คิดว่าคงมี คง งง แหละว่า ทำไม เข้ามาอ่านวันนี้ ชื่อเรื่องเปลี่ยนไปแล้ว? จาก (2012) เป็น (2014) เกิดจากความว่าง ความตันในการปั่นเรื่องใหม่ และ บวกกับเรื่องนี้ โพสไปก็แอบอ่านไป...นิสัยเดิมกำเริบเลยจับมาเกลาใหม่ ทั้งๆที่เพิ่งเกลาไปเมื่อ ปี 2012 ครั้งนี้เกลามากหน่อยและคงเกลาเป็นรอบสุดท้าย ก็เลยเข้าแก้ไข ลงแบบอันล่าสุด ซะเลย....แต่ความยาวไม่ได้เพิ่มไปจากฉบับเดิมเลย ไม่เหมือน แก๊งสาวซิ่งที่วางแผน ทั้งแก้ไข และขยายตอนเพิ่ม...
ป.ล.เรื่องนี้มีการโอเวอร์ครอสกับอีกเรื่อง...
***************************************************************
ตอนที่ 6
การกระทำของนิว ในตอนท้ายของตอนที่แล้ว นั้นก็เป็นอะไรที่ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ก่อนที่ผมจะหาเหตุผลถึงการกระทำของน้องสาวผมนั้น ผมกลับรู้สึกผิดรู้สึกแย่ ที่ปล่อยให้อารมณ์ของตนเอง ครอบงำ จนเป็นเหตุทำให้ น้องสาวผมรู้เข้าจนได้ ว่าผมได้รู้เรื่องอันเลวร้ายของเธอแล้ว....
ทั้งๆนั้นเป็นสิ่งที่รุ่นพี่ ผมก็ย้ำเอาไว้ ว่า “อย่าเพิ่งให้น้องสาวของผมรู้” ไว้ค่อยมารู้หลังจากทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจะดีกว่า...แน่นอนว่าพอเรื่องมันเป็นแบบนั้น ผมก็ได้แต่ต้องโทรไปหาคำปรึกษาพี่วิรัตน์ รุ่นพี่คนดั่งกล่าวนั้น แน่นอนครับ พอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นก็ไม่วายที่จะโดนรุ่นพี่ต่อว่ามา...
ก่อนที่รุ่นพี่จะตั้งข้อสังเกตถึงการกระทำของนิว โดยที่เค้าก็อนุมานว่า ที่เธอต่อว่า และไม่อยากให้ผมยุ่ง อาจจะเพราะหวังดีเพราะอาจจะกลัวผมทำอะไรบ้าๆก็ได้ ซึ่งการตั้งข้อสังเกตนี้ ก็น่าคิดดู ก่อนที่รุ่นพี่ผมจะตั้งสมมติฐานที่น่าเป็นห่วงและน่ากลัว...ซึ่งเค้าก็บอกว่า กลัวน้องสาวผมจะตัดสินใจยุติปัญหานี้ด้วยตัวเอง ตามที่หล่อนพูดไว้กับผม...
ถึงแม้มันจะเป็นสมมติฐาน และส่วนตัวผม ก็ไม่เชื่อว่า นิวจะกล้าขนาดนั้น แต่ก็ไม่ได้มั่นใจ ถึง 100% ว่าหล่อนคงไม่กล้าทำแบบนั้นก็ตาม...แต่ใช่ว่ามันจะไม่มีโอกาสจะเป็นแบบนั้น พอดูจากพฤติกรรมของหล่อนแล้ว...
พี่วิรัตน์ รุ่นพี่ผม เลยบอกกับผมว่า ให้จับตาดูการเคลื่อนไหวของ น้องสาวผมหน่อย ซึ่งเค้าก็จะส่งคนไปช่วยอีกแรงหนึ่ง คนที่ว่า คงหมายถึง สาวน้อย คนนั้นแน่ๆ...แต่ขนาดผมจับตาดูอย่างดีแล้วแท้ๆ ไม่วายที่ นิว จะเล็ตลอดออกไป และดูเหมือนว่าเธอจะนัดเจ้าพวกนั้นไว้ด้วย (โชคดีที่ตอนที่เธอทำได้ สาวน้อยของรุ่นพี่ผมช่วยจับตาดูอีกชั้นไว้..)
