ในวันแรกที่ถูกจับเลยละยูฟี่…” ริคุที่เอยซึ่งยูนะที่ฟังก็รู้สึกสงสารใช่ เธอเข้าใจ ซึ่งตัวเธอเองก็ไม่ได้ต่างจากเพื่อนของเธอเท่าไร เพราะ กว่า 1 อาทิตย์ที่ผ่านมา เธอก็ต้องทนยอมรับใช้ควยของ
เวนอมนายใหญ่ของที่นี้ดุจเหมือนกระหรี่ที่ร้อนร่าน….
ก่อนที่ยูนะจะจับมือของเพื่อนสาวเป็นเชิงให้กำลังใจ ก่อนที่ริคุจะเอยเล่าต่อ
และเธอก็เล่าว่า ในคืนนั้น (คืนแรกที่ถูกจับมาที่นี้และโดนหมาป่าปีศาจเย็ด) เธอสลบไปทั้งๆสะโพกของเธอยังติดเป้งกับเจ้าหมาป่าปีศาจอยู่ พอมารู้สึกตัวอีกทีเธอก็มาอยู่ในห้องขังที่ทึบ มีแสงสว่างสลัวๆ (ที่ๆเธออยู่จนถึงปัจจุบัน) ..ซึ่งแน่นอนว่าสาวเผ่าอัลเบ็ดที่ไม่เคยผ่านมือชาย…ก็ถึงกับเจ็บและระบมครั้งแรกของเธอก็มิใช่คนแต่เป็นหมาซะด้วย…แถมเธอนั้นก็ยังคงรู้สึกได้ถึงน้ำเชื้อที่ยังคงเหลืออยู่ในท้อง
ซึ่งนั้นทำให้เธอนั้นแสนปวดร้าว ก่อนจะร้องไห้ด้วยความเจ็บใจ พร้อมกับโดนพิษไข้เล่นงาน พิษไข้ที่เกิดมาจากการถูกเปิดซิง และนั้นทำให้เธอถึงวกับนอนโทรมอยู่ร่วมเกือบสัปดาห์…
ก่อนที่จะมีพวกมันจะเข้ามาจับพาตัวเธอไปในที่ๆแห่งหนึ่ง โดยที่เธอนั้นยังคงมึนกับไข้อยู่บ้าง…และพวกมันก็พาเธอไปคล้ายๆห้องผ่าตัด ร่างของเธอที่ถูกจับให้นอนอยู่บนขาหยั่ง (เขียนถูกเปล่า เตียงที่ใช้ตรวจภายใน)ด้วยความที่เพิ่งหายไข้ทำให้เธอนั้นไม่มีเรี่ยวแรง…
ก่อนที่เธอจะเอยร้องเบาๆกับของแข็งเย็นๆที่มันจับสอดเข้ามา ที่รูสวาทพร้อมกับรู้สสึกได้ว่า สิ่งที่สอดมานั้นกำลังถ่างขยายรูที่ปิดไว้ออกเพื่อส่องดูอะไรบางอย่าง…ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงมันคุยกันแต่ได้ยินได้ไม่หมดเนื่องจาก ยังมึนไข้อยู่นั้นเอง…
“หล่อนยังไม่ติดลูกขอรับ …ท่านเวนอม…” คำกล่าวของคนที่ตรวจหญิงสาวโดยสอดกล้องดู ก็เอยซึ่งก็ทำให้เจ้าพ่อค้าแห่งความมืดนั้นถึงกับหัวเสีย…เพราะมันคิดว่าจะครั้งเดียวติดเหมือนทุกที แถมมันได้สัญญาแน่นอนกับลูกค้าไว้แล้วถึงวันที่จะมอบของให้…ถ้าเป็นแบบนี้มันต้องยืดเวลา เสียเครดิตแน่นอน…
“ด็อกเตอร์…ทำไมงวดนี้ถึงพลาด…” เวนอมที่เอยถามอย่างไม่สบอารมณ์ใช่มันทำการค้าสัตว์ปีศาจ…ซึ่งสัตว์ปีศาจพวกนี้ก็แทบไม่มีเพศตรงข้ามเลย…ใช่…สิ่งที่ทำให้พวกมันขยายพันธ์ได้ดีที่สุดก็เป็น มนุษย์ผู้หญิง!!…
และที่น่าเจ็บใจคือ ปีศาจที่เป็นพ่อพันธ์ นั้นก็ล้วนแล้วแต่ปรับแต่งยีนให้มีน้ำเชื้อที่แข็งแรง เพื่อจะขจัดปัญหาอีกข้อ…นั้นก็คือการติดลูกยาก..ถึงมันจะสมสู่กับมนุษย์แต่โอกาสติดลูกนั้นมีเพียงแค่ 35 % เอง….แต่การปรับแต่งนั้นทำให้เพิ่มโอกาสสูง ถึง 90 % เลยทีเดียว
“เข้าใจหน่อย….ถึงทางของเราจะแข็งแรง…แต่ถ้าหากไม่สมสู่ในช่วงที่อีกฝ่าย(หญิงสาว)พร้อม…ก็ไม่มีความหมายหรอกครับ... ” ด็อกเตอร์ที่เอย…ซึ่งชายร่างท้วมก็ชักสีหน้าไม่พอใจ…ก่อนที่เอยถาม…
“แล้วมีวิธีอะไรรึเปล่าละ..” ใช่มันเองไม่อยากเสียเวลาในการส่งของให้ยาวออกไป….ซึ่งคนที่ถูกเรียกว่า ด็อกเตอร์ก็ยิ้มและก็เดินไปหยิบยาบางอย่าง….