ไม่นาน....สาวน้อยคนรู้จักของรุ่นพี่ผมก็ได้ติดต่อมาบอกทั้งผมและรุ่นพี่ว่า เธอได้ไปยังโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง..แถมเธอบอกว่า ท่าทีของน้องสาวผมก็ดูแปลกๆอีกด้วย แน่นอนว่ามันทำให้ผมรีบตามไปสมทบด้วยจิตใจที่กระวนกระวายไม่น้อย
“ไม่ต้องห่วงหรอก แอค น้องสาวนาย
ไม่มีทางได้ทำอะไรบ้าๆ และไม่มีทางที่จะถูกพวกมันทำอะไรอีกแน่นอน..” รุ่นพี่ผม ที่เดินทางไปสมทบพร้อมกับผมนั้น เอ่ยปลอบ ผมที่กำลังกระวนกระวายอยู่นั้น ซึ่งผมก็ได้แต่ภาวนาตามที่รุ่นพี่ว่า เพราะลองมาคิดดูดีๆ 2-3 วันมาที่ผ่านมานั้น นิวก็มีท่าทีแปลกๆ จริงๆ…
“จะได้ผลรึเปล่านะ...ไม่สิ..มันต้องได้ผล ทั้งนี้ก็เพื่อไม่ให้พี่ชายมาข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้..” เธอเอ่ยพึมพำ
และยืนอยู่หน้าโรงแรมที่เธอได้นัดพวกชั่วนั้นไว้..ซึ่งเธอก็เอ่ยพึมพำพร้อมกับจับกระเป๋าของตนเองอย่างแน่น
โดยที่ภายในกระเป๋าใบนั้นก็มีของอันตรายอยู่...
ของที่ เธอกะจะใช้เพื่อยุติปัญหาทุกอย่าง ถึงแม้มันอาจจะทำให้เธอหมดอนาคตและติดคุกก็ตาม และบางที ถ้าพลาดเธอก็อาจจะตายเพราะของที่เธอเตรียมมาด้วยก็ได้..ระหว่างที่เธอครุ่นคิดและหมายตัดสินใจในขั้นสุดท้ายนั้น…
“ถ้าไม่อยากเข้า..ก็ไม่ต้องเข้าค่ะ เดี๋ยวชั้นจะเป็นคนเข้าไปแทนคุณเองตกลงมัยค่ะ..” เสียงของหญิงสาวที่เอ่ยขึ้นจากทางด้านหลัง ที่ทำให้นิวถึงกับสะดุ้งและต้องหันกลับไปมอง ก่อนจะพบกับสาวผมสั้นที่สวมหมวกและเสื้อผ้าที่ทะมัดทะแมนที่เป็นผู้เอ่ยกล่าวกับเธอนั้น ก็ยิ้มหวานให้....
“ไม่ต้อง งง ค่ะ ชั้นเป็นคนที่พี่ชายของคุณส่งมาช่วยคุณค่ะ....คุณนะรออยู่ตรงนี้นะ อีกเดี๋ยวพี่ชายคุณก็คงมาแล้ว
ส่วนพวกสารเลวข้างใน เดี๋ยวชั้นจะจัดการให้เองค่ะ..ไม่ทราบว่าพวกมันอยู่ห้องไหนค่ะ?..” สาวน้อยคนนั้นที่เอ่ยกล่าวต่อ และเอ่ยถาม โดยที่นิวที่อึ้งๆ งงๆ นั้นก็เอ่ยไม่ถูก ได้แต่เอ่ยตอบ ในสิ่งที่สาวน้อยคนนั้นต้องการเท่านั้นเอง...
“ไอ้แบงค์ สรุปว่ามึงหาตัวการที่ทำร้ายมึงซะยับ เจอรึยังวะ..” เสียงของพวกพ้องที่อยู่ในห้องพักซึ่ง รอของเล่นเดินทางมานั้นก็เอ่ยปากถามหัวโจกที่ใบหน้านั้นยังคงปูดบวม แถมหน้าตาและศีรษะก็เต็มไปด้วยบาดแผลนิดๆหน่อยๆ ราวกับหน้าถูกจับไปกระแทกกับกระจกก็ไม่ป่าน..โดยรวมต้องเรียกว่าหน้าตายับเยินเลยละ..
“ยัง แต่อยากให้กูรู้นะว่าอีดอกนั้นเป็นใคร และใครส่งมันมากูจะเล่นงานมันคืนเป็นร้อยเท่าแน่..” นายแบงค์ที่เอ่ยปากกร้าว ซึ่งนั้นทำให้พวกพ้องของมันที่อยู่ในห้องนั้นเกือบ 7 คนนั้นหัวเราะ..และเอ่ยถามเชิงแซว...
“แต่ขนาดเจ็บแบบนี้ยังเสือกนัดพวกกูมาสนุกกับอีนิวได้นะ มึง”
“ไม่ได้เป็นคนนัดเว้ย..อีกระหรี่นั้นเป็นคนนัดเองต่างหาก
สงสัยแม่งคงเงี่ยนอยากโดนควย....”
“ ก็คงใช่มัง
ก็ตั้งแต่มึงบังคับมันให้เย็ดกะหมา ก็ยังไม่เคยนัดมันมาเย็ดอีกเลยนี่นะ..”
“แล้วถ้าเกิดมัน ติดใจควยหมา มากกว่า
ควยพวกเราจะทำไงดีวะ..” ชายอีกคนที่เอ่ยกล่าวเสริมอย่างติดตลก
ซึ่งก็ทำให้พวกพ้องคนอื่นหัวเราะ ก่อนจะมี 1 ในนั้นเอ่ยตอบ..
“ถ้าเป็นงั้นก็คงจัดหาหมา มาให้มันเย็ดละมัง ฮะๆ...” ก่อนที่พวกพ้องอีกคนจะวกไปถามถึงเรื่องที่คุยในตอนแรกนั้น
“ไอ้แบงค์แล้ว มึงว่าเป็นใครวะ ที่ส่งผู้หญิงคนนั้นมาทำร้ายมึงนะ อีนิวรึเปล่าวะ ”
“คงไม่ใช่อีนิวหรอก ถ้าใช่มันจะนัดพวกเรามาเย็ดมันทำไมละวะ..” ไอ้แบงค์ที่เอ่ยตอบ อย่างมีเหตุผล ใช่
เพราะถ้าเป็นฝีมือ นิว เธอก็ไม่มีความจำเป็นที่จะ นัด พวกเขามาเย็ด
เนื่องจากสาวน้อยที่จัดการนายแบงค์ ได้ เอาพวกรูปถ่าย คลิปทั้งหมดไปด้วยนั้นเอง..ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้น ก็น่าจะโทรมา ขู่ ไม่ให้เค้า
มาทำอะไรเธอ หากทำจะแจ้งความ...เหมือนกับครั้งที่แล้ว ที่เธอได้ทำแบบนั้น...
“งั้นถ้าไม่ใช่แล้วฝีมือใครวะ...” พวกพ้องของนายแบงค์ที่เอ่ยต่อด้วยความสงสัย ซึ่งนายแบงค์ก็เอ่ยตอบกลับ
“ห่า ถ้ากูรู้ ว่าเป็นใคร ป่านนี้คงตามไปจัดการถึงบ้านของอีดอกนั้นแล้วละ ”คำกล่าวของนายแบงค์ก็ทำให้พวกพ้องหัวเราะเล็กน้อย ก่อนที่เสียงเคาะประตูนั้นจะดังขึ้น ..
“มาแล้ว อีหีสั่งได้ของพวกเรามาแล้วเว้ย..” เสียงของพวกมัน 1 ในนั้นที่เอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินไปเปิดประตู ร่างของสาวร่างบางที่ค่อยก้าวเท้าเดินเข้ามา ซึ่งพอหล่อนเข้ามาในห้องจนถึงตรงกลางห้องนั้น เหล่าชายทั้ง 8 คนต่างมองหล่อนด้วยความสงสัย เพราะจากรูปร่าง ส่วนสูงและท่าทางนั้น เหมือนจะไม่ใช่คนที่พวกมันเรียกมา...