“ท่านไม่ต้องห่วง ข้าเตรียมไว้แล้ว ยาที่จะฉีดเข้าไปจะเร่งการตกไข่ของหล่อน…” ชายร่างเล็กที่ถูกเรียกว่าด็อกเตอร์ เอยพร้อมกับสูบของเหลวที่มันเรียกว่ายาเข้าไปในเข็มฉีดยาทันที
“ซึ่งไข่ของเธอจตกภายใน 2 –3 วันเนี่ยแหละ..” ชายร่างเล็กที่เอย…พร้อมกับเข็มฉีดยาที่พร้อมซึ่งมันก็เดินมาที่ระหว่างขาของเธอเพื่อทำการฉีดใส่…แน่นอนว่าริคุที่นอนสะลึมสะลือเพราะพิษไข้ถึงอยากขัดขืนก็ทำอะไรไม่ได้ และสิ่งที่เธอได้ยินมีเพียงไม่กี่คำแต่ก็พอทำให้เธอเข้าใจสรุปได้ว่า….เธอยังไม่ท้อง…แต่มันกำลังจะทำให้เธอท้อง!
“ยะ…อย่า…” ริคุที่พยายามส่งเสียงร้องห้ามอย่างแหบแห้ง…เธอที่สะดุ้งอย่างเจ็บปวดแต่ไม่มีแรงที่จะเอยร้อง
ของเหลวในเข็มที่ค่อยฉีดเข้าไปในร่องเธอ….ริคุที่เอยร้องเบาๆพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลพราก ก่อนที่ดวงตาของเธอจะค่อยๆปิดลงเพราะความเพลียและพิษไข้….สิ่งสุดท้ายที่หล่อนได้ยินอย่างไม่ชัดคือ….
“ขังอีนี่ไว้ที่กรงโคโยตี้นั้นแหละ….ให้มันปี้หล่อนจนกว่าจะติดลูก…” เสียงที่เอยสั่งก่อนที่สติของเธอจะหมดลง..เธอที่ไม่รู้ว่าสลบไปนาน แค่ไหน…ใช่เธอมารู้สึกตัวอีกทีก็….
“อือ….อือ…” ริคุที่เอยดวงตาของหล่อนค่อยๆลืมขึ้นเธอที่รู้สึกดีขึ้นมากราวกับพวกมันฉีดยาลดไข้ให้กับเธอสติของเธอที่ค่อยๆตื่นอย่างเต็มที่ก่อนที่เธอจะรู้ตัวว่า….เธออยู่ในสภาพคุกเข่าหัวและมือทั้ง 2 ก็อยู่ในบล็อคไม้ที่ล็อคเหมือนกับที่ใช้ในการประหาร.. ข้อขาทั้ง 2 ที่ถูกตร่วนด้วยโซ่ที่ตรึงให้ขาของเธอคุกเข่าและแยกออก…
“ที่นี้ที่ไหนนะ…” ริคุที่เอยถามกับตัวเองกลิ่นสาปสัตว์ที่โชยมาติดจมูกของหล่อน ก่อนที่ดวงตาของเธอจะเบิกกว่างเมื่อเห็นโคโยตี้ ที่กำลังกินเนื้อสัตว์อยู่…เธอที่ส่งเสียงร้องอย่างตกใจและนั้นก็ทำให้ลูกน้องของเวนอมที่กำลังเอาอาหารมาให่พวกโคโยตี้ ก็รู้ตัว….
“อ้อ….ตื่นแล้วเหรอน้องสาว….” ชายคนนั้นที่เดินเข้ามาเอยทัก…ซึ่งริคุที่ชำเลืองมองก็เอยถาม …
“นี่มันที่ไหนนะ…” คนที่ถูกถามก็ยิ้มก็เอยตอบและเป็นคำตอบที่ทำให้เธอถึงกับช็อค…
“กรงของโคโยตี้ไงจ๊ะน้องสาว ” คำตอบของมันที่ทำให้ริคุถึงกับชะงัก หล่อนที่ค่อยๆเห็นหมาป่าปีศาจ เดินวนผ่านมาให้เห็นตรงหน้าของเธอ อีกตัว และอีกตัว..
ชายคนที่ถูกเธอถามก็ยิ้มและเอยจำแนกโดยไม่รอให้เธอถามแม้แต่น้อย “ในนี้มีทั้งหมด 5 ตัว .แถมยังเป็นวัยเจริญพันธ์ทั้งนั้นเลยด้วย…” ลูกน้องของเวนอมที่เอยด้วยรอยยิ้มพร้อมกับหยิบขวดน้ำเล็กๆออกมา….
“ในเมื่อน้องสาวตื่นแล้ว พี่ก็ขอทำหน้าที่ได้รับมอบมาเลยก็แล้วกันนะ….”มันที่เอยพร้อมกับเทน้ำจากขาวมาลงที่สะโพกขาวๆ…น้ำที่ค่อยไหลอาบจนชุ่ม….ริคุที่ถึงกับสยิวกับน้ำที่เย็นๆ ก็เอยถาม… “แกทำอะไรนะ…”
“แค่เทกลิ่นที่กระตุ้นอารมณ์ทางเพศของเจ้าพวกนี้…” คำตอบของมันที่ทำให้เธอช็อค…ซึ่งมันก็ก้มลงมองเธออย่างเสียดายนิดๆ…”น่าเสียดายแท้ๆ น้องเนี่ยออกจะน่ารักไม่น่าเป็นเมียหมาเลยนะ…”
ชายคนนั้นเอยก่อนที่จะเดินออกไปจากกรงซึ่งมันก็กล่าวทิ้งท้ายว่า…”อ้อ…น้องสาวพี่ลืมบอกไปช่วงเนี่ยเป็นช่วงมันกำลังติดสัตว์…ฉะนั้นความหื่นของมันเนี่ยมากกว่าคนซะอีกสามารถปี้น้องได้ทั้งวันเลยละ…แล้วเดี๋ยวพี่จะเอาอาหารมาให้….ละอย่าเพิ่งตายคาควยมันละ…”
คำกล่าวท้ายที่สุดซึ่งก็ทำให้ริคุถึงกับหน้าเสียยิ่งรู้ว่านี่เป็นช่วงติดสัตว์…แถมเธอยังถูกราดน้ำที่มีกลิ่นกระตุ้นทางเพศมันอีก เนื้อตัวของสาวน้อยที่เริ่มสั่นเทาอย่างตื่นกลัวเธอที่ยังจำรสชาติคราวก่อนที่ถูกสัตว์ชนิดนี้ปี้ได้อย่างดี
ซึ่งสิ่งที่ชายคนนั้นพูดก็ถูก…เมื่อกลิ่นจากของเหลวที่ชะโลมทั่วสะโพกลอยไปแตะจมูกของพวกมัน…เหล่าโคโยตี้ ที่ค่อยๆเดินเข้ามาหาหญิงสาวอย่างช้า พวกมันที่ค่อยๆเดินวนเวียนรอบๆตัวเธอ ท่ามกลางเสียงร้องของหล่อนว่า
“อย่านะ…อย่า…” ริคุที่เอย ก่อนที่หล่อนจะสะดุ้งใบหน้าระเรือเมื่อมีโคโยตี้เริ่มเอาหน้าซุกไซที่ร่องและค่อยๆเริ่มเลีย…เสียงของหล่อนที่เอยร้องห้ามสลับกับคราง…
“หะ…หยุดนะ…อาาา..อาา…” เธอที่เอยร้องอย่างสะดุ้งโดยที่เธอไม่มีโอกาสหันกลับไปมองดูว่าเกิดอะไรกับช่วงล่างของเธอเพราะหัวของเธอที่ติดเจ้าบล็อคไม้…ริคุที่พยายามดิ้นรนเสียงของบล็อคไม้ที่ดังกึกๆ จากการดิ้น
ก่อนที่ใบหน้าของหล่อนจะซีดเมื่อรู้สึกถึงอุ้งตีนของมันที่เข้าตะกายบนสะโพกของเธอ…เสียงลมหายใจของมันที่พ่นมาอย่างดังๆ…ใช่ทันทีที่รู้สึกแบบนั้นเธอก็รู้แล้วว่ามันกำลังทำอะไร…มันกำลังขึ้นขี่เธอ…
“!!” สาวน้อยที่ถึงกับสะดุ้งหลังจากที่รู้สึกว่ามันได้ขึ้นขี่ ใช่ เธอไม่ทันที่จะได้ร้องห้ามเธอที่ต้องถึงกับสะดุ้งวาบเมื่อท่อนเอ็นของมันเข้าเสียบเธออย่างเร็ว….“อาาาาา….อาาา…”
ริคุสาวน้อยลูกสาวของหัวหน้าเผ่าอัลเบ็ดที่เอยคราง..ร่างของหล่อนที่สั่นไหวจากการกระเด้าอย่างรวดเร็วที่ไม่หยุดของหมาป่าปีศาจ…เธอที่ได้ตกเป็นเมียของมันอีกครั้ง…
“อาาา…อาาา หะ..หยุดนะ หยุด ” ริคุที่เอยร้องครางพร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลริน…แต่อีกฝ่ายที่เป็นสัตว์ปีศาจนั้นหาได้ฟังเสียงของหล่อนรู้เรื่องไม่…แน่นอนว่ามันคงตั้งหน้าตั้งตายัดเยียดความเป็นผัวให้กับเธออย่างไม่หยุด….