“อืมม นอกจาก จะเรียกหญิงสาวมาโทรมแล้ว
ยังเสพยาด้วยรึนี่..” เธอที่เอ่ยขึ้นหลังชำเลืองมองเห็นอุปกรณ์เสพยาจำพวกยาไอซ์ เรียงรายอยู่...
“แต่แบบนี้ก็ดี จะได้โดนหลายๆกระทงหน่อย..” เธอเอ่ยกล่าวต่อ ก่อนที่เหล่าชายหนุ่มในห้องจะเอ่ยอย่างแน่ใจแล้วว่าหล่อนนั้นไม่ใช่คนที่มันเรียกมานั้น..
“มึงไม่ใช่อีนิวนี่ มึงเป็นใคร..” พวกมันคนหนึ่งที่เอ่ยขึ้น ท่ามกลางรอยยิ้มที่ค่อยๆแสยะออก มือไม้ที่ถอดหมวกที่สวมใส่อยู่นั้นออก...
“ ว่าที่ตำรวจหญิงนะ..” เธอเอ่ยตอบพร้อมกับสายตาที่จ้องมองเหล่าชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว ซึ่งทันทีที่เหล่าชายหนุ่มนั้นเห็นหน้าของเธออย่างชัดๆนั้น คนที่มีปฏิกิริยามากกว่าใครนั้นก็คือนายแบงค์นั้นเอง..
เนื่องจากหญิงสาวตรงหน้านั้น
คือคนเดียวกับที่ซัดมันจนน่วมเมื่อราวๆ 3-4 วันก่อน...
“แต่ไม่ต้องห่วงนะ อีกไม่นาน ตำรวจจริงๆก็จะมาถึงแล้ว ขอแนะนำว่าพวกนายควรยอมมอบตัวแต่โดยดีดีกว่า ” เธอที่เอ่ยกล่าวต่อ แต่ท่าทางของชายทั้ง 7 คนนั้น(ไม่รวมนายแบงค์) ต่างมีท่าทีเหมือนไม่ฟัง ไม่ยอมรับข้อเสนอของเธอซะเลย แถมมีท่าทีจะจัดการกับเธออีกต่างหาก...
“เฮ้อ ว่าแล้วว่า ต้องพูดกับพวกเดรัจฉานนี้ไม่รู้เรื่อง เฮ้อ
เอาเถอะ..” เธอเอ่ยอย่างท่าทีสบายๆอย่างไม่เกรงกลัวๆทั้งที่เธอเป็นหญิงสาวเพียงคนเดียว ขณะอีกฝ่ายมีตั้ง 7 คนแบบนั้น....
.
.
.
.
“นิว...” ผมที่มาถึงนั้น ก็เอ่ยปากเรียก น้องสาวของผมที่ยืน ด้วยท่าทีสับส่ายไปมา...
“พะ พี่ชาย...คนที่พี่ชายส่งมา เค้าเข้าไปแล้ว ไปหาพวกนั้นคนเดียวด้วย ..นิว กะ กลัวว่า เออ รีบไปช่วยเธอก่อนเถอะค่ะ..” นิวที่หันมาหาผมพร้อมกับเอ่ยด้วยท่าทีที่ร้อนรน และตะกุกตะกัก เล็กน้อย แต่ก็พอเข้าใจ ถึงสิ่งที่เธอต้องการจะบอก แน่นอนว่าพอผมได้ยินแบบนั้นก็เป็นห่วงสาวน้อยคนนั้นเหมือนกัน แต่รุ่นพี่ของผมสิ กลับไม่มีท่าทีเป็นห่วงเธอเลย...
“ท่าทางดูเหมือนพี่วิ จะไม่ห่วงน้องดาเลยนะครับ..” ผมเอ่ยถามขึ้น เมื่อทางรุ่นพี่ของผมนั้นไม่มีท่าทีเป็นห่วงหญิงสาว
คนรู้จักของตัวเองเลย ซึ่งผมถามเขา ขณะมุ่งหน้าไปยังห้องพักนั้น….