ท่อนเสียวที่สาวเข้าออกอย่างรวดเร็ว….ก็ค่อยๆทำให้สาวน้อยเริ่มเสียวตามมันทีละเล็กทีละน้อย…ก่อนที่เธอจะได้สติอีกทีเมื่อลูกหมากของมันผลุบเข้าไปในร่องของหล่อนหลังจากโดนมันสมสู่ได้ 10นาทีกว่า….
“อาาาาา…..”สาวน้อยที่เอยร้องอย่างลิ้นจุกปาก ดวงตาของเธอที่เบิกโพลง..เมื่อกลางกลางลำกล้องที่อยู่ในช่องคลอดของเธอมีลูกหมากผุดขึ้น…ซึ่งขนาดในตอนแรกก็พอๆกับกำมือของผู้ชาย.. และนั้นก็เป็นสัญญาณบงบอกว่าอีกฝ่ายที่เป็นสัตว์จะถึงจุดหมายแล้ว….
ถึงแม้นี่จะเป็นครั้งที่2 ที่เธอสมสู่กับมันก็ตามแต่เธอหาใช่จะชินกับการที่ติดเป้งกับมันไม่..ลูกหมากที่มีขนาด 1กำมือที่ค่อยๆขยายขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าน่ารักของริคุที่ผุดไปด้วยเหงือ ก่อนที่..เธอจะสะดุ้งวาบกับไอร้อนที่มันเริ่มฉีดใส่
จนกระทบกับผนังมดลูก ซึ่งมันทำให้หล่อนรู้ว่ามันฉีดแรงแค่ไหน น้ำเชื้อร้อนๆที่ยังฉีดเข้าใส่จนทั้งท้องเธอวูบวาบ
“อาาา…..” หล่อนที่เอยครางอย่างเสียวซ่านกับน้ำเชื้อแสนร้อนที่ฉีดเข้ามา..ขณะที่ลูกหมากของมันยังขยายตัวอยู่เรื่อยๆ…มันเป็นห้วงเวลาที่ทั้งเจ็บและสุขสมในเวลาเดียวกัน….
“ละ..แล้วเธอก็เลยท้องกับมันเหรอ….” ยูนะที่ถึงกับกลืนน้ำลาย เมื่อฟังเรื่องของเพื่อนเธอที่ถูกกระทำก่อนจะเอยถามต่อ..ซึ่งริคุที่นิ่งเงียบครู่ก่อนเอยตอบ…
“อือ….ท้องนะใช่…แต่ไม่รู้ว่าท้องกับตัวไหนนะสิ…” เธอเอยก่อนที่เธอจะเล่าต่อ ถึงเรื่องในตอนนั้น เธอที่มีสภาพที่ติดเป้ง ก็ต้องทนรับน้ำเชื้อของมันที่ฉีดเข้ามาอย่างมากมายนับไม่ถ้วน…ซึ่งทำให้ทั้งร่างนั้นถึงกับร้อนผ่าว และตัวของหล่อนนั้นก็เสร็จสมไม่รู้กี่ครั้งในห้วงเวลาที่ติดเป้งกับมัน….
“อือ…..เฮ้อ…” ริคุที่เอยอย่างถอนหายใจและหอบเหนื่อยทันทีที่ควยของโคโยตี้หลุดออกจากร่องของเธอ ซึ่งก็เป็นเวลาเกือบ 30 นาทีที่เธอเธอต้องทนติดเป้งกับมัน….สาวน้อยที่หอบเหนื่อยหล่อนที่ได้ยินเสียงน้ำเชื้อที่ไหลหยดเป็นทางออกมาจากรูของเธอ….
ใบหน้าที่น่ารักของหล่อน ที่ระเรือแดงก็ค่อยๆเงยขึ้นก่อนจะเห็นโคโยตี้อีก 2 ตัวที่ ยืนมองดูเธออยู่ตรงหน้า ที่ท้องของมันที่มีท่อนเนื้อสีแดงยาวที่โผล่ออกมา…ริคุที่หอบเหนื่อยก็จ้องมอง เหมือนกับครุ่นคิดแต่จริงๆเธอไม่ได้คิดอะไรทั้งหัวที่มันว่างเปล่า..ก่อนที่จะได้สติเมื่อเธอรู้สึกว่ากำลังมีอีกตัวกำลังขึ้นขี่เธอ…
“อะ….” ริคุที่เอยร้องทันทีที่รู้สึกได้ว่ากำลังมีโคโยตี้อีกตัว ขึ้นขี่เตรียมปี้เธอ…..ก่อนที่ใบหน้าของสาวน้อยจะนึกถึงคำพูดของคนที่ให้อาหารพวกมันขึ้นมา..
[b]ช่วงเนี่ยเป็นช่วงมันกำลังติดสัตว์…ฉะนั้นความหื่นของมันเนี่ยมากกว่าคนซะอีกสามารถปี้น้องได้ทั้งวัน[/b] ใบหน้าของหล่อนเริ่มซีด พร้อมกับคำพูดอีกประโยคที่ผุดขึ้น [b]ในนี้มีทั้งหมด 5 ตัว …
มี 5ตัว ช่วงติดสัตว์…. [/b]ริคุที่ถึงหน้าถอดสี เมื่อรู้ว่าเธออาจะถูกเหล่าโคโยตี้เวียนเทียนอย่างไม่จบสิ้น….
ทันทีที่คิดเธอก็ถึงกับสะดุ้งวาบกับท่อนเอ็นของมันที่เสียบเข้ามา….
“อ็าาา อาาาาาา…” เธอที่เอยร้อง ดวงตาของมันที่จ้องมองท่อนเอ็นที่ยาวแดงปลายหัวที่แหลมของโคโยตี้ 2 ตัวที่อยู่ตรงหน้า แต่คราวนี้หล่อนกำลังเริ่มที่มีอารมณ์ร่วม…
[b]ไม่….เราเป็นคนนะไม่ใช่ตัวเมียของมันซะหน่อย… [/b]หล่อนที่คิดพร้อมกับก้มหัวส่ายหน้าเพื่อจะสลัดความคิดที่ต่ำๆของตัวเองออกจากหัว ก่อนที่จะมีเสียงดังตึงพร้อมกับเงาสีดำครอบปิดบนหัวเธอ สิ่งที่ดวงตาของเธอเห็นคือขาหลังทั้ง 2 ข้างของมัน…ใช่มันขึ้นขี่ด้านหน้าของเธอด้วย….
ใบหน้าที่แดงระเรือที่ส่งเสียงครางอย่างต่อเนื่อง…กับช่วงล่างที่ถูกกระแทกโดยเผ่าพันธ์ที่ไม่ต่างจากสุนัข….เธอที่เห็นขาหลังที่มันยืนขึ้นคร่อมหัวเธอก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้น หน้าตาอันน่ารักที่แดงระเรือ ที่เงยขึ้นก็ถูไถกับท่อนเอ็นสีแดงที่มันพาดได้ตรงหน้าของเธอพอดี…..
ความรู้สึกแปลกๆที่ค่อยก่อตัวขึ้นในตัวของริคุ สายตาที่ค่อยๆหรี่ สีหน้าของหล่อนที่แดงระเรือในใจของเธอที่ค่อยๆเริ่มอยากลิ้มรสสัมผัสกับท่อนเนื้อมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่เรียวปากขยับไปหา ลิ้นเล็กๆที่ค่อยสัมผัสท่อนควยเรียวแหลมอย่างเบาๆ รสชาติอันน่าประหลาดที่ได้ลิ้มลองก็ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของเธอมากขึ้นไปอีก….
และทันทีที่หล่อนอ้าปากเข้าอมควยสีแดงอันยาวแหลม เจ้าตัวที่ถูกเจ้าหล่อนอมนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตากระเด้าควยใส่ปากของเธออย่างไม่ยั้งทันที…
“อืออออออ อือออออออ…อืออออออ….” เสียงที่เอยร้อง ดังอย่างหน้าแดงก่ำ ริมฝีปากที่ค่อยๆเริ่มมีน้ำลายไหเยิ้มท่ามกลางลำควยที่ขยับสาวเข้าออกเรียวปากของเธออย่างไม่ยั้ง…
ร่างเล็กๆของสาวน้อยผมทองที่กำลังรับควย 2 อันจาก โคโยตี้ หมาป่าปีศาจทั้งที่ปากและที่หี ร่างที่สั่นไหวเสียงที่เอยร้องระงมในลำคอ ความเสียวในกายของเธอที่พุ่งสูงจนถึงขั้นหลงและสนุกไปกับมันอย่างเต็มที่…
ก่อนที่สาวน้อยแห่งเผ่าอัลเบ็ดที่ถึงกับสะดุ้ง เมื่อเจ้าตัวที่กระทุ้งรูหีนั้นได้ผลักดันลูกหมากเข้ามาในรูสวาท…และร่างของมันที่ค่อยๆลงจากหลังของเธอและหันหลังชนกับหลังของเธอ สะโพกชนกับสะโพก..ใช่ เธออยู่ในสภาพที่ ติดเป้งนั้นเอง…
“อืออออ…อือออ…” เสียงร้องครางอย่างดังๆ ด้วยความทรมานและความเสียวลูหกหมากที่เริ่มขยายและฉีดน้ำเชื้อร้อนๆเข้าราดใส่มดลูกของเธอ…ซึ่งเธอนั้นก็มิสามารถเอยร้องได้เต็มปากเนื่องจากปากของหล่อนนั้นยังคับแน่นด้วยควยที่ยังคงกระเด้าใส่ปากอยู่…
“อือออ..อืออออ…” ริคุที่เอยคราง ก่อนที่ค่อยๆหลับตา ปล่อยให้มันเย็ดปากเธออย่างตามสบาย (จริงๆถึงเธออยากจะขัดขืนก็ทำไม่ได้หรอก) เธอที่หลับตาก็เพลิดเพลินกับความเสียวที่บันท้ายที่ติดเป้ง น้ำเชื้อที่ฉีดเข้าใส่จนร้อนฉ่าไปทั้งท้องน้อย….