“เป็นห่วงก็เป็นห่วงนะ แต่พี่เป็นห่วง
เจ้าพวกกระทำระยำกับน้องสาวนายมากกว่า? ” คำกล่าวตอบของรุ่นพี่ผมนั้นก็ทำให้ผม งง ไปเล็กน้อย และก่อนที่จะไปถึงยังห้องแห่งนั้นก็มีเสียงร้องลั่นของชายคนหนึ่งพร้อมกับกระโจนออกมาจากห้องด้วยท่าทีเสมือนหนีตายก็ไม่ป่านนัก...
“หวาาาา...” ชายคนดั่งกล่าวที่ออกมาจากห้องนั้น ก็คือ
นายแบงค์นั้นเอง (อย่าลืมสิครับ
ที่ผมรู้จักหน้าหมอนี้เพราะข้อมูลที่น้องดาเอามาให้ไงครับ) และการโผล่พรวดของนายแบงค์
นั้นก็ทำให้พวกผมทั้ง 3 ชะงักเล็กน้อยเหมือนกัน
ซึ่งพวกผมก็เกือบจะถึงห้องดั่งกล่าวอยู่แล้ว....
นายแบงค์ที่กระโจนออกมานั้นพอเห็นพวกผม ที่มีนิวตามมาด้วยนั้น มันก็ตาโต ชี้นิวไปยังที่เธอทันที...
“ทะ...ที่แท้ ก็ฝีมือมึงนี่เองเรอะอีนิว คราวก่อน ไม่เข็ดใช่มัย ได้ ถ้ากูรอดไปได้ละก็ งานนี้มึงได้โดนหนักแน่...กูจะ..”นายแบงค์ที่เอ่ยกล่าวพร้อมกับชี้หน้าใส่น้องสาวผมด้วยวาจาที่อาฆาตมาดร้าย ซึ่งไม่รู้ว่ามันรู้มัย? ว่าผมเป็นใคร? แน่นอนว่าผมไม่รอให้มันพูดจบ เดินตรงเข้าไปต่อยมันอย่างเต็มเหนี่ยว...
ตูมมมมม...เสียงหมัดของผมที่สอยเข้าใบหน้าของมันอย่างจัง...
“กูต่างหากที่จะต้องพูดคำนั้น นี่ยังน้อยไปนะ สำหรับสิ่งที่มึงทำกับน้องของกูนะ..” ผมที่เอ่ยกร้าว ห้าว ด้วยอารมณ์ที่ครุ่นกรุ่นขึ้นมา พอเห็นมันกร่างชี้หน้าอาฆาตน้องผมแบบนี้ ซึ่งนายแบงค์ก็นอนแน่นิ่งอย่างไม่ไหวติง แค่หมัดเดียวก็ร่วงเลยแฮะ
ครั้นพอเหลือบหันไปมองทาง นิว น้องสาวของผมนั้น ดูเธอดีใจและยิ้มอย่างสะใจและถูกใจกับการกระทำของผมไม่น้อย ก่อนที่พวกเราจะรีบเข้าไปยังห้องพักนั้น และสิ่งที่เราเห็นนั้น คือร่างของสาวน้อยผมสั้น ที่กำลัง หวดเตะก้านคอใส่ชายคนหนึ่ง ซึ่งเป็น 1 ในพวกพ้องของนายแบงค์อย่างเต็มเหนี่ยว เล่นเอาอีกฝ่ายสะบัดตัวหมุนล้มลงกับพื้นอย่างแน่นิ่งไป (แค่เห็นก็เสียวแล้ว คงเจ็บไม่น้อย..)
โดยที่พื้นนั้นก็มีร่างของชาย อีก 6 คนนั้นนอนหมอบอยู่...ซึ่งผมเองก็มองภาพตรงหน้า อย่างไม่อยากเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อว่า เธอนั้นสามารถล้มผู้ชาย ทั้ง 7คนได้... แต่ถึงจะจัดการได้ แต่สภาพห้องนั้นเรียกว่าเละเลยครับ แบบวินาศสันตะโร่เอามากๆเลยละ...
“อ้าว มากันแล้วเหรอ?..” เธอเอ่ยพร้อมกับเช็ดเหงื่อเสยผมเล็กน้อย ซึ่งสภาพของหล่อนนั้นก็ใช่ว่าจะไม่มีบาดแผลครับ ใช่มีเหมือนกัน รอยฟกช้ำที่แก้ม เสื้อผ้าที่หลุดลุ่ย ขาด นิดๆ หน่อยๆ จากการเข้าปะทะ...
“อืออ...ว่าแต่เรานะไม่เป็นไรใช่มัย” รุ่นพี่ผมที่เอ่ยปากถามและเดินเข้าไปหาหล่อนอย่างเป็นห่วง ส่วนผมก็มองเหล่าพวกพ้องของนายแบงค์ที่นอนหมอบ และแน่นอนว่าในเวลานั้นผมก็พอเข้าใจคำกล่าวเมื่อครู่ของรุ่นพี่ผมแล้ว ที่ว่าเป็นห่วงพวกนี้มากกว่าเจ้าหล่อน...ก็ท่าทางแต่ละคนโดนหล่อนจัดหนัก จนสิ้นสติ ไม่รู้ที่สิ้นสติไปกันนี่ โดนมือ หรือ เท้า กันนะ....
“แอค นายพาน้องนายกลับไปก่อนได้เลยนะ เดี๋ยวที่เหลือ ทางพี่จะจัดการให้เอง...” รุ่นพี่ของผมนั้นได้เอ่ยขึ้น..หลังจากสำรวจตรวจสอบพบว่า พวกของนายแบงค์นั้นแน่นิ่งจนหมดนั้น...
“ครับพี่...” ผมเอ่ยตอบรับคำ...พร้อมกับพา นิว น้องสาวผม กลับไปยังที่บ้าน...ซึ่งตลอดทางที่ขับรถกลับไปที่บ้านนั้น
นิวก็ไม่เอ่ยพูดจาใดๆ....จนกระทั้งถึงที่บ้านนั้นแหละครับ...
“อาบน้ำและพักผ่อนซะนะ บางทีเราอาจจะต้องออกไปให้ปากคำอีก...” ผมเอ่ยบอกกับน้องผม อย่างพอรู้กำหนดการแบบคราวๆจากรุ่นพี่ของผม และพอผมเอ่ยเสร็จ ก็หมายจะเดินไปหาอะไรดื่ม นิวที่ยืนนิ่งนั้นก็เอ่ยขึ้นมาว่า...
“พี่ค่ะ...ขอบคุณมากค่ะ...” คำกล่าวที่ค่อยๆเอ่ยนั้นก็ทำให้ผมหันกลับมามองเธอ
ก่อนจะถอนหายใจและยิ้มใส่ ซึ่งพอเธอพอเอ่ยจบ ก็ขึ้นไปบนบ้านเพื่อทำตามที่ผมบอก
ปล่อยให้ผมเอ่ยรำพึงคนเดียว...
“จะขอบคุณทำไม..ก็.มันเป็นหน้าที่ของคนเป็นพี่ชายอยู่แล้วนะ...” ผมเอ่ยบ่นคนเดียว แน่นอนว่า ผมเองก็คงต้องพักผ่อนด้วย เพราะผมมีหน้าที่ต้องไปเป็นเพื่อนเธอนี่นะ.....ถึงแม้ตัวของผมออกจะมีคำถามอยู่มากมาย แต่ก็ไม่คิดจะคาดคั่น ถามเธอเอาวันนี้หรอก เอาไว้สักแป๊บค่อยถามดีกว่า หรือ ไม่ก็รอฟังตอนที่เธอให้การไปด้วยก็ได้...
แค่ตอนนี้
น้องสาวผมหลุดจากขุมนรกนั้นได้ก็พอใจแล้วละ....
และขณะที่ผมนอนพักอยู่ในห้องของผม อย่างครุ่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ก่อนที่ประตูของผมจะค่อยๆถูกเปิดออก โดยผู้ที่เข้ามาหาผมนั้นก็ คือ นิวที่อยู่ในชุดอยู่บ้าน ซึ่งเธอก็เข้ามาพร้อมกับ ของหลายอย่าง มีกล่องใบหนึ่ง และกระเป๋าถือ ที่เธอ ถือตอนไปหานายแบงค์เมื่อครู่นี้ด้วย…
ผมมองการเดินเข้ามาของเธอ...และนิวก็ได้วางของพวกนั้นยังโต๊ะคอมของผม
ก่อนจะหันมาเอ่ยกับผมว่า...