ก่อนที่สาวน้อยผมทองร่าเริงจะลืมตาขึ้น เมื่อรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายที่เป็นหมาป่าปีศาจนั้นหยุดกระเด้าที่ริมฝีปาก ดวงตาที่ค่อยๆลืมก่อนจะเบิกกว้างอย่างตกใจ….ใช่มันหยุดกระเด้าปากของเธอแล้ว?….กระเถิบจากส่วนของท่อนเนื้อที่เธอคาบอยู่ไปไม่กี่เซนฯ….สาวน้อยที่อึ้งเมื่อเห็นลูกหมากของมันที่เท่ากำปั้น และค่อยๆขยายให้เธอเห็น…
“อืออออออออออ….” หล่อนที่มั่วแต่อึ้งก็เอยร้อนอย่างตกใจ เมื่อสายน้ำอุ่นๆถูกฉีดออกมาจากควยของมัน…น้ำ
กามที่จำนวนมากและพุ่งแรงจนทำให้เธอที่ไม่ทันรับถึงกับสำลัก…น้ำควยที่ทั้งร้อนและคาว….
“แหวะ แค่กๆๆ…” ริคุที่ถึงกับสำลัก พร้อมกับสะบัดหน้าผละออกจากท่อนเนื้อ ก่อนจะไอสำลักคายเอาน้ำเชื้อพวกนั้นออกมา สภาพใบหน้าของสาวน้อยที่ดูไม่จืดเนื่องจากนำควยนั้นทะลักออกรูจมูกจนเลอะไปหมด..
ดวงตาของหล่อนที่เหลือบมองท่อนเนื้อที่ผละออกจากปากของหล่อนยังคงพ่นน้ำเชื้อลงที่พื้นอย่างนองไปหมด ภาพตรงหน้าที่ทำให้รู้สึกอย่างบอกไม่ถูก หล่อนที่มองก็กลืนน้ำลายอย่างยากเย็นแถมต้องทนต่อความเสียวที่เจ้าตัวที่เย็ดหีและติดเป้งที่มันกระหน่ำน้ำควยใส่ท้อง..
“อืออ อ็าาาาาา….” เสียงที่เอยร้องคราง ใบหน้าที่เงยขึ้น และสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเธอนั้น คือเหล่าโคโยตี้ ที่ยืนรอคิวผสมพันธ์ กับเธอ สายตาที่มองอย่างอ่อนใจ กับชะตากรรมของตนเอง..
“ริคุ…นี่เธอคงไม่…” ยูนะที่เอยถามด้วยเสียงอย่างสงสารเพื่อนของเธออย่างจับใจ หลังจากฟังเรื่องเล่าของเพื่อนสาว ซึ่งผู้ที่ถูกถามก็ก้มหน้าเอยตอบ อย่างช้าๆ
“อือ….ใช่แล้ว ยูฟี่ ชั้นถูกมันผสมพันธ์จนครบทุกตัว และอยู่ในกรงนั้นถึง 3 วันเชียวนะ” คำกล่าวที่ทำให้คนฟังถึงกับอึ้ง สีหน้าของคนที่เล่า ก็ฉายแววแห่งความขมขืนออกมาอย่างเห็นได้ชัด ใช่มันทำให้อีกฝ่ายสงสารไม่น้อย…
“ริคุ ” ยูนะ สาวผมดำสั้นที่เอยเรียกชื่อของเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงที่สงสารอย่างจับใจ…
โดยที่ยูนะ นั้นหารู้ไม่ว่า ในช่วงเวลา ที่ริคุ อยู่ในกรง 3 วันนั้นยังมีเรื่องที่น่าอดสูที่ไม่สามารถเล่าออกมาได้อีก..
อดสูไม่แพ้กับการเป็นเมียของหมาป่าปีศาจพวกนี้….เลย เพราะ 3 วันที่เธออยู่ในกรงนั้น เธอได้ทานอาหารเพียงแค่วันละมื้อเท่านั้น…
แน่นอนว่ามันไม่เพียงพอต่อความหิวโหยที่เกิดจากการเหนื่อยล้าจากการโดนผสมพันธ์ ที่โดนเกือบทั้งวัน….