“อยากจะฟังเรื่องของนิวมัยละค่ะ...” มันเป็นถ้อยคำที่ผมไม่คาดคิด
ใช่อย่างน้อยก็ไม่คาดคิดว่าเธอจะเดินมาเอ่ยเล่าทุกอย่างให้ผมฟังเองในวันนี้....ผมที่ทำท่าทีแปลกใจและตกใจนิดๆกับการตัดสินใจของเธอ
แต่ในเมื่อเธออยากจะเล่า ผมก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับอย่างโดยดี...
และนั้นก็ทำให้เธอขยับกายเดินขึ้นมาบนเตียงและนั่งอยู่ตรงหน้าอย่างหันหลังให้ เหมือนให้ผมสวมกอดเธอไปด้วย...
“พี่ค่ะ นิวขอโทษนะ...ที่วันนั้นพูดจากับพี่ชายไม่ดีนะ...” เธอที่ลงนั่งนั้นก็นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนจะเอ่ยขึ้น ซึ่งสิ่งที่เอ่ยก็มิใช่เรื่องของเธอ
หากเป็นคำขอโทษที่เอ่ยรุนแรงกับผมในคืนนั้น...
“ที่เอ่ยแบบนั้น
เพราะไม่อยากให้พี่ชายมายุ่ง คำพูดของพี่ชายมันทำให้นิวกลัว
กลัวว่าพี่ชายจะทำอะไรบ้าๆ จนนิวต้องเสียพี่ชายไป ซึ่งนิวไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น..” เธอที่เอ่ยกล่าวต่อ และนั้นก็พอทำให้ผมเข้าใจ
สิ่งที่เธอทำในคืนนั้น ใช่..เธอคงวิตกกังวล
จนตัดสินใจเอ่ยแบบนั้นไป ทันทีที่ได้ยินผมเอ่ย บอกว่า ‘จะจัดการเรื่องนี้เอง’ สินะ...
“ยัยบ๊อง ยัยเพี้ยน..” ผมที่เอ่ยต่อว่า พร้อมกับสวมกอดเธอ
ทั้งๆที่ตอนแรกก็ว่าจะไม่สวมกอดแล้ว กลัวว่าพอกอดจะทำมากกว่ากอดนะสิ(ฮา..)
“อือออ..นิวมันบ๊อง และเพี้ยนตามที่พี่ชายว่าจริงๆนั้นแหละ...และด้วยความที่ไม่อยากให้พี่ชายมายุ่ง นิวก็ตัดสินใจจะจัดการปัญหานี้ ในวันนี้ด้วยตัวเอง..” เธอเอ่ยพร้อมกับขยับมือไม้
เหมือนจะหยิบอะไรออกมาจากกระเป๋าถือ ที่หล่อนยังคงถืออยู่นั้น....
“จัดการพวกมันด้วยไอ้นี่...” เธอเอ่ยต่อพร้อมกับโชว์ของอันตรายที่อยู่ในกระเป๋านั้น
ซึ่งทำให้ผมตาโต เพราะสิ่งที่เธอหยิบออกมานั้น คือปืนพก 9 มม. จำไม่ผิด ปืนกระบอกนี้มันของพ่อนี่ ไปเอามาได้ไง?...ผมตาโตและมองเธออย่างอึ้งๆ...ขณะที่นิวก็ก้มหน้าอย่างนิ่งๆสักแป๊บ
ก่อนที่เธอจะเอ่ยถามผม...
“นิวมันบ้าจริงๆใช่มัยละค่ะ....ที่ตัดสินใจจะจัดการด้วยวิธีบ้าๆนี้ ทำไงได้ละ พวกมันล้ำเส้นนิวก่อนทำไม นิวยอมเป็นของเล่นพวกมันจะนานแค่ไหนก็ยอมได้นะ แต่ยอมไม่ได้ที่มันทำให้คนในครอบครัวของนิวเจ็บแบบนี้...” เธอเอ่ยต่อ อย่างเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาอย่างพรั่งพรู....ถ้อยคำนั้นของเธอก็ทำให้ผมรู้ว่า เธอดันเข้าใจว่า นายแบงค์ส่ง รูป คลิป พวกนั้นมาหาผม ทั้งๆที่จริงแล้วมันไม่ใช่?...เพราะเธอเข้าใจแบบนั้น เลย เป็นเหตุผลหนึ่ง ที่เธอตัดสินใจหมายจะฆ่าพวกมัน....
“นิวมันบ้า นิวมันโง่เอง ที่หลงเชื่อพวกมัน...ทั้งๆที่รู้ดีว่าอย่างพวกมันไม่เคยรักษาสัญญาอะไรแท้ๆ..” เธอเอ่ยพล่าม พร้อมกับขยับกายหันมาสวมกอด
โดยที่น้ำเสียงที่เอ่ยนั้นก็สั่นเครือ เนื่องจากร้องไห้ไปด้วย...
ถ้อยคำและการร่ำไห้ของนิวก็ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดไปด้วย
และผมก็อยากให้เธอหยุดร้องไห้...
“นิว...” ผมที่เอ่ยเรียกเธอสั้นๆ ซึ่งนั้นก็ทำให้เธอแหงกหน้าขึ้นมามองผม ซึ่งทันทีที่เธอแหงกหน้าขึ้นมอง ผมก็จัดการปลอบด้วย การจูบปากไป 1 ที...ซึ่งมันก็ได้ผล เธอถึงกับนิ่งและหยุดร้องในทันใด..แถมยัง เอ่ยปากขอจูบอีกครั้งอีกต่างหาก....
“ขออีกทีได้มัยค่ะ พี่ชาย..” ถ้อยคำของเธอที่เอ่ยด้วยสีหน้าระเรือแดง
และไม่ทันที่ผมจะเอ่ยตอบ เธอก็ขยับใบหน้าเข้าจูบปากผมซะเอง
แถมมิใช่รสจูบเบาๆเหมือนที่ผมทำเมื่อครู่นี้
หากแต่เป็นรสจูบที่หนักหน่วงและดูดดื่ม....
“อืออออ...อือออออออ...อืออออ...” เสียงครางในลำคอของเธอและผมที่เอ่ยร้องขึ้น ก่อนที่ผมจะรวบรวมแรงผลักเธอออก ก่อนจะเตลิดไปมากกว่านี้...
“พอ...พรุ่งนี้เราต้องไปให้การ และต้องตรวจร่างกายอีกนะ..” ผมที่ผลักให้ริมฝีปากของเธอผละออกจากริมฝีปากของผม
และเอ่ยด้วยเหตุผล...ซึ่งนั้นก็ทำให้น้องสาวของผมนั้นนึกได้...(รุ่นพี่ผมได้โทรมาบอกก่อนที่เธอจะเข้าห้องสักแป๊บ)
“จริงสินะ...ถ้าเกิดไปตรวจแล้ว เกิดมีน้ำควยของพี่ชายอยู่ในท้องมันคงดูไม่ดีแน่ๆ..” เธอเอ่ยอย่างยิ้มฝืนติดตลกนิดหน่อย
ก่อนจะขยับตัวลงนอนทับร่างของผม ซึ่งถ้อยคำนั้นของเธอก็ทำให้ผมสงสัยซะจริง
เมื่อกี้ถ้าไม่หยุดนี่กะจะทำจนถึงขั้นไหนกันเนี่ย...
“พี่ค่ะ...ขอโทษและขอบคุณนะค่ะ...ที่ช่วยนิว...” เธอที่เอ่ยอย่างอยู่บนร่างของผม
ซึ่งผมก็กอดและลูบหัวของเธอด้วยความรักและความเอ็นดู...และอีกสักแป๊บต่อมา เธอก็เอ่ยบอกกับผมขึ้นมาว่า....
“อยากฟังเรื่องของนิวมัยละค่ะ...ตั้งแต่จุดเริ่มต้นนะ.....”
โปรดติดตามตอนต่อไป
โปรดติดตามตอนต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น