และสิ่งที่เธอ ทานเพื่อดับประทั้งความหิวโหยของ ตัวเอง คือ น้ำกามของพวกมัน น้ำกามที่ได้จากการขึ้นขี่เข้าที่ใบหน้าที่พวกมันต้องการให้เธอใช้ปากกระทำแก่พวกมัน…
น้ำกามที่มีปริมาณครั้งละ 1- 2 ลิตร ที่เพียงพอต่อการดับความหิวโหยได้ ถึงแม้รสชาติจะแสนคาวและแย่ชวนแหวะ แต่เธอก็ต้องจำใจทาน ซึ่งเป็นครั้งแรกที่เธอเข้าใจความหมายของคำว่า ‘กินเพื่ออยู่’
มันเป็นความอดสูที่แสนปวดร้าวรองมาจากการถูกเหล่าสุนัขปีศาจพวกนี้ปี๊ ซึ่งนั้นเป็นผลทำให้ ริคุ สาวน้อยผู้ร่าเริงถึงกับขรึมไปทันที….และเธอก็ไม่อยากเล่าเลยว่า ผลของการถูกขัง 3 นั้นเป็นไปตามที่มันต้องการคือเธอท้อง
“ริคุ เป็นอะไรรึเปล่า..” เสียงของยูนะที่เอย เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวของเธอนั้นนิ่งเงียบอย่างมีท่าทีผิดปกติ คำทักที่ทำให้สติพร้อมกับคำตอบที่เอยอย่างปฏิเสธ
“มะ ไม่เป็นอะไร ก็แค่ นึกถึงเรื่องแย่ๆ นะ ” คำตอบยิ่งทำให้ผู้ถามมีสีหน้าที่รู้สึกไม่ดี และแย่ตามในทันที
“ขอโทษนะ เพราะความอยากรู้แท้ๆ ถึงทำให้เธอนึกเรื่องแย่ๆ ”
“มะ ไม่ใช่แบบนั้นนะ ยูฟี่ มันไม่เกี่ยวกับเธอหรอก….” ริคุ ที่เอยและหันหน้าหนี ใช่มันมีเหตุผลมากมาย ที่ทำให้เธอรู้สึกแบบนี้ แต่ส่วนหนึ่งก็มาจากคำถามของเพื่อนสาวด้วยเช่นกัน แต่ไม่ใช่ทั้งหมดที่ทำให้เธอรู้สึกแบบนี้…
“ริคุ..” ยูนะที่เอยเรียกอย่างน้ำเสียงที่สงสาร ก่อนที่เสียงประตูห้องขังนั้นจะถูกเปิด พร้อมกับร่างของชาย 2 คนที่เดินเข้ามา ซึ่งสายตาของทั้ง 2 ก็จับต้องไปยังที่หญิงสาวแปลกหน้าที่ไม่ได้อยู่ในห้องนี้ นั้นก็คือ ยูนะ…
“ไม่ต้องมองชั้นแบบนั้น ชั้นขออนุญาตินายท่านแล้วเรื่องที่มาที่นี้นะ..” ยูนะที่เอยบอกก่อน กันไม่ให้มันคิดว่าเธอนั้นมาที่นี้ด้วยตัวเอง…คำกล่าวของมันที่ทำให้ 1 ใน 2 นึกอะไรได้ และก็เอยขึ้น..
“โฮ่ ใช่ มึงได้บอกนายท่านแล้ว..แถมยังต้องยอมแหกหีโดนควยของเพื่อนๆกูอีก 10 ควยเพื่อแลกกับการจะได้มาที่นี้ อีกด้วย..” คำกล่าวของ ชาย 1 ใน 2ที่เอยขึ้นซึ่งนั้นทำให้ยูนะนิ่งเงียบ..ขณะที่ริคุนั้นที่ได้ยินก็ตกใจไม่น้อย…
“จะ จริงเหรอยูฟี่…” ริคุที่เอยถามอย่างหน้าตาตื่น ซึ่งยูนะก็หันไปมองและยิ้มอย่างฝืนๆ..
“อืออ…ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้มันยังน้อยไปหากเทียบกับที่เธอโดนนะ ริคุ..” คำกล่าวของเพื่อนสาวที่ทำให้ริคุถึงกับน้ำตาคลอ ก่อนที่ ชาย 1ใน 2นั้นเอยทำลายบรรยากาศนั้นเสียหมด…
“ขอโทษนะ ถ้าพวกกูขัดจังหวะซึ้งของพวกมึง แต่ เอ้านี่..อาหาร..” ชายคนนั้นเอยพร้อมกับวางชามข้าวลงกับพื้น ท่ามกลางสายตาของยูนะที่มองชามข้าวอย่างอึ้งๆ ชามข้าวหมาที่สลักชื่อ ของริคุ ไว้ที่ข้างชาม แถมในชามนั้นมีอาหารสุนัขอัดเม็ดที่ราดด้วยน้ำกามสีขาวขุ่นอย่างแทบเออล้น…
ริคุที่หันไปมองยูนะเล็กน้อยก่อนที่จะหันร่างขยับคลานไปยังชามอาหารของตน และก้มลงทาน อย่างมิเอยกล่าวอะไร ซึ่งนั้นทำให้ยูนะถึงกับตกใจอีกครา…
“ริคุ!!” เธออุทานเมื่อเห็นเพื่อนสาวของเธอก้มลงทานอย่างไม่มีท่าทีที่ขัดขืนหรือเอยออดครวญแต่อย่างใด..
“ไม่ต้องแปลกใจอีดอก นั้นนะ คืออาหารที่เพื่อนมึงทานมาตลอด 2 เดือนที่อยู่ที่นี้…ฉะนั้นมันถึงได้ไม่แสดงท่าทางใดๆไงละ” เสียงที่เอยบอกของ ชาย 1ใน 2 ที่ทำให้ยูนะหันมามองพวกมันด้วยท่าทีที่แค้นๆ…
ก่อนที่หล่อนจะต้องชะงักเมื่อพวกมันได้เอยขึ้นว่า
“ไม่ต้องห่วงมีของเธอด้วย เพราะจากนี้เป็นต้นไปเธอต้องทานอาหารแบบเดียวกับเพื่อนของเธอ..” มันที่เอยพร้อมกับวางชามอาหารของยูนะ ลงตรงหน้าของเธอทันที ชามข้าวหมาที่สลักชื่อของเธอ และสิ่งที่อยู่ในชามนั้นช่างไม่ผิดเพี้ยนจากของริคุแม้แต่น้อย…
ดวงตาที่จ้องมองสิ่งที่อยู่ในอาหาร อย่างรู้สึกสะอิดสะเอียด จนแทบอยากอาเจียน กับกลิ่นคาวน้ำควยที่คละคลุ้งแตะจมูกของเธอ ใบหน้าที่ค่อยๆหันมาชำเลืองมองดู ริคุ เพื่อนสาวที่ก้มลงทาน อย่างไม่แสดงท่าทีใดๆ ใช่นั้นทำให้ยูนะที่มอง ก่อนจะ กลั้นใจก้มลงทานอาหารนั้นตามเพื่อนของเธอ…
รสชาติที่ได้ทานเข้าไปหลังจากที่กินคำแรกต้องบอกเลยว่าห่วยแตก…ใช่เดิมอาหารที่อยู่ในชามก็เป็นอาหารหมาอยู่แล้วนี่ยังเพิ่มน้ำควยเข้าไปอีก ถึงจะรู้สึกไม่อร่อยและรู้สึกแย่ก็ตาม ยูนะก็ยังจำใจทานมันโดยมิเอยบ่นใดๆ..
ก่อนที่หล่อนจะตกใจอีกครั้ง เมื่อริคุ เพื่อนสาวของเธอที่รับประทานอาหารในชามนั้นเสร็จ ก็แหงกหน้าขึ้นและอ้าปาก รองรับน้ำที่ได้จากผู้คุม อีกคน แต่น้ำที่ได้ นั้นหาได้เป็นน้ำธรรมดาไม่ แต่กลับเป็นเยี่ยวของผู้คุมคนนั้น…
“อยากจะทานน้ำกะเค้าด้วยมัยละ…” คำถามที่เอยขึ้นที่ทำให้เธอนั้นหันกลับมามองผู้คุมที่อยู่ตรงหน้า…ที่บัดนี้มันได้ควักของมันนั้นไว้รอเธออยู่แล้ว ใช่อีกฝ่ายที่เอยถามนั้นก็แสยะยิ้ม ขณะที่ยูนะมองมันก็ก่ำหมัดอย่างแน่นขนัด ก่อนจะจำใจเอยตอบ….
“ค… ค่ะ….” เธอเอยพร้อมกับอ้าปากและแหงกหน้าขึ้น พร้อมกับสะดุ้งอย่างเล็กน้อย เมื่อ สายธารสีเหลืองร้อนๆลงกระทบลงภายในปากของเธอ มือไม้ที่ก่ำแน่น ดวงตาที่หลับด้วยความก่ำกลืน ….ฝืนทนยอมดื่มทานน้ำนั้น
โดยที่ภายในหัวของเธอยามนี้เริ่มคิดตัดสินใจ ที่จะใช้วิธีที่เสี่ยงๆที่เธอนั้นไม่อยากใช้นั้น ขึ้นมาคิดอีกรอบ…
ใช่.......เธอจะหนีออกไปโดยมิรอความช่วยเหลืออีกต่อไปแล้ว…
ขอบคุณมากครับ ที่นำมาแบ่งปัน
ตอบลบเยี่ยม....จินตนาการสุดล้ำ เสียวแบบแปลกๆ!..รออ่านตอนต่อไป ขอบคุณมาก!
ตอบลบ